Γράφει ο Γιώργος Σαράτσης
Στα πρώτα λεπτά της ταινίας ένιωσα αμήχανα. Ίσως η στρυφνή αίσθηση της αγγλικής, ίσως η χλιαρή ερμηνεία του πρωταγωνιστή, ίσως τα γκροτέσκο “ωραιοποιημένα” πλάνα.
Ωστόσο, μετά το πρώτο μισάωρο, όταν ο Άγιος αναλαμβάνει την διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και έπειτα, όλα φαίνεται να αλλάζουν. Να αλλάζουν τόσο στη σεναριακή ροή όσο και μέσα μου. Ναι, υπήρξα εξαρχής προκατειλημμένος.
Είχα πάντα, επίσης, την πεποίθηση ότι οι «άδειες» σκηνοθετικά ταινίες γεμίζουν μουσική, κυρίως για να δημιουργηθεί κάποιο συναισθηματικό βάθος. Παρά την υπερβολική εμπλοκή της άνευρης κατά τ’ άλλα μουσικής του Ζbigniew Preisner (δήλωσε ότι είναι ίσως το “κύκνειο άσμα” του), μάλλον πρόκειται για μία κινηματογραφική απόπειρα με αξιοσημείωτο περιεχόμενο.
Μπορεί το καστ να προβληματίζει, μπορεί ο Σερβετάλης να μην με έπεισε (ακόμα) για την υποκριτική του δεινότητα, μπορεί να ένιωσα παράταιρη την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Mickey Rourke, εντούτοις ο βίος του Αγίου Νεκταρίου παραμένει συγκλονιστικός.
Όσο κι αν ακούγεται τετριμμένο, η ταινία της Σέρβας Yelena Popovic αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να «γνωρίσουν» όσοι ακόμα αγνοούν έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους του περασμένου αιώνα. Έναν Ορθόδοξο Έλληνα διαποτισμένο κυριολεκτικά από Θεία Χάρη.
Αν άλλαζα κάτι, σίγουρα θα την ήθελα μαυρόασπρη, με διαλόγους εξολοκλήρου στην ελληνική, με λιγότερα γκρο πλαν και βεβαίως χωρίς την παραμικρή διάθεση οπτικοακουστικού εντυπωσιασμού, όμοια ταξιδιωτικού ντοκιμαντέρ (παραμένει, σε κάθε περίπτωση, αξιόλογη η φωτογραφία του Παναγιώτη Βασιλάκη).
Όπως και να ’χει, θα πρότεινα να δει κανείς –ει δυνατόν– απροκατάληπτα τον «Άνθρωπο του Θεού», εστιάζοντας στον ίδιον τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και παραβλέποντας τις όποιες αστοχίες
Τέλος, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την εμπλοκή ορισμένων κέντρων χρηματοδότησης, συμπαραγωγής και υποστήριξης της ταινίας. Όλα κάτι σημαίνουν. Ιδίως στην εποχή μας.
Ο Γιώργος Σαράτσης είναι συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός.
