Ποια είναι η πρώτη σας μουσική ανάμνηση και αντίστοιχα η πιο δυνατή που έχετε μέχρι σήμερα;
Θα ανατρέξω κάμποσα χρόνια πίσω στη μέχρι τώρα ζωή μου και θα θυμηθώ το μεγάλο άγχος που με διακατείχε στην πρώτη συναυλία που έδωσα όντας σπουδαστής κλασικού πιάνου. Θα ’μουν δεν θα ’μουν έξι χρονών, όταν βγήκα να πρωτοπαίξω μπροστά σε κοινό. Η έγνοια μου, όλως περιέργως, δεν ήταν στη σωστή μουσική απόδοση των κομματιών – τι μυαλό άλλωστε να υπάρχει σε ένα μικρό παιδί σχετικά με την αρτιότητα των κομματιών; – αλλά στο να καταφέρουν τα μικρά ποδαράκια μου να φτάσουν στο έδαφος. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα σε πιάνο με ουρά και ένιωθα όπως ο Δαβίδ μπροστά στον Γολιάθ (γέλια)…
Αντιστοίχως, η πιο δυνατή στιγμή ίσως μέχρι σήμερα θα έλεγα πως ήταν πάλι σε μία συναυλία με την ορχήστρα του σχολείου μου – όχι μουσικού σχολείου – στη Λάρνακα της Κύπρου. Στο πλαίσιο της αδελφοποίησης μεταξύ των σχολείων, είχαμε προσκληθεί για μια συναυλία στο Γυμνάσιο και Λύκειο «Βεργίνα». Η στιγμή εκείνη που σε κοιτάζουν από κάτω περίπου οκτακόσιες ψυχές μέσα στα μάτια βλέποντας τα δάκρυα που κυλάνε στο πρόσωπό τους για το λόγο ότι έχεις μόλις τραγουδήσει και έχεις αποδώσει ένα τραγούδι καινούργιο για την Κύπρο θα μείνει για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Ήταν ένα τραγούδι του μεγάλου μου αδερφού (σε στίχους και μουσική) που μιλούσε για την κατάσταση στην Κύπρο. Η συγκίνηση όλων ήταν τεράστια, ιδίως όταν προκαλείς εσύ ο ίδιος αυτό το συναίσθημα.
Με ποιον μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής;
Δεν θα ήθελα να αναφέρω κάποιον μουσικό συγκεκριμένα αυτή τη στιγμή. Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει κάποια πρότυπα τα οποία θαυμάζει και ονειρεύεται να βρεθεί πλάι σε αυτά. Ένας ενεργός μουσικός όμως έρχεται αντιμέτωπος πολλές φορές με καταστάσεις που δεν περιμένει. Τη μία μπορεί να βρεθείς σε ένα μαγαζάκι στην Πλάκα, την άλλη μπορεί να παίξεις σε μία μουσική σκηνή, την άλλη σε μία όπερα στο εξωτερικό. Οι συνεργασίες έρχονται και παρέρχονται και πολλές φορές απομυθοποιείς έναν μύθο που είχες πάντα ψηλά. Έχω βρεθεί σε καταστάσεις που θα παρακαλούσα να μην είχα βρεθεί. Παρόλα αυτά οι συνθήκες της εργασίας μας μάς κάνουν να γνωρίζουμε ανθρώπους άλλοτε γνωστούς κι άλλοτε λιγότερο γνωστούς και να «συν – υπάρχουμε» επί σκηνής μαζί τους. Το βασικότερο όλων είναι ο άλλος να είναι πραγματικά Άνθρωπος αλλιώς γκρεμίζεις ό,τι είχες χτίσει γι’ αυτόν.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές;
Η πορεία μου μέχρι σήμερα στον χώρο της μουσικής μπορώ να πω πως είναι κατά κύριο λόγο επιλεκτική. Προσπαθώ να κάνω πράγματα που να με γεμίζουν τόσο ψυχικά όσο και μουσικά. Είναι μία αλληλένδετη σχέση η οποία επηρεάζει κατά πολύ την προσωπικότητα του μουσικού. Η σχέση δηλαδή μεταξύ μουσικής και πνεύματος. Υπάρχουν στιγμές που τα περιθώρια στενεύουν. Παρόλα αυτά η επιλογή και η στάση πολλές φορές μιας αρνητικής απάντησης σε μία συνεργασία μπορεί να σε οδηγήσει σε μία ζωή πολύ πιο υγιή και ισορροπημένη. Είμαστε αυτό που διαλέγουμε να είμαστε. Με κάθε τίμημα και ρίσκο που ενδεχομένως έχει μια επιλογή.
Σε ό,τι αφορά τις επιρροές μου στο κομμάτι αυτό, είναι δεδομένο πως υπήρχαν τόσο θετικές επιδράσεις από πρόσωπα και καταστάσεις που με βοήθησαν να εξελιχθώ τόσο ως μουσικός αλλά κυρίως ως άνθρωπος, αλλά υπήρχαν και περιπτώσεις που με βάρυναν και με επηρέασαν αρνητικά. Στις τελευταίες το βασικό είναι να αντιληφθείς γρήγορα την κατάσταση και να απομακρυνθείς γρήγορα από αυτές γιατί μπορεί να σε ρουφήξουν μέσα τους όπως η μαύρη τρύπα.
Σας «τρομάζει» η επιτυχία ή η αποτυχία;
Για να απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή προφανώς θα ήταν φρόνιμο να θέσουμε τι είναι επιτυχία και τι αποτυχία· πράγμα που είναι τελείως υποκειμενικό σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Για παράδειγμα, επιτυχία για κάποιον μουσικό μπορεί να αποτελούν οι υψηλές οικονομικές απολαβές από μία συνεργασία ή για κάποιον άλλον επιτυχημένη πορεία να θεωρείται η συνεργασία με «γνωστά» και «αναγνωρίσιμα» ονόματα του μουσικού στερεώματος. Αντιθέτως, αποτυχία να είναι η μικρή προσέλευση σε μία συναυλία κτλ…
Προσωπικά σε μένα αν κάτι με «τρομάζει» είναι η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας πάνω στη σκηνή. Να βρεθώ δηλαδή κάπου με άλλους συναδέλφους και να μην μπορώ να επικοινωνήσω και να άγω την ψυχή μου μέσα από το κανονάκι που παίζω. Στην περίπτωση αυτή το μαρτύριο που περνάει κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με τη σύγχυση των γλωσσών στον πύργο της Βαβέλ, όπου ο καθένας μιλούσε διαφορετική γλώσσα και δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τον διπλανό του. Ελπίζω και απεύχομαι να μην βρεθώ ποτέ σε τέτοια κατάσταση σύγχυσης επικοινωνίας. Γι’ αυτό οι επιλογές που κάνω σχετίζονται κατά πολύ και μ’ αυτή την πτυχή. Να μιλάμε δηλαδή την ίδια μουσική γλώσσα.
Ποια είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show;
Θα προτιμούσα να μην απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση καθότι είμαι τελείως απ’ έξω απ’ όλο αυτό το σύστημα αλλά και για λόγους όπως ότι δεν προλαβαίνω να δω τηλεόραση και να κρίνω ασφαλέστερα αυτού του είδους τα σόου. Εντούτοις, επειδή ζούμε σε μία εποχή που βομβαρδίζεται συνεχώς από νέα δεδομένα κι αυτό επηρεάζει πολύ και τα μουσικά δρώμενα, θα τολμήσω να πω πως αυτά τα μουσικά τηλεοπτικά σόου αποτελούν δυστυχώς μία οφθαλμαπάτη κάνοντας ουσιαστικά μία μεγάλη τρύπα μέσα στο νερό. Αυτή η πρόσκαιρη αναγνωρισιμότητα με ημερομηνία λήξης των διαγωνιζομένων εξυπηρετεί κυρίως τα τηλεοπτικά συμφέροντα ορισμένων προσώπων και εταιρειών με αποτέλεσμα οι συμμετέχοντες να γίνονται έρμαιο των υποσχόμενων υπογραφών ενός δισκογραφικού τάχα συμβολαίου. Η Μουσική όμως δεν είναι αυτή όπως και η ζωή ολόκληρη. Κανείς δεν κατάφερε να χτίσει παλάτια πάνω στην άμμο…
Υπάρχουν οι συνθήκες στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού;
Στη μουσική αγορά της Ελλάδας τα πράγματα δεν έχουν ανοίξει τόσο πολύ όσο έξω. Έχοντας μεγάλη εμπειρία από συναυλίες στο εξωτερικό εδώ και κάμποσα χρόνια, μπορείς να διαπιστώσεις πως στον τομέα αυτόν είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Υπάρχουν χώρες όπως η Γαλλία για παράδειγμα οι οποίες επενδύουν πολύ στον τομέα του Πολιτισμού και των Τεχνών γενικότερα. Έτσι οι συνθήκες που έχει να αντιμετωπίσει ένας μουσικός παρόλες τις δυσκολίες που υπάρχουν είναι καλύτερες σε σχέση με το ελληνικό γίγνεσθαι. Το κράτος σε πολλές περιπτώσεις είναι δίπλα στον μουσικό και τον στηρίζει σε μία δύσκολη συγκυρία που μπορεί να του τύχει. Στην Ελλάδα ακόμα ψάχνουμε δυστυχώς να βρούμε «χαρτιά» που να αποδεικνύουν το αυτονόητο. Παρόλα αυτά, επειδή δεν θέλω να τα βλέπω και να τα αντιμετωπίζω όλα με δύσπιστο τρόπο, έχοντας κανείς ταλέντο, μεράκι και διάθεση να δουλέψει, αργά ή γρήγορα κάποιος θα τον ανακαλύψει. Το μυστικό όπλο της επιτυχίας είναι η επιμονή και η υπομονή. Δούλεψε σκληρά και θα ανταμειφθείς με την προϋπόθεση όμως να πατάς στη γη. «Σιγανά και ταπεινά» όπως λέει και το τραγούδι.
Ποιες είναι οι μελλοντικές σας κινήσεις; Τι άλλο ενδιαφέρον πρόκειται να δούμε από σας στο μέλλον;
Καταρχάς ακολουθεί μία σειρά από ηχογραφήσεις για τον δεύτερο δίσκο του σχήματος «POLIS Ensemble». Με το κουαρτέτο «Νότιο Τόξο» της γνωστής ερμηνεύτριας της παραδοσιακής μουσικής, Κατερίνας Παπαδοπούλου, έχουμε μία σειρά από συναυλίες τόσο στην Αθήνα όσο και στον ευρύτερο χώρο της Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό παρουσιάζοντας τον πρώτο δίσκο του σχήματος. Επίσης, μέχρι τα μέσα του 2020 ακολουθούν διάφορα ταξίδια στο εξωτερικό με σημαντικότερα αυτά της Γερμανίας, της Αμερικής, του Λιβάνου και της Πολωνίας λαμβάνοντας μέρος σε διάφορα ενδιαφέροντα projects.
Σε προσωπικό επίπεδο, ετοιμάζω σιγά σιγά τον δεύτερο οργανικό δίσκο μου μετά το «λευκό γράμμα», αλλά γι’ αυτόν θα μιλήσουμε αναλυτικά σε επόμενη μελλοντική συνέντευξη (γέλια) …
http://www.stefanosdorbarakis.com
https://www.youtube.com/channel/UC9zeAGYMNftGXj8tCbAqgzQ
Βιογραφικό.
Ο Στέφανος Δορμπαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Ε.Κ.Π.Α. και διπλωματούχος της Βυζαντινής Μουσικής. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική από μικρή ηλικία, κάνοντας μαθήματα κλασικού πιάνου. Στην ηλικία των δεκαπέντε, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την παραδοσιακή μουσική και αφιερώθηκε στο κανονάκι, ξεκινώντας μαθήματα δίπλα σε καταξιωμένους δασκάλους. Εν συνεχεία, παρακολούθησε ειδικά σεμινάρια μουσικής δίπλα στους Halil Karaduman, Σωκράτη Σινόπουλο, τον πιανίστα Μάρκο Αλεξίου και τον χοράρχη Δημήτριο Κανάρη.
Έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, την ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, ενώ από το 2008 μέχρι το 2011 διετέλεσε πιανίστας σε διάφορες παιδικές χορωδίες. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε μουσικά συγκροτήματα παραδοσιακής και έντεχνης μουσικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει -ως μουσικός εκτελεστής, ερμηνευτής και χορωδός- λάβει μέρος σε σημαντικό αριθμό ηχογραφήσεων.
Το 2016 κυκλοφορεί την πρώτη του ανεξάρτητη δισκογραφική απόπειρα με τίτλο «λευκό γράμμα» αποτελούμενη από πρωτότυπες οργανικές συνθέσεις του ιδίου, ενώ παράλληλα εκδίδεται από τις εκδόσεις «Εν Πλω» το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σε τεντωμένη χορδή – Ο Πυθαγόρας και οι απαρχές της μουσικής». Το 2017 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: «Πέτρος ο Πελοποννήσιος – Η Ακρόπολη της Μουσικής Ανατολής». Ενώ το 2018 κυκλοφορεί το τρίτο του βιβλίο από τις εκδόσεις «ἀκολουθεῖν» με τίτλο: «Στο πλάι της σκιάς…».
Παράλληλα από το 2017 διδάσκει σε διάφορα σεμινάρια-εργαστήρια παραδοσιακής μουσικής ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει αναλάβει πολλές μουσικές επενδύσεις παιδικών και όχι μόνο παραμυθιών γράφοντας ο ίδιος μουσική.
Ευχαριστώ θερμά για τις όμορφες ερωτήσεις σας και τη δυνατότητα να συζητήσουμε για διάφορα θέματα γύρω από τη μουσική. Εύχομαι να τα ξαναπούμε πιο αναλυτικά και στο μέλλον.
