Συνέντευξη της φωτογράφου Φιλοθέης Μωβ στον Ανδρέα Κατσικούδη για το polismagazino.gr
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1973. Σε μικρή ηλικία που δεν έχω και πολλές μνήμες έμεινα στο κέντρο, στον Πειραιά, στο Πόρτο Ράφτη. Από τη Δευτέρα Δημοτικού εγκατασταθήκαμε με τη μητέρα μου, μόνιμα στην Παιανία. Σπούδασα Φυσικοθεραπεία, με ειδικότητα στις τετραπληγίες, παραπληγίες. Εργάστηκα σε στρατιωτικό νοσοκομείο και έκανα θεραπείες αποκατάστασης κατ’ οίκων.
Το 2014 ένα βράδυ που βρισκόμουν σε άσχημη κατάσταση συναισθηματικά και ψυχολογικά αποφάσισα ότι ήθελα να ασχοληθώ λιγάκι πιο σοβαρά με τη φωτογραφία.
Ήταν εποχή που είχα δύο επιλογές ή να επισκεφθώ ψυχίατρο ή να ασχοληθώ με μια τέχνη που θα μου έδινε την ευκαιρία να εξωτερικεύσω συναισθήματα και να την χρησιμοποιήσω ως μέσο έκφρασης. Τελικά την αγάπησα τόσο, που έγινε η “καλύτερη μου φίλη”, συνοδοιπόρος και βοηθός μου στις μαύρες μέρες μου, στις αμήχανες στιγμές, στις χαρές, στις ανούσιες συζητήσεις που θέλω να αποφύγω, στις στιγμές της ευτυχίας μου. Όλες μου οι μέρες έχουν κλικ, αποτυχημένα ή επιτυχημένα, αυτό δεν έχει καμία σημασία για μένα. Όλα για τον άνθρωπο είναι.
Η φωτογραφία είναι η τέχνη που λειτουργεί ως ένας “καθρέφτης με μνήμη”. Με βοηθάει πολύ να βλέπω τη ζωή και την καθημερινότητα από διαφορετικές οπτικές και να μην βλέπω τίποτα flat , οι πιο ενδιαφέρουσες εικόνες βγαίνουν όταν είσαι πολύ ψηλά ή στα πατώματα. Στα καλλιτεχνικά πηγαδάκια γνωρίζεις και ταλαντούχους αξιόλογους ανθρώπους που όμως είναι απλοί, λιτοί, ευαίσθητοι χωρίς ίχνη έπαρσης. Η τέχνη έχει τη δύναμη να εξανθρωπίζει.
Τα πρώτα μου μαθήματα στη φωτογραφία ήταν με το Γιάννη Ριζομάρκο, Μάρω Κουρή, Μυρτώ Παπαδοπούλου, Ειρήνη Μιχοπούλου, Δήμητρα Παπαγεωργίου. Παρακολούθησα σεμινάρια με καταξιωμένους φωτογράφους και συνέχισα να μαθητεύω με δάσκαλο μου τον Ανδρέα Κατσικούδη. Δίπλα του κατάλαβα ότι αξίζει να γνωρίζουμε τους κανόνες, αλλά η ματιά μας είναι αυτή που έχει τη δύναμη να τους σπάσει.
Ήμουν τυχερή και γρήγορα ήρθαν διακρίσεις, συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις (Instagramers, ΔΙΑΦΡΑΓΜΑ 26, Atenistas, MOMus), συμμετοχή σε βιβλίο, των εκδόσεων 24 Γράμματα και στο φωτογραφικό λεύκωμα #my_greece των Greek Instagramers Events. Όσα χρόνια όμως και αν περάσουν θα δηλώνω ερασιτέχνης, εραστής της τέχνης. Ασχέτως αν κατά καιρούς καλύπτω κάποιες εκδηλώσεις.
Αγαπώ πολύ και τον κινηματογράφο. Το 2018 παρακολούθησα μαθήματα κινηματογράφου στο Cinemarian με δάσκαλο τον Ανδρέα Κατσικούδη και έφτασε η μικρού μήκους ταινία μου, με τίτλο “Από την Άννα Γ” στο 42ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Αγάπησα τον κινηματογράφο γιατί έχει πολλά κάδρα, πολλές εικόνες, είναι η αντανάκλαση της ζωής και κυρίως υπάρχει η μαγεία να μπορείς να παντρεύεις το πραγματικό με το φανταστικό και να δίνεις το τέλος που θέλεις.
Πηγή έμπνευσης είναι ό,τι πέσει στην αντίληψή μου. Τα βλέμματα των ανθρώπων, οι σκιές, το φως, οι βροχερές μέρες με τις αντανακλάσεις τους, τα βρεγμένα τζάμια.
Μου αρέσει πολύ να βλέπω φωτογραφίες άλλων φωτογράφων, να τις θαυμάζω, να τις “ζηλεύω” και να προσπαθώ να μαντέψω τι μπορεί να αισθάνονταν τη στιγμή της λήψης.
Αγαπημένος μου φωτογράφος ο Josef Sudek, θαυμάζω την ποίηση της απλότητας του.
Φωτογραφίζω με την ίδια μηχανή από το 2014 και αν δεν είχε σπάσει το κινητό μου, θα ήμουν με το ίδιο μέχρι σήμερα. Δεν αλλάζω εξοπλισμό εκ πεποιθήσεως. Ακολουθώ τη συνταγή του αγαπημένου μου δασκάλου και φίλου Ανδρέα Κατσικούδη. Για το επιθυμητό κλικ σημασία έχει η ματιά, η επιμονή, το καρτέρι, η δουλειά, η αγάπη.
Το ταλέντο μπορούν να το κρίνουν οι θεατές, η δουλειά όμως είναι το Α και το Ω.
Ήμουν τυχερή που η οικογένεια μου, οι φίλοι και γνωστοί από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησης μου με την τέχνη της φωτογραφίας ήταν δίπλα μου, άλλοτε ενθαρρυντικοί και άλλες φορές επικριτικοί, αλλά πάντα ειλικρινείς. Είναι ωραίο πράγματα να μην σου χαϊδεύουν τα αυτιά.
Δεν φωτογραφίζω τα πάντα. Με εκφράζουν περισσότερο, οι σκιές, οι αντανακλάσεις, οι σιλουέτες αλλά δεν έχω καμία επιτυχία στη φωτογράφιση πιάτων και στις …. σέλφις!
Η φωτογραφία γίνεται τέχνη από τη στιγμή που λειτουργεί ως μέσο έκφρασης. Ότι αγαπάμε πραγματικά του αφιερώνουμε από το χρόνο μας, είτε αυτό λέγεται συνάνθρωπος, ζώα, φύση, φωτογραφία, ζωή.
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω μία νέα ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Το παιδί της Βροχής” και δουλεύω παράλληλα κάποια φωτογραφικά πρότζεκτ: “Εύθραυστες Ισορροπίες” και “Ήρθα για μια Καραντίνα”.
Βρίσκω διάφορους τρόπους να γεμίζω τις μέρες μου και έχω κακή σχέση με την αεργία.
Μία άλλη αγάπη που με έχει κρατήσει όρθια είναι “η κατσαρόλα όλων μας”, Η Κοινωνική Κουζίνα Μοναστηράκι. Μία μεγάλη παρέα, οικογένεια πλέον μετά από τόσα χρόνια, ετερόκλητων ανθρώπων, στο κέντρο της πλατείας Μοναστηρακίου που μαγειρεύουμε για όποιον το χρειάζεται. Η κατσαρόλα μας, μαζί με άλλες κατσαρόλες ήταν στις πλημμύρες στη Μάνδρα Αττικής, στις φωτιές στο Μάτι, Μαραθώνα, Βαρυμπόμπη, Εύβοια.
Είναι εξ ολοκλήρου μια εθελοντική δράση, δεν δεχόμαστε χρήματα, μόνο τρόφιμα που μπορούν να μπουν στην κατσαρόλα μας. Όπως κριθάρακι, κοφτό μακαρονάκι, πελτέ ντομάτας, ελαιόλαδο.
Τους πιο υπέροχους, αλληλέγγυους ανθρώπους, τους έχω γνωρίσει πάνω από την κατσαρόλα.
Για όποιους θέλουν να συνδράμουν με εθελοντική δράση ή με τρόφιμα η σελίδα της κουζίνας μας: www.facebook.com/MonastirakiSocialKitchen
Η σελίδα της φωτογράφου στο instagram: www.instagram.com/vardisantonis_filothei
