“Ο άνθρωπος χρειάζεται τη μουσική, είναι τρόπος έκφρασης, είναι ψυχοθεραπεία, τρέφει σώμα και ψυχή. Θα έπρεπε να διδάσκεται όπως η γλώσσα μας! Εμπνέει την ομαδικότητα. Οι τέχνες δημιουργούν καλύτερους ανθρώπους.”
Ποια είναι η πρώτη σας μουσική ανάμνηση; Δύσκολο να πεις, όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου η μουσική ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι. Υπήρχε το «μικρόβιο» απο τους παππούδες μας ακόμα. Απο τη φωνή της μαμάς να μου σιγοτραγουδά «το γελεκάκι που φορείς» από το πρώτο ξύλινο ραδιόφωνο που έφερε ο μπαμπάς στο σπίτι, από τις κασέτες με τα ρεμπέτικα που έβαζε στο αυτοκίνητο και αργότερα τους δίσκους των δύο μεγαλύτερων αδερφών μου, που ανυπομονούσα να τους βάλουν να παίξουν και έβαζα ακόμα και κρυφά όταν έλειπαν. Φοβόντουσαν μην τους γρατζουνίσω που ήμουν τόσο μικρή! Νομίζω ήταν αναπόφευκτο να μην ασχοληθώ με κάτι που με μάγευε τόσο πολύ από παιδί.
Ποιον καλλιτέχνη θαυμάζετε και με ποιον μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Η αγάπη μου είναι το ρεμπέτικο τραγούδι, οπότε έχω μια λατρεία στους δημιουργούς του και τις φωνές που ερμήνευσαν αυτά τα τραγούδια. Συνθέτες όπως Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Περιστέρης, ο τεράστιος Μάρκος Βαμβακάρης, ερμηνευτές όπως Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Στέλλα Χασκίλ, Μαρίκα Νίνου, Σωτηρία Μπέλλου και τόσοι πολλοί άλλοι. Χωρίς να θέλω να αδικήσω βέβαια και τους μεταγενέστερους ή ακόμα και τους σημερινούς. Από που να το πιάσεις; Δεν έχει τελειωμό! Εγώ βέβαια έχω μείνει λίγο στα παλιά. Είπαμε έχω λατρεία. Υπάρχουν και σήμερα τόσοι αξιόλογοι μουσικοί. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι να πω με ποιον θα ήθελα να βρεθώ επί σκηνής. Θα ήθελα πάντως να είναι κάποιος ο οποίος να μπορέσει να «παντρέψει» το τότε με το σήμερα διατηρώντας την αυθεντικότητα. Και σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνω τους σημερινούς δημιουργούς, απλά δεν μπορώ να πω εύκολα λόγω της ιδιαίτερης χροιάς της φωνής μου όπως μου λένε. Είναι λίγο γραμμοφωνική. Έχω απορρίψει πρόταση με πόνο καρδιάς γιατί απλά δεν ταίριαζε στο ηχόχρωμα μου. Δεν ήμουν εγώ αυτό που άκουγα.
Περιγράψτε μας την μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Όπου υπήρχε μουσική έτρεχα, κολλούσα! Από το σχολείο μέχρι τις παρέες, παντού! Ήθελα να μάθω πιάνο μικρή, αλλά όταν η μητέρα το είπε στον πατέρα μου δεν πήγαν καλά τα πράγματα. «Το παιδί αν θα μάθει όργανο θα είναι μόνο μπουζούκι!» Αυτή ήταν η απάντηση του. Κάθετος! Τώρα γρατζουνάω λίγο μπουζουκάκι. Το ζηλεύω. Ειρωνεία ε; Έτσι λοιπόν κυνηγούσα την μουσική, άκουγα πολύ! Ακόμα και στον ύπνο έπαιζε το ράδιο! Όχι μόνο ρεμπέτικο βέβαια. Τζαζ, Μπλουζ, Ροκ, Έντεχνο, παραδοσιακό. Δειλά-δειλά σε παρεΐτσες έλεγα κανένα τραγουδάκι, έφηβη πια, ώσπου ένας αδελφικός μου φίλος που παίζαμε μουσική μαζί, με προέτρεψε να κάνω κάτι με αυτό. Γράφτηκα σε ένα τυχαίο ωδείο για να δω τι γίνεται, να πάρω μια επιβεβαίωση από κάποιον δάσκαλο. Και την πήρα. Μετά από αυτό έγινα μουσικός του δρόμου. Παίζαμε ρεμπέτικα μόνο. Η ανταπόκριση και η αγάπη του κόσμου στον δρόμο ήταν εκπληκτική και πραγματικά αυτό ήταν το πιο μεγάλο σχολείο για μένα. Για το δρόμο δεν ντράπηκα ποτέ και ας είναι πολλοί αυτοί που κακοχαρακτηρίζουν τους καλλιτέχνες του δρόμου. Θέλω να θίξω το θέμα γιατί είναι άδικο. Δεν κλέβουν, δεν κοροϊδεύουν κανένα. Κάνουν κάτι που αγαπούν και το προσφέρουν. Εμείς πήραμε πολλή αγάπη στον δρόμο. Ένα βράδυ στην οδό Αδριανού πέρασε ένας άνθρωπος που είχε μαγαζί. Έκατσε ώρες και στο τέλος μας έδωσε την κάρτα του. Του αρέσαμε πολύ. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε σε μαγαζιά, γνωρίσαμε πολλούς αξιόλογους συναδέλφους και αποφάσισα να ξεκινήσω σπουδές βυζαντινής μουσικής στο εθνικό ωδείο. Η κάθε συνεργασία και η κάθε γνωριμία για μένα μπορεί να είναι επιρροή. Δεν έχει σημασία αν ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντι σου είναι επαγγελματίας ή ερασιτέχνης. Ο κάθε ένας δίνει αυτό που έχει και εγώ κρατάω αυτό που μου ταιριάζει. Δισκογραφική δουλειά ελάχιστη για την ώρα και είναι κάποιες συνεργασίες που ακόμα δεν έχουν βγει στην επιφάνεια. Αλλά σημασία έχει για μένα, να μπορώ να προσφέρω αυτό που έχω και αυτή η επαφή, η επικοινωνία που υπάρχει με τους ανθρώπους όταν παίζουμε. Αυτό με γεμίζει! Είναι σχεδόν μαγικό. Και δυστυχώς με την κατάσταση ως έχει με τον covid19, οι μουσικοί είναι από τους πιο αδικημένους.
Ποια είναι η άποψη σας για τα μουσικά τηλεοπτικά tallent show; Δεν τα παρακολουθώ. Όσες φορές έχω δει λίγο αποσπασματικά, ήταν καθαρά από περιέργεια πάνω σε αλλαγή καναλιού. Και λέω από περιέργεια, γιατί σίγουρα εκείνη την στιγμή κάτι μου τράβηξε την προσοχή, το αφτί μου! Έχω ακούσει εξαιρετικές φωνές, που σίγουρα απευθύνονται σε τέτοια σόου, γιατί χρειάζεται αυτού του είδους η προβολή, για να κάνουν κάτι. Σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω τα παιδιά αυτά. Με ενοχλεί όμως το ποιος καρπώνεται αυτή την όποια επιτυχία ή την έστω εφήμερη δημοσιότητα. Με ενοχλεί που πάνε με το ζόρι να μας πουλήσουν ένα star system για να μας απασχολεί τι; Αν θα αποχωρήσει η Μαρία ή ο Γιάννης; Όχι δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Εδώ κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, παιδιά σε πολέμους! Ξεριζωμός. Γενικά δεν τα πάω καλά με την τηλεόραση. Είναι περισσότερο διακοσμητικό στοιχείο στο σπίτι.
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Ονειρεύομαι ένα μεγάλο πάλκο! Είτε σε δίσκο είτε σε σκηνή. Με ανθρώπους που πάνω απ’ όλα θα έχουν ψυχή, μεράκι και νταλγκά τόσο, που μόλις παίξει το πρώτο τραγούδι να μην μπορείς να κάτσεις στην καρέκλα. Να σηκώσει η ψυχή το κορμί για να χορέψει! Και είναι πολλοί!
Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη; Είναι ανάγκη και μας την έχουν κάνει πολυτέλεια. Γενικά όλες τις τέχνες. Πόσες ώρες κάναμε μουσική στο σχολείο; Μία φορά την εβδομάδα αν δεν κάνω λάθος. Είναι δυνατόν; Πόσο χρόνο μας έχουν αφήσει να αφιερώνουμε την ημέρα σε μια τέχνη; Το έχετε σκεφτεί αυτό; Ο άνθρωπος χρειάζεται την μουσική, είναι τρόπος έκφρασης, είναι ψυχοθεραπεία, τρέφει σώμα και ψυχή. Θα έπρεπε να διδάσκεται όπως η γλώσσα μας! Εμπνέει την ομαδικότητα. Οι τέχνες δημιουργούν καλύτερους ανθρώπους. Σε χώρες όπως η Βενεζουέλα για παράδειγμα, με την μουσική, βοήθησαν παιδιά σε υποβαθμισμένες περιοχές να γλιτώσουν από συμμορίες των δρόμων. Στις φυλακές της χώρας μέσω προγραμμάτων, οι κρατούμενοι απόκτησαν μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή. Αρκετοί ήταν αυτοί που ξέφυγαν από την παρανομία μέσω της μουσικής. Πρόγραμμα που απευθύνθηκε κυρίως σε φτωχούς δίνοντας τους από τα καλύτερα μουσικά όργανα. Δωρεάν! Και παραδειγματίστηκαν και άλλες χώρες από αυτό. Και εδώ; Κοιτάνε να καταργήσουν τα καλλιτεχνικά από τα σχολεία! Τραγικό.
Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί, με μουσική κατάρτιση και γνώσεις; Πάντα υπήρχαν και φυσικά υπάρχουν και τώρα. Και γνωστοί αλλά και πολλοί άγνωστοι. Και υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί μέσα σε αυτούς. Το τονίζω αυτό γιατί έχει μεγάλη σημασία. Δεν έχουμε μόνο καλούς μουσικούς αλλά και καλούς νέους δημιουργούς και το λέω με μεγάλη χαρά. Υπάρχουν τόσοι πολλοί αξιόλογοι μουσικοί και νέα παιδιά μάλιστα που πετούν φωτιές! Το θέμα είναι όμως, ποιος τους στηρίζει τους ανθρώπους αυτούς στο να γίνει ένα βήμα παραπέρα. Έχω ακούσει πόσες φορές, «δεν γράφεται μουσική σήμερα…» Γράφεται, πως δεν γράφεται! Αλλά πως έχουν καταντήσει την κοινωνία μας και τι προσλαμβάνουσες μας δίνουν για να ακουστεί καλή μουσική και να βγει στην επιφάνεια. Τι μοντέλο διασκέδασης προωθούν και πόσο δύσκολο είναι να προωθήσει ένας μουσικός δημιουργός την δουλειά του. Πλέον τους μουσικούς τους παρουσιάζουν ως επαίτες. Πασχίζουν συνάδελφοι αυτή την στιγμή να ζήσουν με ένα επίδομα και πολλοί δεν μπορούν καν να το πάρουν! Δυστυχώς είμαστε σε πολύ άσχημη μοίρα. Το παρήγορο βέβαια είναι ότι δεν το βάζουμε κάτω, η μουσική μας δίνει δύναμη!
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Έτσι όπως έχει η κατάσταση δεν είναι εύκολο να κάνω και πολλά σχέδια. Το μεγάλο μου πρόβλημα με όλο αυτό το κλείσιμο με τον covid19 είναι ότι έχω πάθει ένα οξύ στερητικό σύνδρομο από τους συναδέλφους μου, να παίξουμε ζωντανά και την επαφή με τον κόσμο στο μαγαζί που παίζουμε και γενικά. Είμαι ολιγαρκής για την ώρα. Θα ήθελα πρώτα από όλα ένα μεγάλο ρεμπέτικο γλέντι. Να κάνουμε ότι μπορούμε για να μην χαθεί το ρεμπέτικο τραγούδι και να συνεχίζει να μας μαγεύει όπως κάνει τόσα χρόνια. Είμαι χαρούμενη που βλέπω νέα παιδιά που αγαπούν τα ρεμπέτικα και δεν μιλάω μόνο για μουσικούς. Είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις νέα παιδιά δεκαοκτώ είκοσι χρονών, να έρχονται να σου ζητούν τραγούδια του τριάντα! Ούτε καν τα «εμπορικά» που λέμε. Επίσης, Θα ήθελα πολύ να έκανα κάτι καινούργιο με παλιό ύφος. Θα δείξει…
Βιογραφικό
Η Όλγα Καββαδία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κέρκυρα. Από μικρό παιδί αγαπούσε τις τέχνες και ιδιαίτερα την μουσική. Ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία να ασχολείται ερασιτεχνικά και αργότερα έδειξε ενδιαφέρον περισσότερο στο ρεμπέτικο τραγούδι, αφού είχε μεγαλώσει με αυτά τα ακούσματα. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, παρακολουθεί ορθοφωνία για δύο χρόνια. Μελετά δημιουργούς και ερμηνευτές της λαϊκής μουσικής και αποφασίζει να ταχθεί στο ρεμπέτικο τραγούδι, αφού η ιδιαίτερη χροιά της βοηθάει σε αυτό. Είκοσι ετών ξεκινάει να δουλεύει επαγγελματικά πλέον με την μουσική, συνεργάζεται με αξιόλογους μουσικούς της λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής, λαμβάνοντας μέρος σε μουσικά αφιερώματα και σε μουσικό θεατρικές παραστάσεις για το ρεμπέτικο. Έπειτα κάνει σπουδές βυζαντινής μουσικής στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Υπηρετεί πίστα το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι όλα αυτά τα χρόνια ζωντανά, με μικρή δισκογραφική δουλειά.
