«Δυσκολίες αντιμετώπισα, αλλά πάντα με χαμόγελο και χωρίς να απελπίζομαι»
Πηγή: Βραδυνή της Κυριακής
Της Τίνας Σγουροπούλου
Κύριε Ασπιώτη, τώρα που μιλάμε θα πρωταγωνιστούσατε στο θέατρο Πειραιώς 131 στο θρίλερ «Η γυναίκα με τα μαύρα», σε σκηνοθεσία δική σας με συμπρωταγωνιστή τον Βετεράνο Τάσο Χαλκιά, πώς αισθάνεστε με την απόφαση για το lockdown των θεάτρων; «Ευτυχώς προλάβαμε να παίξουμε 7 παραστάσεις, και αντιληφθήκαμε και από την ανταπόκριση του κόσμου ότι έχουμε μία πολύ καλή παράσταση, η οποία ευχόμαστε να ξεκινήσει ξανά όταν τα πράγματα θα “στρώσουν”. Αυτή τη στιγμή όμως, δεν είναι καλή η κατάσταση, οπότε αν και το θέατρο είναι ένας ασφαλής τόπος και δεν ανήκει στις εστίες υπερμετάδοσης, όπως λανθασμένα δυσφημίστηκε, εγώ θεωρώ ότι καλώς έχει επέλθει lockdown γενικότερο, και θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, για κάποιον καιρό να είναι και πιο αυστηρό, για καλύτερα αποτελέσματα. Μιλάμε για ζωές ανθρώπων εδώ».
Πολλοί ηθοποιοί για να βιοποριστούν, ειδικά οι νεότεροι, έκαναν και πρωινή δουλειά. Τώρα που όλα έκλεισαν, τι θα γίνει; Θα φροντίσει η κυβέρνηση; «Μιλάμε για τον κλάδο που έχει 95% ανεργία σε εποχές προ-κορωνοϊού, εσείς πώς το βλέπετε; Δεν φροντίζουν για εμάς χρόνια τώρα… Μακάρι όμως, να γίνει αυτό που περνάμε μία αφορμή για να καταλάβουν κάποια πράγματα».
Για να ακολουθήσετε το όνειρό σας μετακομίσατε από τη Θεσσαλονίκη που γεννηθήκατε, στην Αθήνα, μόλις 20χρονος. Αντιμετωπίσατε δυσκολίες; Σας βοήθησε κάποιος; «Δυσκολίες αντιμετώπισα, αλλά πάντα με χαμόγελο και χωρίς να απελπίζομαι. Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι γενναιόδωροι που μου ‘δωσαν πράγματα, αλλά πρώτα απ’ όλα ήξερα ότι πρέπει να βοηθάω εγώ τον εαυτό μου. Το κυνήγησα από την αρχή, πήγα βιογραφικά, πήγα σε οντισιόν. Φρόντιζα πάντα να ασκούμαι και να εξελίσσω τα εργαλεία μου».
Ο πρώτος σας ρόλος μπροστά σε κοινό; «”Ο γάμος” του Τσέχοφ, ερασιτεχνική παράσταση το 2001, με το Θεατρικό Εργαστήρι της Καλαμαριάς “Τεχνηέντως”, σε σκηνοθεσία της Λιάνας Κοταλακίδου, μιας φοβερής δασκάλας Υποκριτικής. Δεν θυμάμαι πώς ‘λέγαν το ρόλο. Ήταν Ρώσος».
Είστε ευχαριστημένος στον Κολωνό που μετακομίσατε μετά το Κολωνάκι; Πιο «αληθινά» εκεί; «Παντού αληθινά είναι αν πατάς στη γη και έχεις μάτια ανοιχτά».
Σίριαλ, Κινηματογράφος, Θέατρο, αλλά και Σκηνοθεσία. Ποιο το αγαπημένο σας; «Τα αγαπάω όλα όταν έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες να πουν και όταν μου δίνεται η ευκαιρία να γίνω μέρος τους με ωραίους συνεργάτες».
Πριν από την καραντίνα συνεργαστήκατε στη σκηνοθεσία με τον Πέτρο Φιλιππίδη, για το έργο «Ο Θεός της Σφαγής», στο θέατρο «Αθηνά». Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Πέτρο Φιλιππίδη; Στηρίζουν οι παλαιοί τους νέους καλλιτέχνες στη χώρα μας; «Ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι ένας εξαιρετικά γενναιόδωρος άνθρωπος που δίνει ευκαιρία στους νέους. Είναι χρόνια στην “πρώτη γραμμή” του θεάτρου και –πέρα από το ταλέντο του– ξέρει να βλέπει καλά και να βλέπει μπροστά. Αυτή ήταν η άποψή μου και πριν τον γνωρίσω, καλύτερα, το καλοκαίρι. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η πρότασή του να συνεργαστώ μαζί του στην σκηνοθεσία αυτού του δύσκολου και υπέροχου έργου, η πρόταση από έναν τέτοιο καλλιτέχνη, με τιμά ιδιαιτέρως, και η πρακτική δουλειά στη συνέχεια, μαζί του και με αυτόν τον πολύ καλό θίασο, μου προσφέρει παραπάνω γνώση και εμπειρία. Είμαι ευγνώμων. Γενικότερα πάντως, οι παλαιότεροι –τουλάχιστον σ’ αυτή τη δουλειά– όχι, δεν στηρίζουν τους νεότερους, δεν είναι ο κανόνας, ίσα – ίσα τούς βάζουν εμπόδια συνήθως. Σαν τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Αρκετά ελληνικό, δεν βρίσκετε;».
Έχετε πει ότι περιμένετε από τον σκηνοθέτη σας να σας πάει ένα βήμα πιο κάτω στο ρόλο σας. Εσείς το κάνετε αυτό όταν σκηνοθετείτε; «Το ελπίζω και το εύχομαι».
Αν το απαιτούσε ο ρόλος θα κάνατε θεαματικές αλλαγές πάνω σας; «Μου αρέσει αυτή η προοπτική όταν υπάρχει λόγος να γίνεται».
Τι κάνει έναν ηθοποιό καλό; Η ολοκληρωτική αφοσίωση στη δουλειά του, δίχως προσωπική ζωή; Εσείς προλαβαίνετε και προσωπική ζωή; «Σίγουρα χρειάζεται αφοσίωση σε επίπεδα πρωταθλητισμού, εργασία πολλών ωρών μέσα στη μέρα, σωματική και πνευματική, άρα κάτι τέτοιο δεν αφήνει χρόνο πάντα για πολλά εκτός θεάτρου. Αλλά, βρίσκεις χρόνο αν θες, και πιστεύω ότι χρειάζεται κιόλας».
Ο Κωνσταντίνος είναι αισιόδοξος; «Πολύ».
Ημέρες εγκλεισμού με… γυμναστική; Μουσική; Διαδίκτυο; Μελέτη; Διάβασμα; «Είναι φοβερό! Κάνω τόσα πολλά πράγματα και νιώθω ότι δεν μου μένει χρόνος για όλα αυτά που θέλω. Κάθε βράδυ λέω, πάλι δεν πρόλαβα να κάνω αυτά που ήθελα. Περίεργο αυτό, ε;»
Βιογραφικό:
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης γεννήθηκε το 1982 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε εκεί, στα 18 του πέτυχε τις εξετάσεις και μπέικε στη δραματική σχολή
του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος από την οποία και αποφοίτησε ως ηθοποιός το 2004…
Έχει παίξει στο ΚΘΒΕ, στο Εθνικό θέατρο καθώς και σε πολλές
ανεξάρτητες θεατρικές σκηνές, χειμερινές και καλοκαιρινές, σημαντικά
έργα του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, ελληνικού και ξένου,
σε σκηνοθεσία σημαντικών ανθρώπων του χώρου του θεάτρου! Έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς της Ελλάδας.
Έργα και ρόλοι στα οποία τον έχουμε δει είναι: «Bossa Nova» του Κ.
Ρήγου (Εθνικό θέατρο), «Λευκές Νύχτες» του Φ. Ντοστογιέφσκι (θεατ.
Αλκμήνη, Ονειροπόλος), «Ο θάνατος του Δαντόν» του Γκ. Μπύχνερ (Στέγη
Γ&Τ, Καμίγ), «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιακ. Καμπανέλλη (Εθνικό θέατρο,
Γιάννης), «Rocky Horror Show» του Ρ. Ο’ Μπράιεν (Θέατρο REX, Frank n’
Furter), «Το κουρδιστό πορτοκάλι» του Αν. Μπέρτζες (θ. Κιβωτός,
Αλεξάντερ Ντε Λάρτζε), «Άμλετ» του Γ. Σαίξπηρ (Δη.θε. Πειραιά, Άμλετ),
7 χρόνια των Χ. Καμπέθα & Κ. Κόντι, Μαρσέλ), «Αττίκ» της Σ.Σπυράτου &
Λ. Λιάβα (θεατ. Παλλάς, Αττίκ), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του
Μπ. Μπρέχτ (θεατ. Θησείον, Γιάνγκ Σουν), «Απλή μετάβαση» των Γ.
Ευαγγελάτου & Θ. Καραμουρατίδη (εθνικό θέατρο, Άρης), «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Σ. Μυριβήλη (θέατρο Βέμπο, Λεωνής), «Δάφνες και
πικροδάφνες» των Δ. Κεχαΐδη & Ελ. Χαβιαρά (Περιοδεία, Αλέκος), «Η
γυναίκα με τα μαύρα» του Στ. Μάλατρατ (θεατ. Κάτια Δανδουλάκη το 2017 & θεατ. Πειραιώς 131 το 2020, Κιπς), κ.α.
Έχει επίσης συμμετάσχει σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (Μη
φεύγεις, Στρέλλα, Πέντρο Νούλα, DIY, κ.α.), καθώς και σε ελληνικές
πρωτότυπες τηλεοπτικές σειρές μυθοπλασίας (504 χλμ. βόρεια της Αθήνας, 10η εντολή, Κρατάς μυστικό;, κ.α.).
