Μάριος Λεβέντης
Χριστός γεννάται. Γεννάται το Θαύμα, στολίζεται το θάρρος κι ανάβει ο φάρος. Ανάβει ο φάρος της της αισιοδοξίας, της εγκαρτέρησης και της καινούργιας ζωής. Δεν είναι τόσο το έθιμο, όσο η ανθρώπινη ανάγκη για προσμονή στο καλύτερο. Είναι που μόνο την πίστη μας έχουμε απόλυτα δική μας και γι’ αυτό δεν νιώθουμε μόνοι, ακόμη κι αν είμαστε κυρίως μόνοι. Ίσως είναι που αυτή η σωτήρια Γέννα της ελπίδας έρχεται και σκοτώνει τις εφτά πληγές της δαιμόνιας εποχής μας, σκοτώνει τα εφτά κακά της μοίρας μας και γίνεται σύμβολο. Γίνεται το σύμβολο της Πίστεως απ’ την αρχή. Από το μηδέν. Από τα συντρίμμια. Απ’ αυτά τα συντρίμμια που παλεύουμε να βγούμε όταν γκρεμίζεται ο κόσμος και αρχίζει να οχυρώνεται η απελπισία. Τότε έρχονται τα Χριστούγεννα ουσιαστικά, αφυπνιστικά και υπομνηστικά.
Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι τα στολισμένα μπαλκόνια όταν στα σαλόνια κάνουν χαμό τα σκοτάδια. Τα Χριστούγεννα δεν είναι τα ανοιχτά μαγαζιά όταν οι καρδιές είναι αμπαρωμένες. Δεν είναι τα κέντρα όταν επικρατούν τα περιθώρια, ούτε τα μακρινά ταξίδια όταν το «κοντά» των ανθρώπων αποξενώνεται. Τα Χριστούγεννα δεν είναι η ευκαιρία να εξωραΐσουμε το ήδη παραμορφωμένο ανθρώπινο βλέμμα μας ένεκα της περίστασης. Όχι, τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα Χριστούγεννα είναι μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση από και προς όλους. Υπόσχεση στον Κύριό μας, στον εαυτό μας, στους συνοδοιπόρους και τους συνανθρώπους μας.
Μια υπόσχεση ότι θα ξαναγεννηθούμε κι εμείς μαζί με το Θαύμα και την Ελπίδα. Ότι δεν είμαστε τόσο ξεστρατισμένοι ώστε να κάνουμε γι’ άλλη μια φορά το αναμενόμενο κακό, αλλά το ανέλπιστα καλό. Μια υπόσχεση ότι θα μείνουμε άνθρωποι, όποια απανθρωπιά κι αν μας προσεγγίζει. Μια υπόσχεση ότι θα μείνουμε μακριά από την απελπισία που τρέφει τον διάβολο και τον λωποδύτη καιρό μας. Μια υπόσχεση ότι θα βοηθήσουμε, θα στηρίξουμε και θ’ αναδείξουμε την αγάπη με κάθε τρόπο, που πλέον έχει γίνει ένας μπόγος μίσους στην πλάτη μας και μας προτρέπει στην προσφυγιά από τα πανανθρώπινα ιδεώδη.
Κι αν πράγματι κάπως έγινε και συνηθίσαμε στον μηδενισμό και στον αγνωστικισμό των πάντων, να θυμόμαστε πως κανείς δεν είναι μόνος όταν έχει ένα εικόνισμα πάνω απ’ το κεφάλι του. Κανείς δεν είναι μόνος όταν έχει έναν σταυρό στο λαιμό του. Κανείς δεν χάνεται όταν βρίσκει τον λόγο να πιστέψει.
