Τα απίστευτα μυστικά του Βαγγέλη Σειληνού

Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης

Ο Βαγγέλης Σειληνός ήταν ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες χορευτές και χορογράφους. Μάλιστα πολλοί τον αποκαλούσαν «Νουρέγιεφ της Ελλάδος». Σήμερα, οι νεότεροι τον γνωρίζουν μέσα από τις ελληνικές ταινίες που πήρε μέρος. Αν και δεν πρωταγωνιστούσε, κατάφερνε πάντα να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Πάντα όταν φτιάχνω ένα αφιέρωμα σε κάποιον, διαβάζω το βιογραφικό του, μερικά άρθρα, κάποιες συνεντεύξεις του και πάντα, μα πάντα τηλεφωνώ σε γνωστούς μου παλιούς ηθοποιούς και ανθρώπους του Ελληνικού κινηματογράφου, μπας και έχουν να μου πουν κάτι παρά πάνω. Στην περίπτωση του Βαγγέλη Σειληνού, το ρεπορτάζ που έκανα μου αποκάλυψε ένα όγκο μυστικών και πληροφοριών που πουθενά και ποτέ δεν έχουν γραφτεί.

Φυσικά ούτε εγώ θα τα αναφέρω αυτολεξεί όλα αυτά που έμαθα, πρώτον γιατί ο άνθρωπος δεν βρίσκεται στην ζωή και δεύτερον γιατί δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία. Και το κακό είναι, πως όλοι αυτοί που μου αποκαλύπτουν πράγματα, δεν θέλουν να αποκαλύψουν τον εαυτό τους. Θέλουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…

Το πραγματικό όνομα του ήταν Βαγγέλης Βασιλάτος, και θα τον θυμόμαστε πάντα σαν έναν όμορφο, χαριτωμένο, αεικίνητο, οργισμένο νιάτο που χόρευε σαν τρελός στις παλιές καλές ελληνικές ταινίες. Πότε με παρτενέρ την Ελένη Προκοπίου, πότε με την Μαρία Ιωαννίδου, η οποία υπήρξε και πρώτη σύντροφος της ζωής του. Ο Βαγγέλης Σειληνός δεν χόρευε μόνο, αλλά και έπαιζε με το ίδιο κέφι και μπρίο. Σαν να ήταν γεννημένος για τέτοιου είδους θεάματα, που σκηνοθετούσε κυρίως ο Γιάννης Δαλιανίδης.

“Μα έκαναν παρέα κολλητή με τον Δαλιανίδη”, μου λέει ένας παλιός φροντιστής που δούλευε στην Φίνος Φιλμ. “Και επειδή τότε ήμουν πολύ πιτσιρικάς με έβαζαν να κάνω θελήματα και εκτός δουλειάς. Είχα πάει πολλές φορές στο σπίτι του Δαλιανίδη – σε πάρτι του – για να του πάω άλλοτε παγάκια κι’ άλλοτε καφάσια με μπύρες. Το τι έχουν δει τα μάτια μου δεν μπορώ να σου περιγράψω. Δεν μπορώ να τα πω. Έχουν φύγει από την ζωή οι άνθρωποι και δεν μου επιτρέπεται”.

Ο Βαγγέλης Σειληνός που είχε γεννηθεί στις 12 Απριλίου του 1936 στην Αίγινα και πρωτοβγήκε στο θέατρο το 1954, είχε κάνει καλές σπουδές χορού δίπλα στη Ραλλού Μάνου (είχε χορέψει και στο Ελληνικό Χορόδραμα), τον Άγγελο Γριμάνη και τον Μανώλη Καστρινό. Στο χώρο του θεάματος μπήκε με φόρα, θέλοντας να κατακτήσει και να διακριθεί σε κάθε τομέα του. Και τα κατάφερε και ως χορευτής, και ως χορογράφος και ως… ηθοποιός. Ξεκίνησε ως χορευτής και ηθοποιός στην επιθεώρηση και το 1962 μπήκε και στον κινηματογράφο.

Ένας όχι τόσο γνωστός χορευτής εκείνης της εποχής, μου είπε: “Τους είχαν βγάλει και παρατσούκλια τότε. Τον Καστρινό τον έλεγαν ο αριστοκράτης χορευτής, τον Φλερύ Gene Kelly, τον Τάκη Σαγιώρ Fred Astaire και τον Σειληνό Nureyev!”

Η προσωπική του ζωή απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω ήταν ενδιαφέρουσα, “πλούσια”, αμφιλεγόμενη και γεμάτη μυστικά. Σαν ωραίο αγόρι που ήταν έλκυε τους πάντες. Αρσενικούς και θηλυκές.