Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά [email protected] www.ordino.gr/svana
Η ταινία ταξίδι στα αστέρια σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χρήστου Δήμα περιγράφει την διαδρομή του Παναθηναϊκού. Αντίστοιχη ταινία για την ΆΕΚ και το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του ’68 είναι το 1968 του Τάσου Μπουλμέτη.
Προσωπικά δεν έχω καμία ιδέα για την ιστορία του Παναθηναϊκού, καμία σχέση με το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο και καμία συμπάθεια στην ομάδα.
Η ταινία αυτή δεν ξέρω κατά πόσο είναι αντικειμενική ή όχι κατά πόσο είναι μια αγιογραφία για τον πρόεδρο Γιαννακόπουλο και τα πρόσωπα που περιγράφει καθώς δεν έχω γνώση της πραγματικότητας. Όμως παρ’ όλα αυτά ως μια απλή θεατής εισέπραξα ότι ο στόχος της ταινίας είναι το πάθος που θέλει να μεταφέρει και κυρίως η πίστη για αυτό που αγωνίζεσαι να κάνεις, ό,τι είναι αυτό για τον καθένα.
Οι φίλαθλοι φυσικά θα παθιαστούν. Έτσι νομίζω τουλάχιστον γιατί για τον κάθε φίλαθλο η ομάδα είναι κάτι σαν θρησκεία.
Έχω να πω πάρα πολύ καλά λόγια για την ταινία και την παρακολούθησα με μεγάλο ενθουσιασμό.
Σκηνοθετικά παρατηρούσα λεπτομέρειες της δουλειάς μας και διαπίστωσα ότι η ομάδα έχει κάνει πολύ προσεγμένη δουλειά. Από σκηνικά κοστούμια, χώρους, ήχο, μοντάζ, μακιγιάζ τα πάντα.
Οι ρόλοι ένας κι ένας. Όλοι οι ηθοποιοί ακόμα κι αυτοί που έπαιξαν ελάχιστα έδωσαν το στίγμα τους.
Η Ζέτα Μακρυπούλια μιλώντας για την γυναικεία ομάδα καλαθοσφαίρισης που ιδρύθηκε το 1937 πριν καν οι γυναίκες αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου έδωσε ένα δυνατό στίγμα στην ταινία.
Ο Γιώργος Γάλλος ως Ζέλικο με εξέπληξε με την καταπληκτική προφορά που υιοθέτησε ως Σέρβος. Δεν ξέρω καν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην πραγματικότητα και αν μιλά έτσι. Ξέρω όμως πως μιλούν οι Σέρβοι Αγγλικά. Ο Γιώργος Γάλλος δημιούργησε ένα χαρακτήρα κινηματογραφικό πατώντας πάνω στην ιστορία χωρίς να μιμείται αλλά υποδύθηκε και υπηρέτησε έναν ρόλο. Νομίζω είναι ο καλύτερος χαρακτήρας στην ταινία.
Ο Κώστας Αποστολάκης με την αφήγησή του αλλά και τη συμμετοχή του με συγκίνησε γιατί πλησίασε το ρόλο πολύ συναισθηματικά. Ο Αποστολάκης είναι ένας ικανότατος ηθοποιός.
Ο Μάρκος Λεζές υποδυόμενος έναν παναθηναϊκό κουλουρτζή με το αντίστοιχο πάθος της τέχνης του, ήταν μια όμορφη στιγμή της ταινίας.
Η Ιωάννα Πηλιχού ως κυρία του κυρίου που εμπνεύστηκε τον τάφο του Ινδού.
Ο Τάσος Ιορδανίδης ως ο πρωτοστάτης φίλαθλος που διηγείται τον παλμό των αγώνων και κυρίως τις διαδρομές των οπαδών.
Ο Βαγγέλης Μουρίκης κλασική κινηματογραφική φιγούρα παίζει τόσο όσο και αυτό αρκεί.
Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους ως πιστή γραμματέας, σύμβουλος, κλπ. Αστεία η σκηνή μεταξύ της Παπαχαραλάμπους και του Μουρίκη με την ισομετρική διαφορά.
Ο Χρήστος Πλαΐνης υποδύεται έναν ιστορικό παίκτη τον Κολοκυθά.
Ο Θέμης Πάνου συγκρατημένος ισορροπιστής και παθιασμένος εξίσου υποδύεται τον Θανάση Γιαννακόπουλο.
Ο Δάνης Κατρανίδης με εντυπωσίασε με το πως γερνάει κατά τη διάρκεια των χρόνων στην κινηματογραφική αφήγηση. Εκπληκτικός!
Ο Αργύρης Πανταζάρας πολύ όμοιος με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη ως κυρία Γιαννακοπούλου, ήρεμη ισορροπίστρια.
Η ταινία προφανώς έγινε και για την ομάδα αλλά και γιατί είχε μεγάλες αξιώσεις για το μήνυμα που ήθελε να μεταδώσει στους θεατές. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό: η ταινία να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, ό,τι ομάδα κι αν είναι ο καθένας είτε ασχολείται είτε όχι με το μπάσκετ.
Η πίστη, η δύναμη, το πάθος, η ενότητα, η οικογένεια, η προσπάθεια, η δουλειά, ο αθλητισμός, η ομαδικότητα, όλα αυτά είναι που προσπαθεί η ταινία να μεταφέρει ως μηνύματα και νομίζω αυτό πέτυχε.
Η ιστορία μιας ομάδας επίσης δεν είναι κακό να μεταδίδεται από μια fiction κινηματογραφική ταινία. Είναι η καταγραφή της ιστορίας. Καλό είναι να το ακολουθήσουν και οι άλλες ομάδες μιας και έγινε η αρχή. Και η αλήθεια είναι πως οι ιστορίες των ομάδων στην Ελλάδα είναι ενδιαφέρουσες!
Προτείνω την ταινία δεν θα χάσετε το χρόνο σας ακόμη κι αν είστε Ολυμπιακοί γιατί νομίζω έχει να κάνει και με τον οπαδικό πολιτισμό!!!!!
