Είμαστε στην έναρξη μίας προεκλογικής περιόδου η οποία δεν ξέρουμε πότε θα κλείσει.
Ο φόβος το 2019 να είναι μία νεκρή χρονιά δεν μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας εκτός αν έχουν προνοήσει και για αυτό οι μεγάλες δυνάμεις και κάτι θα έχουν στα πλάνα τους για ένα κράτος που η εσωτερική του πολιτική αλλάζει σαν τις πάνες ενός μωρού. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό γνώριμο όμως για το Ελληνικό κράτος έρχεται να προστεθεί και το μείζον εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας. Ζήτημα που αφορά όλους του φιλέλληνες απανταχού της γής και όχι του δήθεν εθνικόφρονες οι οποίοι θα προσπαθήσουν να καπηλευτούν το ζήτημα και κάθε άλλο εθνικό ζήτημα μείζονος σημασίας για τις τσέπες τους. Ένας ξένος παρατηρητής βέβαια θα απορήσει με ορισμένους που μιλάνε περί αγάπης για τον τόπο τους αλλά τον αφήνουν στο έλεος των φυσικών φαινομένων και της οικονομικής ανέχειας. Αν εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για τον τόπο μας γιατί να ενδιαφερθούν οι ξένοι, είναι ένα εύλογο ερώτημα το οποίο δεν σας απαντήσουν ποτέ εύλογα οι πατριδοκάπηλοι.
Η Ελλάδα ως κράτος βρίσκεται σε μία περιοχή με πολλούς εξωτερικούς κινδύνους και ως εκ τούτου κάθε περιοχή πλησίον αυτών έχει διαφορετικές ανάγκες οι οποίες πρέπει σύντομα να ικανοποιηθούν. Διαφορετικά η κάθε συνθηκολόγηση και υποχώρηση στα εθνικά μας ζητήματα θα ανοίγει ρήγματα τόσο ακαθόριστα και μεγάλα τα οποία οι μελλοντικές γενιές δύσκολα θα αντιμετωπίσουν, αν βέβαια με τόση υπογεννητικότητα υπάρχει επαρκής αριθμός ελλήνων πολιτών να τις αντιμετωπίσει, κυρίως στις περιοχές όπου ο κίνδυνος ελλοχεύει.
Oι συνέπειες του τρόπου με τον οποίο διεξάγεται και διεξάγονταν η εξωτερική πολιτική στην Ελλάδα, η οποία σημειωτέον πολλές φορές έμενε περιχαρακωμένη στα εσωτερικά προβλήματα της χώρας, δεν θα μπορούσε ίσως κανείς να τις συμπυκνώσει καλύτερα απ’ ότι ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος στην στιχομυθία του με τον Μάνο Κατράκη στην ταινία του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου Ταξίδι στα Κύθηρα. Χάσαμε και οι δύο λέει με τρεμάμενη φωνή ο Παπαγιανόπουλος.
-Πότε άραγε θα πάψει αυτό το κράτος να ταλαιπωρείται από το φόβο της επανάληψης της ιστορίας;
-Πότε θα πάψει η εξωτερική πολιτική να ασκείται για εσωτερική κατανάλωση;
-Πώς άραγε βγήκε εκ νέου στην επιφάνεια το Μακεδονικό ζήτημα τη δεκαετία του ’90;
-Από ποιους παραμελήθηκε χρόνια πρίν ενώ υπήρχαν οι ενδείξεις ότι αν αναζωπυρωνόταν θα ήταν πολύ δύσκολο να το καταπολεμήσουμε;
Μην ξεχνάτε ότι το ορφανό της Σοβιετικής ένωσης και αφού ανεξαρτητοποιήθηκε από την κατακερματισμένη πια Γιουγκοσλαβία δέχθηκε μεγαλύτερης αποδοχής απο τον δυτικό κόσμο σε σχέση με το τί υποστήριζε η Ελλάδα περί ονομασίας και εθνολογίας, μίας Ελλάδας όμως μονίμως υποβασταζόμενης από τα ξένα δάνεια.
Το μακεδονικό ζήτημα είναι ένα κομμάτι του ανατολικού ζητήματος και έχει τις ρίζες του πολλά χρόνια πρίν, επομένως η λύση του δεν είναι τόσο εύκολη όσο ευαγγελίζονται κάποιοι, αν αναφερόμαστε σε μία λύση με μόνιμο χαρακτήρα και όχι εθνικά επιζήμια.
Τα προβλήματα του σήμερα στο κράτος μας δεν ήλθαν ξαφνικά και εν μία νυκτί έχουν την αρχή τους πρίν ακόμη γίνουμε κράτος . Το κακό είναι ότι όσοι προσπάθησαν να πούνε την αλήθεια και να επιβάλλουν την λογική βρέθηκαν στην απομόνωση και αποδοκιμάστηκαν κάποιες φορές δια της ψήφου. Η υψηλή φορολογία, η ύφεση, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η φυγή επιχειρήσεων, η φυγή κεφαλαίων, το έλλειμμα πολιτικής σκέψης, η αδιαφορία, η δαιδαλώδη και πανάκριβη γραφειοκρατία, η εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση, η περίφημη αποκέντρωση που έμεινε στα λόγια είναι όλα τους σοβαρότατα προβλήματα που δεν ήρθαν και τόσο ξαφνικά αλλά πρέπει να βρούν σύντομα το δρόμο της λογικής, διαφορετικά η γεωπολιτική δεν θα μας παίρνει και τόσο στα σοβαρά.
Αγάπη για την πατρίδα λοιπόν δεν είναι μόνο το κούνημα της σημαίας και οι πομπώδεις λόγοι στις εθνικές επετείους, είναι και η αρνητική κρίση της ιστορίας ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια τα οποία θα μας βυθίζουν ολοένα και περισσότερο στην δυσπραγία και την αποδυνάμωση της εξωτερικής πολιτικής μας.
Η Μακεδονία είναι μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας που λέγεται Ελλάδα και όχι μέρος της επεκτατικής πολιτικής πολιτικών ιδεοληψιών και μίας πανσπερμίας εθνοτήτων που έπρεπε να γίνουν έθνος και έτσι τους δόθηκε ένα τόσο βαρύ όνομα με το οποίο ουδεμία σχέση φέρουν πολιτισμικά και ιστορικά. Οι Σκοπιανοί μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ξέμειναν εκτός από προστάτη, όπως ήταν ο Τίτο, και από όνομα που θα ενώνει όλες τις εθνότητες που ζούνε σε αυτή την νέα χώρα. Οι πολλές εθνότητες (Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Έλληνες, Βλάχοι κ.α) που κατοικούν στην περιοχή θα βολεύονταν μόνο κάτω από ένα εθνικό όνομα που κατ’ ουσία θα ήταν γεωγραφικό αλλά θα είχε και ένα ένδοξο παρελθόν για τονώνεται το δήθεν πατριωτικό αίσθημα και να ξηλώνονται οι τσέπες των πολλών, έτσι συμβαίνει με τους «γιαλαντζί» εθνικισμούς οι οποίοι δημιουργούν και «γιαλαντζί» ελίτ. Δεν είναι και τόσο παράλογο γιατί κάποιες χώρες θα ήθελαν να τους κάνουν δώρο ένα όνομα με βαριά ιστορία όπως αυτό της Ελληνικότατης πολιτισμικά Μακεδονίας για να ελέγχουν και εκεί το παιχνίδι γεωπολιτικά.
Δεν θα ήθελα να μπώ σε λεπτομέρειες για το πόσο τραγελαφική είναι η οικονομική και κοινωνικοπολιτική κατάσταση στο γειτονικό κρατίδιο για το οποίο η ονοματοδοσία είναι ζήτημα ζωής και θανάτου αλλά θα επιμείνω και πάλι ότι αν εμείς δεν έχουμε σταθερή εσωτερική πολιτική για να διεξάγουμε μία εποικοδομητική εξωτερική πολιτική ίσως ζήσουμε στο μέλλον και μία ακόμη νέα «Μικρασιατική» καταστροφή.
Ο λαός θέλει την ειρήνη και τις καλές σχέσεις με τους γείτονες του αλλά επιζητά επίσης και μία αξιοπρεπή ζωή σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία του και την ιστορική του κληρονομιά. Για αυτά θα πρέπει να προσπαθήσουμε ως πολίτες ώστε να έχουμε και τον σεβασμό των ξένων, γειτόνων και μη.
Τα Βαλκάνια παραμένουν ακόμη και σήμερα η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης αλλά η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει το χαμένο αλλά καίριο για όλο το δυτικό κόσμο ιστορικό της ρόλο που λόγω της γεωπολιτικής και πολιτισμικής σημασίας της μπορεί να συγκεράσει λαούς και εθνότητες της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων και να τους οδηγήσει να αφουγκραστούν και το Ευρωπαϊκό ιδεώδες το οποίο είναι άρρηκτα δεμένο με την αρχαία ελληνική παιδεία. Η Ελλάς πέρα από μία γεωγραφική έννοια και μια γραμμή συνόρων είναι για την Ευρώπη μία νέα ευκαιρία κορύφωσης όλων των πολιτισμών, λαών και εθνοτήτων της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων και το ειρηνικό πέρασμα τους στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες.
Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε και μια τέτοια Ελλάδα δεν θα μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς ακόμη και οι δήθεν εθνικόφρονες που παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μην γίνει ποτέ κράτος δικαίου.
Τονίζω κλείνοντας ότι τα σύνορα της χώρας μας συνεχίζουν να κινδυνεύουν επειδή πάνω απο όλα είναι οικονομικώς ανίσχυρα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ελληνικότητα του βασιλείου της Μακεδονίας αλλά όσο δεν κοιτάμε να διορθώσουμε τα δικά μας δομικά προβλήματα τόσο πιο πιθανό θα είναι να έχουμε νέες διπλωματικές αποτυχίες και απώλειες διότι η γεωπολιτική πάντα κοιτάει τη σοβαρότητα κάθε κράτους στη διαχείριση κινδύνων και απειλών.
Όσα συμβαίνουν σήμερα στο Ελληνικό κράτος ήταν σχεδόν σίγουρες προβλέψεις οι οποίες γινόταν στο παρελθόν αλλά ο λαϊκισμός υπνώτιζε τον λαό ο οποίος χωρίς να το καταλαβαίνει συνήθως είναι αυτός που βγάζει το φίδι από την τρύπα.
