Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη
Το δάκρυ της Παναγίας παρουσιάζεται στη θεατρική σκηνή μέσα από το αριστοτεχνικό κείμενο του Θανάση Σταυρόπουλου με τον ποιητικό λόγο και την ιερότητα που εκπέμπει πέρα και πάνω από θρησκευτικές πεποιθήσεις. Οι εκκλησιαστικοί ύμνοι και τα σμυρναίικα τραγούδια συντελούν στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του έργου που συνδέει την καταστροφή της Σμύρνης με το Θείο Πάθος.
Ο σεναριογραφός Θανάσης Σταυρόπουλος αναφέρει: Έπρεπε να αναζητηθεί από εμένα ένας άλλος, κάπως καινούργιος τρόπος για να ειπωθούν τα γεγονότα των ημερών εκείνων. Έτσι κατέληξα σε μία πεποίθηση για τις ημέρες εκείνες, που είχα πάντα. Ότι πέρα από την ιστορικότητα των στιγμών, η Καταστροφή της Σμύρνης εμπεριείχε και μία τρόπο τινά “θρησκευτικότητα”. Επέλεξα λοιπόν να ενσωματώσω σε αυτό το τόσο καθοριστικό γεγονός της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, ένα απείρως σπουδαιότερο. Αυτό της πορείας προς τη Σταύρωση του
Δυο διαφορετικά μεταξύ τους γεγονότα συνδέονται με τη συγγραφική έμπνευση του σεναριογράφου και δημιουργούν ένα συγκλονιστικό έργο που παραδίδεται στον σκηνοθέτη Μενέλαο Τζαβέλλα ο οποίος βάζει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του για να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του σε μια παράσταση που μπορεί να χαρακτηριστεί μάθημα θεατρικής παιδείας.
Αρχικά στη σκηνή εμφανίζονται η Ελπίδα και η Αϊσέ, Ελληνίδα η πρώτη, Τουρκάλα η δεύτερη. Είναι αγαπημένες φίλες συνυπάρχουν αρμονικά, αλληλοβοηθιούνται και αλληλοϋποστηρίζονται. Μέχρι που η Σμύρνη παραδίδεται στις φλόγες, η Ελπίδα χάνει το παιδί της, είναι απελπισμένη, η Αϊσέ γίνεται το πρόσωπο του εχθρού της. Και τότε εμφανίζεται μια ηλικιωμένη μαυροντυμένη γυναίκα με γαλήνια θλίψη στο πρόσωπό της και με αέρινες κινήσεις στα δάχτυλά της, δίπλα της βρίσκεται ένας άντρας. Δίνει το χέρι της στην Ελπίδα για να την οδηγήσει εκεί που… ο διωγμός των Ελλήνων της Σμύρνης ενσωματώνεται με την πορεία του Ιησού Χριστού προς τον Γολγοθά.
Η Παναγία με συνοδηγό τον μαθητή Ιωάννη, καθοδηγεί την Ελπίδα βήμα το βήμα, λέξη τη λέξη, ύμνο τον ύμνο στο Θείο Δράμα. Χαροκαμένη η ίδια, της δείχνει τον δρόμο της σύνδεσης του ιστορικού με το θρησκευτικό στοιχείο.
Παρότι εγκλωβισμένη στον προσωπικό της Γολγοθά, η Ελπίδα θα καταλήξει να ακολουθήσει την Παναγία σε ένα διαφορετικό οδοιπορικό όταν πια όλα γύρω της θα είναι χαμένα για την ίδια. Η Παναγία θα της δείξει την Οδό του Μαρτυρίου του Θεανθρώπου προς τον Γολγοθά. Θα της παρουσιάσει την άκρα πικρία της Μητρός μπροστά στο πέρασμα του Υιού της.
Το πως εξελίσσεται ηπαράσταση θα το δείτε στη θεατρική σκηνή. Θα τονίσω μόνο το όνομα της Ελληνίδας μάνας που χάνει το μικρό παιδί της. Ελπίδα!
Παρακολουθώντας τη θεατρική παράσταση αισθάνεσαι απόλυτο θαυμασμό για το μεγαλείο της υποκριτικής τέχνης.
Το έργο στεγάζεται στον εξαιρετικό χώρο στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη που φροντίζει πάντα να φιλοξενεί σημαντικές παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία.
Στο έργο “Το δάκρυ της Παναγίας…” τα συστατικά της συγκλονιστικής παράστασης αποτελούν όλοι οι συντελεστές καθένας από το δικό του πόστο.
Όσα και να πω για την ηθοποιό Γεωργία Ζώη θα είναι λίγα. Έχει την ικανότητα να ταυτίζεται με τον εκάστοτε ρόλο της κι αυτή τη φορά είχε να αντιμετωπίσει τον πιο δύσκολο -ίσως- ρόλο της καριέρας της. Γιατί πως γίνεται να ερμηνεύσεις την Παναγία; Γίνεται όταν η ηθοποιός σέβεται την τέχνη της, υποκλίνεται στον ρόλο της, αντιμετωπίζει με ευσυνειδησία την ιερότητα της γυναίκας-μάνας, με τη δέουσα στωικότητα απέναντι στη θλίψη που μοιράζεται με την Ελπίδα. Μια συγκλονιστική ερμηνεία σαν χάδι στον πόνο, σαν αεράκι στην απελπισία. Ως Παναγία, δίνει πνοή στον ρόλο της, απογειώνει το κείμενο με την πράα φωνή της στον λόγο ή με την εξαιρετική φωνή της στο τραγούδι. Καθηλώνει τον θεατή ξεδιπλώνοντας τον πλούτο που διαθέτει στην υποκριτική, φορτίζεται συγκινησιακά η ίδια και μεταφέρει το συναίσθημά της στους θεατές.
Εξαιρετικός ο Σταύρος Βόλκος υιοθετεί επιτυχώς τη γαλήνια μορφή του Άγιου Ιωάννη. Προκαλεί ανατριχίλα με την απόδοσή του στο αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου».
Εκπληκτική η Ευτυχία Αργυροπούλου στον ρόλο της Αϊσέ! Ανταποκρίνεται στον ρόλο της εκφράζοντας την ανιδιοτέλεια της γυναίκας που νοιάζεται και φροντίζει για όλους.
Η Άννα Μωραΐτου στον ρόλο της Ελπίδας αναδεικνύει πόσο καλά κατέχει την υποκριτική και πόσο εύκολα μπορεί να προσαρμοστεί στις δυσκολίες του ρόλους της. Μαγεύει με την ερμηνεία ανταλλάσσοντας την πρόζα με το τραγούδι.
Η Ιωάννα Μαρμάρου, ο Κωνσταντίνος Νιάρχος, ο Χρήστος Ιντζεόγλου εντυπωσιάζουν καθώς εναρμονίζονται απόλυτα στους ρόλους τους συντελώντας στην επιτυχία.
Το λιτό σκηνικό και οι προσεγμένοι φωτισμοί προσθέτουν θετικά στην ατμόσφαιρα του έργου.
Δεν βρήκα κανένα απολύτως λάθος σ΄ αυτήν την παράσταση! Είναι αξιοζήλευτη από κάθε άποψη! Αναδεικνύεται όλο το μεγαλείο της θεατρικής τέχνης στο σύνολό της. Δεν είναι τυχαίο που πάει από παράταση σε παράταση και σε παράταση των παρατάσεων.
Συγχαρητήρια σε όλη την ερμηνευτική ομάδα που λειτούργησε αρμονικά για ένα τέλειο αποτέλεσμα.
Συγχαρητήρια στον σεναριογράφο Θανάση Σταυρόπουλο για το πρωτότυπο έργο του.
Συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη Μενέλαο Τζαβέλλα που συνεχώς ανεβάζει τον πήχη της ποιότητας των θεατρικών του παραστάσεων.
Όσοι αγαπάτε το ποιοτικό θέατρο μη το χάσετε!
Στο θέατρο Αλκμήνη
