Η δραματική συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης και των εισοδημάτων του μέσου Έλληνα, το κλείσιμο της «στρόφιγγας» του δανεισμού από τις τράπεζες, η δυσπιστία, η οποία ενισχύεται και από το αβέβαιο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, όσων κρύβουν τα τραπεζογραμμάτια στα συρτάρια των σπιτιών τους σοβαρότατο και διαρκές πλήγμα στην εθνική οικονομία.
Ένα μέρος της ανάπτυξης στηρίχθηκε στην έντονη οικοδομική δραστηριότητα η οποία εις σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ακρογωνιαίος λίθος μίας διαρκούς αειφορίας. Σε περιοχές της χώρας όπου υπάρχουν σημαντικά ζητήματα εξωτερικών κινδύνων δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες υποδομές ώστε να αναπτυχθεί μία υγιείς οικονομική δραστηριότητα. Επιπρόσθετα με πολύ αργούς ρυθμούς διεξάγεται έλεγχος στις περίφημες λίστες φοροδιαφυγής και τα λιμνάζοντα κεφάλαια όπου υφίστανται σε αυτές παραμένοντας μελανό σημείο τόσο για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό όσο και για την πολυσυζητημένη κάθαρση προς τέρψιν της δημιουργίας ενός κράτους δικαίου.
Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες ώστε η χώρα μας, η οποία σημειωτέον βρίσκεται σε μία εξόχως σημαντική γεωπολιτικά θέση, να μπορέσει να συγκλίνει περισσότερο τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά με άλλα κράτη της Ε.Ε.
Φταίνε πολλά για αυτή την κατάσταση και για την αβεβαιότητα. Το ευτυχές θα έλεγε κανείς είναι ότι δεν είδαμε ακόμη τα χειρότερα αν και η καθημερινότητα κάποιων συμπολιτών μας είναι πολύ δύσκολη.
Δυστυχώς αυτή η δύσκολή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της ιστορικής λήθης αλλά και ενός κράτους που δεν συμπεριφέρθηκε και τόσο δίκαια απέναντι σε όλους. Δεν υπήρξαν ίσες ευκαιρίες γιατί το συνειδησιακό είχε καλύτερη θέση από την επιστήμη στην συνείδηση όλων μας.
Θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς γιατί δεν μπορεί ο πολίτης να βρει το δίκαιο του χωρίς να είναι αναγκασμένος να ξοδεύει μία περιουσία και να περιμένει χρόνια για να δικαιωθεί. Γιατί αυτό το δαιδαλώδες της δικαιοσύνης και η πολυνομία την οποία κάποιες φορές καταχρώνται όσοι μετέχουν της γραφειοκρατίας και οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι για να τηρήσουν την νομιμότητα;
Αλλά ερωτώ εύλογα αν αυτές οι παθογένειες οι οποίες μας οδήγησαν ως εδώ είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης; Όχι βέβαια. Η Ελλάς ποτέ δεν υπήρξε κράτος το οποίο στηρίχθηκε σε καλά συγκροτημένες και αυτορυθμιζόμενες κοινωνίες όπως οι (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Σουηδία, Γερμανία, κτλ.). Σε εμάς κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση δημιουργείται στο λαό η προσδοκία πως θα αλλάξει η εσωτερική πολιτική. Μένει όμως συνήθως αυτή η προσδοκία που βαφτίζεται και ελπίδα, η οποία πεθαίνει κατά το ίδιο τρόπο που γεννιέται μία καινούργια κακέκτυπο της προηγούμενης.
Η ατιμωρησία και η συγκάλυψη μας έχουν οδηγήσει μαζί με άλλες παθογένειες στην επαιτεία και στην αποστροφή των ξένων να επενδύσουν. Ο λαϊκισμός στην Ελλάδα δια να διατηρείται αυτή η ατιμωρησία δεν εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι μια παθογένεια που δεν αφορά μόνο την πολιτική. Βέβαια κάποιοι αφελείς πιστεύουν πώς αυτό είναι το μυστικό για την επιτυχία. Σαφώς δια της ατόπου μάλλον αδιαφορούν ή φθονούν αυτούς που είναι άξιοι να πετύχουν όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για την κοινωνία. Συχνά αποφεύγουν να μπουν στην ουσία του θέματος διότι έχουν την αστεία αντίληψη ότι πάντα η λύση των προβλημάτων ανήκει στους άλλους ενώ οι ίδιοι αγωνιούν μόνο για τη συντήρηση της λείας τους.
Μπορείς να χαρακτηρίσεις τέτοιους τύπους ως αστούς; Σαφώς και όχι αλλά τότε γιατί ομιλούμε περί αστικής δημοκρατίας σε μία χώρα όπου όλα αμφισβητούνται δια της λογικής;
Αυτά τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάς των 3-4 πλέον νεότερων δανειακών συμβάσεων, μου θυμίζουν, όπως είχα γράψει, την ελληνική αντιπροσωπεία των αγωνισθέντων ελλήνων που πήγε στην Αγγλία το 1825, πάω τόσο πίσω, για να ζητήσει να τεθεί η Ελλάς υπό Αγγλική κηδεμονία πρίν ακόμη γίνει κράτος!!! Και αυτό ήταν κωμικοτραγικό και για αυτό ο Κάνιγκ, ό τότε υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας τους γύρισε την πλάτη υπονοώντας ότι αυτό που ζητάνε δεν συνάδει με τη λογική. Σήμερα έχουμε άραγε ακόμη την εντύπωση ότι κάποια μέρα δεν θα μας γυρίσουν την πλάτη αν συνεχίσουμε να αμελούμε όλα τα κωμικοτραγικά γεγονότα της ιστορίας μας και να τα επαναλαμβάνουμε κιόλας με την ίδια σχεδόν ένταση;
Πλέον τίποτα δεν μοιάζει ή δεν μας φαίνεται τραγελαφικό ή αδύνατο να συμβεί. Σε μία χώρα που πάσχει πρωτίστως απο έλλειμμα ιστορικής ειλικρίνειας και το οποίο θα ανατροφοδοτεί και το οικονομικό αντίστοιχα, όλα θα τείνουν να γίνουν μία συνήθεια. Απο την αλήθεια και την προσπάθεια στον λαϊκισμό και τη φυγοπονία πηγαίναμε δια της δημοκρατικότατης ψήφου. Είναι όμως τόσο δημοκρατική μία τόσο ανώριμη στάση που κρατάνε κάποιοι την ώρα που ψηφίζουν; Οι δανειακές συμβάσεις, και εδώ είναι άλλο ένα ρεντίκολο για εμάς, δεν αναφέρονται μόνο σε νούμερα αλλά υποκρύπτουν και αλλαγές του τρόπου αντίληψης του κράτους από τους έλληνες πολίτες. Βέβαια, και κλείνοντας εδώ, για να μην πειράξουν την περιβόητη εθνική μας κυριαρχία, και να μην προκαλέσουν ντόμινο αντιδράσεων και σε άλλα κράτη, αφήσανε κάποια ζητήματα να τα διαχειριστούν κάποιοι αυτόχθονες οπότε μερικοί ακόμη συνεχίζουν να είναι δύσπιστοι ως προς την δίκαιη και λογική τους επίλυση.
