Γράφει ο Τραϊκούδης Χρήστος. Οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Αγαπητοί αναγνώστες/αναγνώστριες.
Η συμμετοχή στην πολιτική είναι αναμφισβήτητα ένα από τα προαπαιτούμενα της δημοκρατίας και της υγιούς ανάπτυξης ενός κοινωνικού συνόλου. Συμμετοχή στην πολιτική δεν νοείται μόνον η ένταξη κάποιου πολίτη σε ένα αστικό κόμμα αλλά κυρίως το να νοιάζεται για τα κοινά με πράξεις. Αν όμως η συμμετοχή στην πολιτική γίνεται ως μέσο ικανοποίησης και εκπλήρωσης των προσωπικών παθών που έχει κάποιος/α καταπατώντας ηθικές αξίες και αγνοώντας τους νόμους τότε μπορεί να συμβάλλει σε μικρό αλλά άλλοτε και σε μεγάλο βαθμό στην απαξίωση της καθημερινότητας αλλά και σε κωμικοτραγικά γεγονότα με πολύ δυσάρεστες συνέπειες.
«Για να κρίνει κάποιος/α όσο το δυνατό πιο αντικειμενικά τα ιστορικά γεγονότα ώστε να οδηγηθεί με μεγαλύτερη ασφάλεια σε ένα όσο το δυνατό πιο αξιόπιστο συμπέρασμα για το σήμερα, θα πρέπει να γνωρίζει τις αρνητικές πτυχές της ιστορίας.»
Όσο το άτομο αναζητά την αλήθεια, όσο στέκεται δίπλα σε αυτούς που επιζητούν το δίκαιο και το λογικό, όσο περισσότερο ενδιαφέρεται για την ποιότητα και την ακεραιότητα της δημόσιας περιουσίας, όσο δε χειροκροτά εκεί που το υποδεικνύουν κάποιοι/ες άλλοι/ες αλλά εκεί όπου πρέπει, τόσο λιγότερο πιθανό θα είναι για κάποια άτομα να έχουν θέσεις ευθύνης (αυτά τα άτομα τις βαφτίζουν θέσεις εξουσίας) με μοναδικό σκοπό και στόχο να ικανοποιήσουν προσωπικά τους πάθη.
«Η απολιτίκ στάση, καθώς και η κριτική του καναπέ δε βοηθούν στο να αλλάξουν πρόσωπα και καταστάσεις. Η συνειδητή αποχή όμως είναι στάση αρκεί να μην μείνει εσαεί σαν αποχή.»
Συνήθως τέτοια άτομα που καθοδηγούνται από τα πάθη τους, χαίρονται ιδιαιτέρως με τη λήθη. Αυτή η λήθη είναι που πολλές φορές οδηγεί σε μία αλληλουχία γεγονότων με πολύ δυσάρεστες συνέπειες στο τέλος λόγω ότι πολλές ενέργειες εμπεριέχουν την ικανοποίηση του «εγώ» σε πολύ μεγάλο βαθμό αγνοώντας το «εμείς». Το ισχυρό κράτος είναι «ισχύς εν τη ενώσει» και χρειάζεται ένα έθνος το οποίο υπερασπίζεται κάθε τι άϋλο και υλικό που αφορά τη δημόσια περιουσία του και την ιστορία του.
Αυτά τα κωμικοτραγικά γεγονότα αφενός δεν προκύπτουν από παρθενογένεσης και αφετέρου είναι άθροισμα πολλών μικρών παράλληλων ιστοριών κωμικοτραγικών επίσης στην πλειονότητα τους.
Φανταστείτε κάποιος στο παρελθόν να αποφάσισε να μοιράσει δωρεάν δημόσιο χώρο σε κάποιον συνδαιτημόνα του (λήπτη αυτής της πράξεως), (παίζει μεγάλο ρόλο, ίσως τον μεγαλύτερο και η διαπαιδαγώγηση που πήρε από την οικογένεια του) τούτο ως πράξη ή ως γεγονός δεν είναι άσχετο από οποιαδήποτε μεγάλη τραγωδία η οποία έχει ως παράλληλη ιστορία τις ίδιες ρίζες του κακού.
«Από πολύ μικρά αρνητικά γεγονότα αλλά και από τα πρόσωπα τα οποία τα υποκίνησαν (χαρακτηρίστε τέτοιους ανθρώπους εσείς) φθάνουμε στη μεγάλη εικόνα, στο πάζλ της καταστροφής και στις μεγάλες τραγωδίες.»
Εκτός από τις μεγάλες τραγωδίες υπάρχουν και οι μικρές ή επιμέρους τραγωδίες.
Ο άνθρωπος πρέπει να λειτουργεί με θετικό τρόπο προς τον συνάνθρωπο του και να του επιδεικνύει τον κίνδυνο όπου ελλοχεύει.
Αν υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι είχαν εξαντληθεί ψυχικά, σωματικά και οικονομικά από τη μάχη με πράξεις και αποφάσεις οι οποίες μπορεί να υποκινήθηκαν και από την ικανοποίησης προσωπικών παθών και εναντίον του δικαίου και των νόμων, θα έπρεπε η πλειονότητα να στεκόταν αρωγός προς αυτούς.
Αν αυτά τα πάθη είχαν πέρα από τη συγκάλυψη και την αρωγή της «εξουσίας» στο παρελθόν είναι μία μεγάλη κουβέντα αλλά συνήθως τόσο η μεγάλη εικόνα όσο και τα μικρά καθημερινά προβλήματα έχουν να μας πούνε πολλά.
Αν τούτο ήταν μία πραγματικότητα, σίγουρα σε κάποιο σοβαρό κράτος θα μπορούσαν να συμβάλλουν καθοριστικά στον περιορισμό τέτοιων συμπεριφορών επιστήμες αρωγής ψυχικής υγείας, προστατεύοντας τους υπόλοιπους πολίτες.
«Τέτοια γεγονότα μη σεβασμού και προάσπισης σε οτιδήποτε θεωρείται δημόσιο αγαθό ουδεμία σχέση έχουν με οργανωμένο κράτος. Περισσότερο προσιδιάζουν σε συνθήκες ζούγκλας και βάλλουν ευθέως ενάντια στην υπόσταση του εθνικού-κράτους.»
Πολλές εικόνες από την καθημερινότητας μας δείχνουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο δικό μας εθνικό κράτος. Από την έλλειψη δημοσίων χώρων, από τα κακό συντηρημένα πεζοδρόμια, από τα πολλά αδιέξοδα που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε ουκ ολίγες περιοχές, από το επίσης κωμικοτραγικό να συρρικνώνονται οδοί ή να γίνεται με πείσμα προσπάθεια για κάτι τέτοιο ώστε να μεγαλώνουν οικόπεδα και να περιορίζονται μοιραία πεζοδρόμια συμβάλλοντας παράλληλα στην μη εύκολη αποφόρτιση της κίνησης των οχημάτων, από το υπέρογκο δημόσιο χρέος αλλά με απαρχαιωμένες υποδομές κ.α.
Τα μνημόνια δεν αφορούσαν μόνο σε οικονομικές ατασθαλίες αλλά οι όροι τους υπαγορεύαν την ανάγκη της αλλαγής μίας γενικότερης νοοτροπίας.
«Είναι επομένως πολλά γεγονότα τα οποία δεν έχουν αλλάξει και τα οποία συμβάλλουν στην αμφισβήτηση. Μία αμφισβήτηση όμως που πρέπει να μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο μέσα από πράξεις»
Αν θέλουμε οι μελλοντικές γενιές να ζήσουν σε μία καλύτερη χώρα (όχι σε ένα καλύτερο διαμέρισμα μόνον), σε μία πιο δίκαιη κοινωνία, τότε χρειάζεται να πράξουμε. Διαφορετικά η συνεχής προσαρμογή σε ένα στρεβλό περιβάλλον δεν θα έχει καλό τέλος. Ας μην ξεχνάμε ότι οι εξωτερικοί κίνδυνοι είναι πολλοί και πληθυσμιακά αναπτύσσονται ραγδαία. Δεν θα γίνουν όλα τέλεια από τη μία μέρα στην άλλη αλλά πρέπει να ενταθούν οι ενέργειες οι οποίες θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός πιο υγιούς περιβάλλοντος για την προάσπιση της δημόσιας περιουσίας, για τις εξαγωγές, για την καλαισθησία των δημοσίων χώρων, για την υγεία, για τις υποδομές στην παιδεία και την απονομή δικαιοσύνης όσων συμπολιτών μας ταλαιπωρήθηκαν άδικα.
Ήδη με τη μηχανογράφηση στο δημόσιο, στους ελέγχους της εφορίας αλλά και σε πολλά άλλα ζητήματα δείχνουμε ότι σιγά σιγά συγκλίνουμε με τη δυτική Ευρώπη. Γιατί όμως χρειάστηκαν 10 και πλέον χρόνια μνημονίων για να πάρει αυτή η μηχανή μπροστά; Βέβαια να επισημαίνουμε ότι το νέο-Ελληνικό κράτος είχε δανειστεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν χωρίς τελικά να καταφέρει να κάνει υποδομές όπως άλλα σύγχρονα δυτικά κράτη.
Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες όπως ξέρουμε «ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΑΛΑ». Κάθε τι κακό και κάθε τι καλό αλληλοεπιδρά και με εμάς. Αν κάποιοι/ες πιστεύουν ότι έτσι ικανοποιούν το εγώ τους εις βάρος των υπολοίπων, μέσα στη γυάλα τους, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση ούτε να τους έχουμε ως παραδείγματα προς μίμηση, ούτε και να τους χειροκροτούμε έξω από τη (νοητή) γυάλα τους.»
Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την επέτειο της εθνικής μας επανάστασης απέναντι στον οθωμανικό ζυγό και κάποιοι/ες θα κουνήσουν την σημαία ή θα γράψουν πομπώδες λόγους για την ανάγκη να μην ξεχνάμε τους ήρωες. Από τη μία όψη του νομίσματος αυτό είναι απολύτως θετικό. Είναι όμως πάντοτε και η άλλη όψη του νομίσματος τόσο «λαμπερή»;
Πόσο κωμικοτραγικό άραγε θα ήταν να θυμόμαστε επιλεκτικά και να ξεχνάμε επιλεκτικά ;
Και αν μας δοθεί η ευκαιρία να την αντιληφθούμε μία τέτοια στάση, θα την επικροτούσαμε;
Πώς μια δικά μας στάση θετική ή αρνητική απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις θα καθόριζε αποφασιστικά το μέλλον μας;
Το ότι υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι με έργα και πράξεις δείχνουν πραγματικά την αγάπη για τον τόπο τους και δεν αναφέρομαι ούτε στο θεαθήναι, ούτε στην προσπάθεια να παρουσιάσουν κάποια αυτονόητα ως φαραωνικά έργα, είναι κάτι που αφενός πρέπει να επικροτούμε αφετέρου να είμαστε και αρωγοί με τη στάση μας.
Ξέρετε ότι αγάπη δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, είναι κυρίως πράξεις. Πατρίδα και εθνικός κράτος δεν είναι ο εαυτός μας συντροφιά με τα προσωπικά του πάθη, ούτε η προσπάθεια να επεκτείνουμε την αυλή μας (το φέρω ώς παράδειγμα). Σε κάποια κράτη όπου η τεχνολογία προοδεύει και οι υποδομές είναι πολύ πιο σύγχρονες, επουδενί η κοινωνία και η λειτουργία του κράτους δεν θα επέτρεπαν σε κάποιους (χαρακτηρίστε τους εσείς) να μοιράζουν τη δημόσια περιουσία κατά το δοκούν (το φέρνω ως παράδειγμα πάλι).
Σε τέτοια κράτη τις έννοιες αγάπη για τον τόπο και πρόοδο για τον τόπο τις έχουν αποσαφηνίσει όχι μόνο στα χαρτιά και τους πομπώδεις λόγους αλλά ως είναι λογικό κυρίως στην πράξη.
Όταν τα ταξιδεύετε στο εξωτερικό σίγουρα θα σας αρέσουν οι εικόνες με τους μεγάλους και καλαίσθητους δημόσιους χώρους, η αρχιτεκτονική των κτηρίων, η καθαριότητα των δημοσίων χώρων, το καλό φροντισμένο οδικό δίκτυο, η τεχνολογία που παράγεται κ.α πολλά. Σε εμάς άραγε τί λείπει και κάποια πράγματα δεν είναι όπως εκεί; Έχετε αναρρωτηθεί; Και αν ναι τότε μήπως πρέπει ως κοινωνία να τα απαιτήσουμε;
Γιατί άραγε σε οργανωμένα κράτη του εξωτερικού διαπρέπουν και ευημερούν Έλληνες επιστήμονες και επιχειρηματίες παρόλο το αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο;
Εσείς τί πιστεύετε έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες και έχουν μπεί τα θεμέλια ώστε να καταφέρουν κάποιοι συμπολίτες μας ή και αλλοδαποί που θέλουν να εργαστούν, να τους δίδεται η ευκαιρία παράλληλα να συμβάλλουν και στην πρόοδο του συνόλου των πολιτών;
Τελικά τί είναι αυτό που επιζητούμε ως άτομα και ως κοινωνία;
Πόσο συνέχεια θα μπορεί να έχει ένας κοινωνικοπολιτικός σχηματισμός που αγνοεί τη λογική, τους νόμους και την αρχή της ισχύς εν τη ενώσει;
