Ναπολεάνα Νανούλη: Η έμπνευση είναι ένα πλημμύρισμα

Η Ναπολεάνα Νανούλη γεννήθηκε στη Λάρισα. Έχει σπουδάσει γραφιστική και το 2002 φοίτησε στη Accademia di Belle Arti “Pietro Vannucci” στην Περούτζια της Ιταλίας με διδάσκοντες στην ζωγραφική και χαρακτική τους Sauro Cardinali και Marilena Scavizzi.Το 2005 φοιτά στη Facaltat de Bellas Arts με Erasmus στη Βαρκελώνη. Ολοκληρώνει τις σπουδές της το 2007 καθώς και τη μεταπτυχιακή της εργασία το 2015 στο Πανεπιστήμιο TOR VERGATA της Ρώμης. Συνέντευξη με την Λαρισαία εικααστικό Ναπολεάνα Νανούλη, με αφορμή το project – εκθεση του εικαστικού επιμελητή Πάρη Καπράλου “ΧΡΩΜΑ ΣΕ ΝΕΡΟ ΙΙ -ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ” στην οποία θα δούμε έργα της στην Θεσσαλονίκη.

Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να την ενάσχόληση σας με την Τέχνη;
Από πολύ μικρή ηλικία υπήρχε η παρουσία της έντονης μυρωδιάς των χρωμάτων λαδιού στο σπίτι. Ο πατέρας μου ζωγράφιζε με τέτοια ηρεμία και γέμιζε τους ουρανούς του με χρώματα που πίστευα πως δεν υπάρχουν εκεί ψηλά πέρα απ’το γαλάζιο και το λευκό. Άρχισα κι εγώ σιγά σιγά να ζωγραφίζω δειλά δειλά σαν παιδί αγαπώντας πολύ τα χρωματιστά μολύβια, αργότερα τα λάδια και πιο μετά την ακουαρέλλα. Η πραγματική ενασχόληση ήρθε στα 18 μου όταν έκανα μαθήματα ζωγραφικής δίπλα στον Κλεάνθη Χατζηνίκο, για πολλά χρόνια βοηθό του Γιάννη Τσαρούχη, όπου συνάντησα αυτή την ζωγραφική ποιότητα της ελληνικότητας, της χρωματικής ουσίας και της ποιητικότητας σε μια πινελιά, στη φύση την ίδια.

Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Γεννιέσαι ή γίνεσαι. Υπάρχει αυτό το χάρισμα σε πολλούς ανθρώπους όπου λέγεται ταλέντο. Υποτιμημένο στην ελληνική κοινωνία όποια κι αν είναι η φύση του. Είναι αυτό το χάρισμα στην περίπτωση της τέχνης, όποια κι αν είναι αυτή, του να μπορείς να δεις με ένα βλέμμα εσωτερικό, πρωτότυπο, προσωπικό. Και να μπορείς με κάποιο τρόπο να αποτυπώσεις φιλτράροντάς το με τη ζωγραφική, με τη μουσική, με το χορό. Πώς γίνεσαι τώρα καλλιτέχνης. Υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος εδώ. Της μετάφρασης του αγνού βλέμματος κατά της αποτύπωσή του. Εκεί κάποιος μαθαίνει να μην προδίδει αυτή την αγνότητα, να μην μεταφράζει τα πράγματα σε αυτό το άλλο, το ξένο, που απομακρύνεται από την ουσία του βλέμματος. Και ίσως, τότε μόνο, ίσως γίνεις καλλιτέχνης. Πράγμα διόλου εύκολο.

Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Είχα κάνει μια σειρά έργων πιο παλιά από τα χρόνια στη σχολή μου ακόμα όπου την είχα ονομάσει «Αστερισμός από καταφύγια». Είχα ανάγκη να φτιάξω έναν χάρτη νοητό όπου θα συναντώ τις λέξεις εκείνες, τα πρόσωπα, τους ήχους που έχω ανάγκη. Και μια απ’αυτές τις λέξεις που την κουβαλάω στο βλέμμα μου και θα την κουβαλάω για καιρό ακόμα είναι η λέξη φως. Πάντα θα τη συναντώ και θα συναντίεμαι μέσα της. Είναι σαν κληρονομιά μας ούτος ή άλλως το ελληνικό φως που δεν σε προδίδει ποτέ, ακόμη κι αν κρύβει μια αυστηρότητα φύσης χρωματικής. Το φως γεμίζει τα έργα μου και αποκαλύπτει με ένα ίχνος χρώματος την ουσία της προσωπικής σκέψης. Αγαπώ το φως που προβάλλεται μέσα από τα έργα τα ίδια, σα να απορρέουν τα ίδια τα έργα φως από μέσα, αυτό αγαπώ να κάνω, αυτό προσπαθώ να αγγίξω, αυτό με εκφράζει. Το φως.

Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε;
Η έμπνευση είναι ένα πλημμύρισμα και μέσα απ’αυτό συναντιέται ο εαυτός και η αναζήτηση. Δεν είναι ποτέ προορισμός, είναι μια σύντομη στάση του ταξιδιού που σου μαθαίνει πολλά και μπορεί να σου δώσει πολλά. Η ουσία είναι να νιώθεις παρόν εκείνες τις λίγες στιγμές και να τις βιώνεις σαν ευλογία. Φυσικά και νιώθω αυτό το πλημμύρισμα της έμπνευσης ακόμη και πριν τη δημιουργία και εκεί έρχεται η λέξη παρόν που ανέφερα πιο πάνω. Ότι εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή αν δεν είσαι πρέπει να γίνεις παρόν για να το αποτυπώσεις με όποιον τρόπο μπορείς. Μα είναι μοναδικό να σε βρίσκει η έμπνευση η ίδια την ώρα που δημιουργείς, τότε είναι μια συνάντηση πολύ ξεχωριστή. Ακόμη κι αυτό πάντως εξάσκηση θέλει και πολλή δουλειά. Να μπορείς να της εκτιμάς και όχι να την υπερεκτιμάς.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Θα μπορούσα να πλησιάσω στις λέξεις ήρεμη, κάποιες φορές ανήσυχη και σκληρή και με τη δουλειά μου και με τον εαυτό μου.

Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Μετά από μια πορεία δέκα χρόνων που περιείχε πολύ πειραματισμό με νέα υλικά και νέους τόπους, θα ήθελα πιο στοχευμένα πια να ασχοληθώ με υλικά όπως είναι τα χρώματα νερού σε μεγάλη διάσταση. Επίσης, το χαρτί σαν υλικό με μαγεύει σαν ζεστό υλικό, σαν υφή, σαν ιστορία. Και φυσικά η συνάντηση με άλλους καλλιτέχνες, η επαφή με άλλα βλέμματα είναι σημαντική για μένα και τη δουλειά μου. Και τέλος το βλέμμα του θεατή που έρχεται να δει, να κρίνει και ίσως να αγκαλιάσει.