Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε και δεν μπορεί ακόμη και σήμερα να είναι αυτάρκης διότι δεν μπορεί να αποκτήσει ούτε δυνατή εθνική παραγωγή και εξωστρέφεια αλλά ούτε και μία σταθερή εσωτερική πολιτική. Είναι εύκολο αυτό να γίνει και μάλιστα πολύ σύντομα; Όχι φυσικά γιατί τα προβλήματα μας είναι δομικά και τούτο φανερώνεται με την επανάληψη σχεδόν κλωνοποιημένων καταστάσεων τις οποίες συναντά ουκ ολίγες φορές στην ιστορία του Ελληνικού κράτους. Η παράλογη λειτουργία της γραφειοκρατίας, η κακή φήμη του συνδικαλισμού, η υψηλή φορολογία, το υψηλό κόστος ενέργειας, η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία, η έλλειψη υποδομών, η αποκέντρωση που έμεινε μόνο στα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο δομήθηκαν τα μεγάλα αστικά κέντρα, η έλλειψη δημιουργικής πίεσης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα, το ευμετάβλητο οικονομικό περιβάλλον, οι κοντινοί φορολογικοί παράδεισοι και το κυριότερο η φυγή ικανών ανθρώπων στην αλλοδαπή είναι σημαντικά εμπόδια. Το πιο σημαντικό εμπόδιο βέβαια είναι η έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας για αυτό ακόμη στραβά αρμενίζουμε και ποιος ξέρει που θα καταλήξουμε. Η ιστορία ενός ατόμου, ενός έθνους, ενός υπερεθνικού σχηματισμού είναι παρόν μέσα στο παρόν τους και αν δεν συντελεστούν κάποιες διεργασίες ώστε να απαλλαγούν από τα βαρίδια του παρελθόντος τότε νομίζοντας ότι συντελούνται συνειδητές πράξεις στην ουσία αυτές θα είναι αποτέλεσμα ασυνείδητων ψυχικών διεργασιών οι οποίες συνήθως οδηγούν σε άσχημα αποτελέσματα.
Θα έχετε διαβάσει αρκετά άρθρα κάποιων οι οποίοι νοιάζονται και καλώς κατά μία άποψη για τον επαναπατρισμό των ανθρώπων που έψαξαν την τύχη τους στην αλλοδαπή, κυρίως του εξειδικευμένου ανθρωπίνου δυναμικού. Θα συμφωνήσω απολύτως ότι για την ανάπτυξη της εθνικής παραγωγής οι άνθρωποι αυτοί είναι απολύτως απαραίτητοι. Αν όμως αναλογιστούμε τις δομές της κοινωνίας έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στην ιστορική διαδρομή φοβάμαι πώς τα άτομα αυτά δεν θα έχουν πεδίο δράσης και αν έρθουν θα απολέσουμε και την πιθανότητα της απ’ έξω βοήθειας που υπήρξε πολύ σημαντική ιστορικά για το κράτος αυτό και τη δόμηση του. Που έχουμε φθάσει να σκεφτόμαστε ότι είναι προτιμότερο οι Έλληνες να μείνουν εκτός Ελλάδος για να σώσουν την Ελλάδα.
Αν και είναι λυπηρό ως ένα βαθμό εντούτοις η Ε.Ε, το ευρώ και τα μνημόνια μας κάνανε να σκεφτούμε ότι τελικά οι ανέντιμοι και οι μετριότατοι άνθρωποι δεν μπορούν να βουλώσουν τρύπες στα πορτοφόλια. Φαντάζεται κανείς χρεωκοπημένη την Ελλάδα αύριο και κάποιοι να κάνουν πάρτι με τα δανεικά που προοριζόταν για τον εξ’ ευρωπαϊσμό της Ελλάδος; Μήπως νομίζετε απο την άλλη ότι όλα βαίνουν θετικά ή ότι είμαστε εν δυνάμει ζάμπλουτοι; Φυσικά και όχι!
Θα έχετε ακούσει πολλές φορές ότι οι επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα λόγω και του υψηλότερου εργατικού κόστους. Δεν είναι όμως αυτός ο κυριότερος λόγος κυρίως για επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου. Θα πρέπει ως πολίτες να βρούμε τις αιτίες για τις οποίες τέτοιες επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου φεύγουν ή δεν θέλουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Η ιστορία διδάσκει ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη. Το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελούσε και αποτελεί σταυροδρόμι πολιτισμών και κρατών και από την άλλη οι υποδομές της βρίσκονται ακόμη σε πολύ κακή κατάσταση είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να προβληματίσει όλους μας. Δυστυχώς δεν φαίνεται καμία πίεση από την κοινωνία όπως δεν φαίνεται καμία πίεση προς τις οικονομικές ελίτ της Ευρώπης να επενδύσουν στην Ελλάδα επειδή η Ελλάδα των μνημονίων έχει περιχαρακωθεί στην διατήρηση μίας κατάστασης που έχει τις ρίζες της από τους πρώτους σχιζοφρενείς εμφυλίους. Δεν χρειαζόμαστε φανταστικά αφηγήματα αλλά μία γνώση της ιστορίας κάνοντας μία αρνητική κριτική πάνω στα γεγονότα.
Για όσους δεν έχουν αντιληφθεί την τρέχουσα κατάσταση ή ότι μας σέρνει η ιστορία, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αν δεν αλλάξουν στάση ώστε να συμμετέχουν ενεργά στα κοινά και να ασκούν κριτική, να επιλέγουν τους ανθρώπους που έχουν τουλάχιστον το θεωρητικό υπόβαθρο για να διοικήσουν και να δείχνουν εκτός απο τον εαυτό τους ότι νοιάζονται λίγο και για όλους, τότε συμβάλλουν, έστω και μη εσκεμμένα, στη διατήρηση ενός φαύλου κύκλου τον οποίο κάποιοι θέλουν να διατηρείται είς βάρος των πολλών.
Η Ελλάδα μοιάζει σαν ένα παροπλισμένο καράβι το οποίο για να ξανά ταξιδεύσει στα πέρατα της Γής, όπως ο Ελληνισμός κάποτε, θέλει ανθρώπους εξειδικευμένους, εργατικούς, υπομονετικούς με μεράκι και αγάπη και όχι ομάδες συμφερόντων άσχετες με την πραγματικότητα και το αντικείμενο εργασίας τους. Επίσης η ατιμωρησία είναι μια μεγάλη πληγή στην Ελληνική κοινωνία.
Στην Ελλάδα πρέπει να καταλάβουν οι πολίτες πρώτα από όλους ότι θέλουν κάποιους να τους υποκινούν και όχι να τους χειραγωγούν. Η τεχνολογία καλπάζει, η επιστήμη αναπτύσσεται και όμως εμείς εδώ σε αυτή τη χώρα, μία καταπληκτική χοάνη λαών και πολιτισμών όλων των μεσογειακών λαών κάποτε, σερνόμαστε απο τη νεότερη ιστορία μας.
Γιατί όμως να σέρνονται μαζί με αυτή την κατάσταση και οι νέοι οι οποίοι θέλουν να προσφέρουν και όχι μόνο να τους προσφέρουν; Δεν είναι απολύτως άδικο να στερούμε αυτήν την πανανθρώπινη αξία της συνεισφοράς από κάθε άνθρωπο και κυρίως από τους νέους ανθρώπους; Ας σκεφτούμε λοιπόν πως θα πρέπει να υποδεχθούμε ξανά αυτούς τους ανθρώπους στην πατρίδα τους και πώς η ελπίδα έρχεται αλλά όχι ντυμένη με λαϊκισμούς και φανφάρες.
Η επιστήμη και η έρευνα πάνω απ’ όλα! Τέλος οι ιδεοληψίες! Ναι στην αρνητική κριτική όταν πρέπει!
