Μια βροχερή, χειμωνιάτικη μέρα, στο Σταθμό του Ηλεκτρικού. Πρόσωπα σιωπηλά, μελαγχολικά, σκυμμένα, με μια αδιόρατη θλίψη. Κι εγώ παρατηρητής.
Ένας τουρίστας ανάμεσα σε αγχωμένους από την καθημερινότητα ανθρώπους της μεγαλούπολης. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Κι εκεί, στο βαγόνι του ηλεκτρικού γεννήθηκαν «Τα κοράλλια του βυθού».
Από μιαν αντίθεση γεννήθηκε η ιδέα του τραγουδιού. Με μια σκέψη: δεν είναι μαύρη η ζωή. Υπάρχουν δυσκολίες αλλά υπάρχουν και τόσα πανέμορφα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις. Θα υπάρχει πάντα η ομορφιά της φύσης, που είναι ατόφια χαρά και δεν μπορεί κανείς να σου την στερήσει. Θα υπάρχει πάντα η πανέμορφη Μήλος.
Καλή ακρόαση.
Κώστας Συμεωνίδης
