ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΜΑΡΗ ΑΜΕΡΣΑ: “Ειδικά στην τέχνη, το να καταθέτεις κομμάτι της ψυχής σου, των συναισθημάτων σου, του εαυτού σου, ακόμη και του χρόνου σου, είναι πολύ σπουδαίο…”

“…μου αρέσει ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνειά μου. Η δύναμη και η αντοχή μου, η πίστη πως μπορώ να τα καταφέρω όλα, όσο κι αν μοιάζει εντελώς ακατόρθωτο… η αυτοπεποίθηση που με τον καιρό έχω καταφέρει να κτίσω και την απολαμβάνω…”

Εάν δεν ήσασταν καλλιτέχνης, τι θα θέλατε να είστε; Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου και από μικρή λάτρευα τις κατασκευές. Τολμώ να πω, πως η καλύτερη δουλειά που έχω κάνει ποτέ είναι της γαζώτριας, μπορούσα να εργάζομαι ώρες αμέτρητες και να μην ρίχνω ούτε μία ματιά στο ρολόι. Εάν δεν είχα επιλέξει αυτό τον δρόμο σίγουρα θα επέλεγα κάτι σχετικό με την ραπτική.

Τι σας αρέσει στον εαυτό σας; Δύσκολη ερώτηση για την απαντήσει κανείς για τον ίδιο του τον εαυτό. Θα έλεγα πως αυτό που μου αρέσει είναι ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνειά μου. Η δύναμη και η αντοχή μου, η πίστη πως μπορώ να τα καταφέρω όλα, όσο κι αν μοιάζει εντελώς ακατόρθωτο. Μου αρέσει η αυτοπεποίθηση που με τον καιρό έχω καταφέρει να κτίσω και την απολαμβάνω γιατί πέρασα πολύ καιρό της παιδικής και έφηβης ηλικίας μου, θεωρώντας πως είμαι κάτι άχρηστο και ανάξιο και πως ποτέ δεν θα καταφέρω τους στόχους μου. Πλέον λοιπόν, απολαμβάνω την χάρη αυτή και προσπαθώ να την περάσω και στους μαθητές μου. Ξέρω πόσο βουνό μπορεί να φαίνεται σε κάποιον το να ακολουθήσει τα όνειρά του, μα το μυστικό είναι ένα – άκου την καρδιά σου και ακολούθησε το ένστικτό σου, όλα τα άλλα είναι αντιπερισπασμοί και δεν θα έπρεπε να σε ενδιαφέρουν.

Ποια ήταν η σχέση σας με το σχολείο; (γελάει) Που λέτε το σχολείο δεν με συμπαθούσε πολύ. Ούτε και εγώ το συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ήταν μία διαφυγή από το σπίτι και από την άλλη ένας χώρος που συνεχώς ένιωθα πως πρέπει να αποδείξω ότι είμαι η καλύτερη. Θεωρώ πως το σχολείο χρειάζεται να μαθαίνει στα παιδιά πρώτα να είναι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση και στόχους και εφόσον μάθουν τα βασικά καθημερινά πράγματα που χρειάζεται να ξέρουν, μπορούν να ξεκινήσουν τα μαθηματικά, τα αρχαία κ.α. Τελείωσα ένα σχολείο διάρκειας 12 χρόνων από το οποίο δεν έμαθα να αναπνέω σωστά, να συμπληρώνω μία φορολογική δήλωση, να μιλάω και να εκφράζω τα συναισθήματά μου, δεν γνώριζα το σώμα μου και πολλά άλλα. Είμαι λίγο θυμωμένη με το σχολείο.

Εάν βρίσκατε μια χρονομηχανή, πού θα επιλέγατε να ταξιδέψετε; Η αλήθεια είναι πως δύο εποχές μου αρέσουν ιδιαίτερα πολύ. Ο μεσαίωνας και η αναγέννηση. Θα ήθελα είτε να ταξιδέψω σε μία μεσαιωνική εποχή και να περπατήσω στην αυλή κάποιου αυτοκράτορα, είτε να περάσω λίγες ώρες σε έναν αναγεννησιακό χορό, με τα τεράστια φουσκωτά φουστάνια και όλα αυτά. Γεννήθηκα λίγο πριγκίπισσα βλέπετε. (γελάει)

Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία; Σίγουρα η ειλικρίνεια, η οποία φυσικά εμπνέει την εμπιστοσύνη. Δεν θα μπορούσα να συνεργαστώ με κάποιον που πιστεύω πως μου λέει ψέματα και δεν τον εμπιστεύομαι. Βέβαια αυτό συνεπάγεται πως θα ποντάρεις και θα ανακαλύψεις στην πορεία εάν κέρδισες μία όμορφη συνεργασία, συνήθως και φιλία! Ειδικά στην τέχνη, αλλά και σε όλες τις δουλειές το να καταθέτεις κομμάτι της ψυχής σου, των συναισθημάτων σου, του εαυτού σου, ακόμη και του χρόνου σου, είναι πολύ σπουδαίο και φυσικά δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Γι’ αυτό και επιλέγω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που μπορώ να ακουμπήσω και να ακουμπήσουν αντίστοιχα επάνω μου με ασφάλεια και σεβασμό.

Πώς καταφέρνετε να κρατάτε τον εαυτό σας γειωμένο/η; Και ποιος σας λέει πως το καταφέρνω; (γελάει) Το να μένει γειωμένος κανείς, έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες και δεν είναι και τόσο απλό, ιδιαίτερα στις μέρες μας που τα συναισθήματα και τα πάθη, μας κατακλύζουν καθημερινά και το στρες και η ανασφάλειές μας συνεχώς και αυξάνονται. Προσπαθώ να αναπνέω και να κάνω σύντομα διαλείμματα, να βλέπω τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες και να μην τα μαζεύω όλα μέσα μου. Η μετριοφροσύνη σε πολλές περιπτώσεις με βοηθάει να μένω προσγειωμένη, κυρίως δηλαδή η αναγνώριση του ότι είμαι καλή σε αυτό που κάνω, αλλά δεν είμαι μόνο εγώ και δεν είμαι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ στον κόσμο, όμως η καλύτερη για μένα – προσοχή – καθημερινά. Κυρίως αυτό βοηθάει στο να μένει κανείς γειωμένος, κατά την γνώμη μου. Με άλλα λόγια, η αναγνώριση ότι «εσύ είσαι εσύ και γίνε καλύτερος για σένα» και «άσε όλους τους άλλους να γίνουν αντίστοιχα αυτό που θέλουν εκείνοι». Ο ανταγωνισμός οποιουδήποτε είδους δεν με βοήθησε ποτέ να αναπτυχθώ, όσο η συζήτηση και η αναγνώριση των καταστάσεων.

Ποια θεωρείτε την μεγαλύτερη επιτυχία σας; Το πρώτο μου βήμα στην μουσική σκηνή και την πρώτη μου απόφαση να σπουδάσω αυτό που αγαπάω. Και οι δύο στιγμές ήταν στιγμές επιτυχίας για μένα και τις ξεχωρίζω από άλλες «επιτυχίες» πάνω στην σκηνή αλλά και κάτω, γιατί ήταν αυτές που σχημάτισαν όλες τις επόμενες. Θυμάμαι την μέρα που έφυγα από την σχολή ηλεκτρολόγων μηχανικών, είχα ήδη κάνει τα πρώτα μου live και είχαμε ήδη βγάλει τον δίσκο των Kappa Effect, όταν ξεκίνησα να αναρωτιέμαι αν αυτό είναι για μένα εάν θα τα καταφέρω εάν αξίζει να αφήσω την σχολή που με τόσο κόπο μπήκα, τι θα έλεγαν οι γονείς μου κλπ. Ξέρετε οι φίλοι σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι πολλές φορές η φωνή που χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε. Θεωρώ λοιπόν την μεγαλύτερη επιτυχία μου, το ότι επέλεξα να ακούσω αυτή την φωνή και να ξεκινήσω το ταξίδι αυτό προς την μεγαλύτερή μου αγάπη απ’ όλες, την τέχνη της δημιουργίας.

Ποια είναι η πιο ευχάριστη παιδική σας ανάμνηση; Έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις, μία που μου έρχεται στο μυαλό από μία πρόσφατη συζήτηση με την Έλενα, την αδερφή μου, είναι όταν παίζαμε την Σκηνή. Βάζαμε ένα τεράστιο πανί στην βιβλιοθήκη του κρεβατιού και αρπάζαμε όλα τα ρούχα και κουστούμια που είχαμε και παίζαμε για ώρες ολόκληρες. Η Σκηνή κάθε φορά γινόταν ένας νέος μαγικός χώρος για παιχνίδι και πολλές φορές φτιάχναμε ταινίες ή κασέτες με αστεία σκετσάκια. Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι καλλιτέχνες και το βλέπω στους μικρούς μου μαθητές. Η φαντασία τους δεν έχει όριο και χρειάζεται να την στηρίζουμε και να την προωθούμε, ειδικά αυτές τις μέρες που είμαστε όλοι μέσα στο σπίτι και έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε.

Με ποιόν τρόπο έχει επηρεαστεί η μουσική σκηνή αυτή την περίοδο; Βλέπω πως αυτές τις μέρες, με την καραντίνα και όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε, πολλοί καλλιτέχνες βρίσκουν ευκαιρία να ανθίσουν και να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Πολλοί τραγουδάνε και γράφουν νέα μουσική, άλλοι παίρνουν χρόνο για τον εαυτό τους και οργανώνουν την ζωή και τον χώρο τους. Πριν από αυτό προσωπικά δεν είχα τον χρόνο να καθίσω μέσα και να βάλω σε σειρά, ούτε αυτά που μου αρέσουν, ούτε αυτά που κάνω ήδη. Για μένα λοιπόν είναι μία μεγάλη ευκαιρία για να βρω αυτά που μου αρέσουν και σαν χόμπι και σαν ειδικότητα. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα voice over από την άνεση του σπιτιού μου, να γράφω μουσική και στίχους για άλλους καλλιτέχνες και να αναπτύσσω τις γνώσεις μου μέσω του διαδιχτύου. Προσπαθώ το ίδιο να προσφέρω και στους μαθητές μου, γι’ αυτό και ξεκίνησα ένα project «My Q song», δίνοντάς τους μουσικές του Γιώργου Κατρανιά, που είχαμε αφήσει στο συρτάρι, για να γράψουν τους δικούς τους στίχους και να δημιουργήσουν το δικό τους τραγούδι. Μια ευκαιρία για όλους να εκφραστούν και να πουν πράγματα μέσα από την μουσική, που ίσως με άλλον τρόπο δεν θα επέλεγαν να εκφράσουν ποτέ. Αντίστοιχα, στα πιο μικρά παιδάκια μας με τον Βαγγέλη Μάγειρο φτιάχνουμε μικρές ιστορίες για να τις συνεχίσουν κάθε εβδομάδα εκείνα. Προσπαθώ να είμαι θετική και δημιουργική και παροτρύνω και όλους εσάς εκεί έξω να είστε. Είναι ευκαιρία να ανακαλύψετε τον εαυτό σας, να ολοκληρώσετε πράγματα που είχατε αφήσει στην μέση και να πιάσετε εκείνα που αφήνατε στην άκρη επειδή ποτέ δεν είχατε χρόνο. Σήμερα είναι η μέρα!