“Νοσταλγοί της Εδέμ” – “Ιχνηλάτες Ονείρων” – “Βροχή ΠΕΡΣΕΙΔΩΝ”
Προλογίζει συντονίζει ο Ποιητής Κώστας Μπούρας.
Ομιλητές:
Κώστας Καρούσος Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Κωνσταντίνος Πολίτης Πολιτικός Μηχανικός.
Απαγγέλει:
Τζένη Σακοράφα Ηθοποιός, Συγγραφέας.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=856241798106737&id=100011627749424&sfnsn=mo
https://drive.google.com/file/d/10paznuAQXIXKlDGL7FBc9G0P_4ZoEaJY/view?usp=drivesdk
ΑΝΑΖΗΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Αναζητητές της αλήθειας
κλεισμένοι στη χρονοκάψουλα
της γήινης ζωής μας,
ονειρευόμαστε τους ουρανούς
και τα φωτεινά σύμπαντα
που μας έσπειραν
πριν μυριάδες χρόνους!
Στους μυστικούς προορισμούς μας
αναζητούμε τα προγονικά σημάδια,
που θ’ ανάψουν τη φλόγα της ενθύμησης
για να φωτίσουν τα σκοτάδια της πλάνης μας.
Το μίτο της Αριάδνης
ας κρατήσουμε γερά στα χέρια μας.
Τυλίγοντας το κουβάρι της Ζωής μας σωστά
ίσως κάποτε βρούμε
την έξοδο από το λαβύρινθο,
που μας έριξε κάποια στιγμή
το ριζικό μας.
Μόνο να ξέρεις,
μέσα σου είναι η φλόγα,
μέσα σου είναι η πηγή,
μέσα σου είναι η χαμένη γνώση.
Μέσα σου είναι το ταξίδι
που καλείσαι να κάνεις.
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
Όνειρο είναι η ζωή, όνειρο είναι
κι εσύ ταξιδευτής κι ονειρευτής
σ’ ένα σκαρί από τα χέρια σου φτιαγμένο.
Κάθε σου σκέψη η σιωπή
και μια σανίδα στο σκαρί,
που έφτιαχνες από παιδί
χωρίς καν να το ξέρεις.
Καράβι ακυβέρνητο απ’ άνεμους σπρωγμένο,
ξέχασες πώς να το κυβερνάς
κι αφέθηκες μεσοπέλαγα
για χρόνια να γλιστράς,
χωρίς τη ρότα σου να βρεις
να ξέρεις που πηγαίνεις.
Αστροπελέκι έπεσε, έπιασε καταιγίδα,
βρέθηκες καταμεσής σε θάλασσα αγριεμένη,
τεράστια τα κύματα βύθισαν το σκαρί σου.
Μα εσύ μ’ απόφαση Ψυχής
έφτιαξες ένα καινούργιο,
χωρίς τα βάρη τα παλιά πάνω του να στοιβάξεις.
Κι έψαχνες φάρο για να βρεις
μήπως και σ’ οδηγήσει
στ’ απάνεμο λιμάνι σου, στο τέλος της ζωής.
Ανάμεσα σ’ αστραπόβροντα
και συριγμούς κυμάτων
αχνό φως τρεμόφεγγε στης θάλασσας τα βάθη.
Έστριψες το τιμόνι σου
και μέσα σε μια στιγμή,
αφήνεις στη ρότα σου τη μαγική
το Φάρο που αναζητούσες από παιδί,
με σιγουριά να σ’ οδηγεί.
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
Γήινα χρόνια, πήλινα χρόνια
Γήινα χρόνια, πήλινα χρόνια.
Φυσάν οι άνεμοι και σηκώνουν
σύννεφα σκόνης ανθρώπων, ζώων, αναμνήσεων.
Πόσο λυπάμαι που είμαι από πηλό,
μακριά από θύελλες να μη με λιώσουν
και με κάνουν ένα με τη Μάνα Γη.
Γήινα χρόνια, πήλινα χρόνια.
Να γεμίσω κάθε ίνα του κορμιού μου
με συναίσθημα, με δυνατές αγάπες, με όνειρα.
Να ζήσω την κάθε μου στιγμή
πάνω από τα όρια
μήπως και γίνω κρυστάλλινη
και ξεπεράσω τη γήινη φθορά.
Αγάπησε με, λάτρεψε με, απογείωσε με.
Να εκτοξευθώ στους κόσμους τους λυτρωτικούς,
που είναι έξω από τη μέτρηση του χρόνου.
Να κερδίσω στιγμές αιωνιότητας.
Η ψυχή μου, μαζί με τη ψυχή σου
σ’ ένα κόσμο ουτοπικό, ονειρικό, υπερβατικό.
Να ξεφύγω οριστικά
από τα γήινα χρόνια, τα πήλινα χρόνια.
Δε θέλω να είμαι απλά πηλός,
αλλά ψυχή αθάνατη,
μ’ ατέλειωτες δυνατότητες και εκφάνσεις.
Πολλά ζητώ; Αυτό και μόνο θέλω.
Απλά να Είμαι.
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ
Συμπαντική μου αγάπη
πόσες χιλιάδες χρόνια είχαμε να συναντηθούμε;
Σε κάθε γήινο πέρασμα μου από τη Γη
αναζητούσα τα ίχνη σου
μη και οι δρόμοι μας ενωθούν κάποια στιγμή.
Μα πάντα έφευγα με τη πικρή γεύση
της μάταιης μου αναζήτησης!
Και να που σε μια μαγική στιγμή
αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον
μέσα στο πλήθος των πολλών.
Αρχαίες Ψυχές μυημένες
που έχουν βαθιά μέσα τους κρυμμένη
τη γνώση των κύκλων
και των αέναων επαναλήψεων.
Όταν ο κεραυνός συνάντησε την αστραπή
σιώπησε η Πλάση, λούφαξε σε μια γωνιά
θαμπωμένη από την ομορφιά τους!
Και τότε αστραποβόλησαν οι Ουρανοί
και το παιχνίδι του φωτός
ξάφνιασε τα μάτια των ανθρώπων
που προσπαθούσαν να κατανοήσουν
το Ακατανόητο!
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
