《ΔΕΘ 2018: Η επιβεβαίωση της κακής μας μοίρας》

Ποιός να το φανταζόταν από την ηγεσία της ΕΔΑ , που πριν εξήντα τόσα χρόνια επέτυχαν εκείνο το φοβερό 25%  και χυνόντουσαν κατά χιλιάδες στους δρόμους , δίνοντας ομηρικές οδομαχίες με τις δυνάμεις Τάξεως , ότι ενα από τα εγγόνια τους θα κυβερνούσε την χώρα; Ακόμη όμως και να υπήρχε τέτοιος ονειροπόλος , είναι απολύτως αδύνατον να πήγαινε  νους ανθρώπου σε αυτό, που ζήσαμε στα φετινά εγκαίνια της ΔΕΘ!

Ας μη λησμονούμε κατ´αρχάς, ότι  όλοι  (ανεξαιρέτως όμως) της σκληρής ηγετικής ομάδας, που έφτιαξε τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και ηγείται της χώρας , γεννήθηκαν πολιτικά και μεγάλωσαν στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Είναι οι ίδιοι ακριβώς, που κάθισαν  στην πρώτη σειρά και άκουσαν  τον Αρχηγό τους να ευχαριστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως τιμώμενη χώρα της φετινής Έκθεσης . Είναι οι ίδιοι, που μόλις τρία χρόνια πριν   πονηρά διέρρεαν την προθυμία της ρωσικής ηγεσίας, να στηρίξει οικονομικά την ελληνική Αριστερά στον υπέρ πάντων αγώνα της κατά του ευρωπαϊκού ιερατείου. Και φυσικά είναι οι ίδιοι , που μερικές εβδομάδες πριν  ευθέως ενοχοποιούσαν την ίδια Ρωσία για πράξεις εχθρικές και υπονομευτικές της πολιτικής της.

Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού εκ πρώτης όψεως συνιστούν  πράγματι μία κλασσική σοσιαλδημοκρατική οικονομική στρατηγική. Είχε απ´ όλα τα σχετικά: Παραδοσιακά αριστερά μέτρα, πχ αύξηση κατώτατου μισθού, συλλογικές συμβάσεις, επιδοτήσεις ενοικίου, προσλήψεις στο Δημόσιο, μετατροπή του ΕΝΦΙΑ σε Φόρο Μεγάλης Ακινήτου Περιουσίας, όπως και κεντρώες πινελιές προσέγγισης  της μεσαίας τάξης με μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών σε αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες, μελλοντικές μειώσεις φορολογίας επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων , του ΦΠΑ κοκ.

Δεν έχει απολύτως καμμία έννοια, να σχολιάσουμε επί της ουσίας αυτές τις υποσχέσεις. Θα ήταν φενάκη, θα “πέφταμε στην λούμπα”, εάν παρασυρόμεθα σε μία αντιπαράθεση πατροπαράδοτων επιχειρημάτων χρηστιανοδημοκρατικής/ κεντροδεξιάς έναντι σοσιαλδημοκρατικής/κεντροαριστ εράς πολιτικής.
> Αλλού είναι το πρόβλημα της πατρίδας :
> Ο ελληνικός λαός, όπως αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες με ανώριμα πολιτικά συστήματα, έχει εθιστεί σε μία κυνική προσέγγιση της έννοιας της διακυβέρνησης. Πιστεύει, ότι η εξουσία ασκείται από κλειστές ελίτ, που μπορούν κατά το δοκούν και τα συγκυριακά τους συμφέροντα , να είναι κομμουνιστές, να κάνουν τους σοσιαλδημοκράτες , να εφαρμόζουν και φιλελεύθερη δεξιά πολιτική. Δεν έχει άδικο φαινομενολογικά. Το βλέπουμε άλλωστε  στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ , στην Ρωσία, σε πολλά κράτη της Αφρικής και φυσικά στα καθ ημάς.
> Μπορεί έτσι, να φαίνεται, αλλά έτσι δεν είναι.
> Κατ´αρχήν για λόγους ψυχολογικούς. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, απλώς προσαρμόζεται  προσποιούμενος . Ο Πούτιν και ο Σι Ζινπινγκ παραμένουν αυταρχικοί δεσπότες. Είναι δυνατόν η  ηγετική ομάς  της ελληνικής Αριστεράς, να ετοιμάζεται να διαλύσει την Ευρωζώνη προ τριών (3) ετών και τώρα να αναδεικνύεται σε ηγέτη του ευρωπαϊκού δημοκρατικού εκσυγχρονισμού ;
> Φυσικά όχι. Απλώς προσποιείται, για να επιβιώσει κατ´ αρχάς και να ευδοκιμήσει αργότερα.
> Κατά  δεύτερον αλλά ουσιαστικότερον λόγον η εξουσία δεν ασκείται αποκλειστικά από τις ηγετικές ομάδες. Πουθενά και ποτέ. Η ύπαρξη ενός ενδιάμεσου, μεταξύ ηγεσίας και λαού,  διοικητικού μηχανισμού αποφασιστικής φύσεως είναι αυτονόητος. Οι ιδεοληπτικοί προϊσταμενοι δημοσίων υπηρεσιών , που μπορούν να πνίξουν κάθε επένδυση, τα κυκλώματα στις ελεγκτικές υπηρεσίες, οι δικαστικοί και αστυνομικοί μηχανισμοί εξυπηρέτησης νοοτροπιών τύπου Ρουβίκκωνα και Κουφοντίνα, κλπ κλπ,εγκαθίστανται, για να μείνουν. Δεν αλλάζουν πεποίθηση ούτε λειτουργία.
> Είναι όλοι αυτοί, που ακόμη πιστεύουν, ότι τον εμφύλιο κέρδισε η λάθος πλευρά .
> Σε όλη την Ευρώπη η κομμουνιστογενής Αριστερά είναι στο περιθώριο, σε μας κάνει κουμάντο.
> Αυτή είναι η αιτία της μαύρης μοίρας μας, της διαιώνισης της κακοδαιμονίας μας.