ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ Covid-19
Σύλληψη διοργάνωση & επιμέλεια από την εικαστικό Χρύσα Μπαρζόκα η οποία έχει επιλέξει εξαιρετικούς καλλιτέχνες στην ομάδα που θα παρουσιάσουν έργα που δημιούργησαν αφενός καθόλη τη διάρκεια της πανδημίας, αφετέρου έργα που εκφράζουν την πρωτόγνωρη εποχή που διανύσαμε.
Συμμετέχετε δυναμικά και εσείς στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και θα θέλαμε δύο λόγια για τη δική σας εικαστική παρουσία. Πιστεύω πολύ στην Τέχνη ως μέσο θεραπείας. Θεωρώ πως, ειδικά σε δύσκολες περιόδους, το κοινό έχει ανάγκη από έργα Τέχνης, αντικείμενα “Τοτέμ” που θα το φέρουν πίσω στο Τώρα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δέχτηκα με ενθουσιασμό την πρόσκληση της κυρίας Μπαρζόκα, προκειμένου να συμμετέχω κι εγώ με το δικό μου “Τοτέμ”.
Τετάρτη 17 Ιουνίου στο Αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης, θα έχουμε την ευκαιρία να συναντήσουμε την ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ με την πρώτη live έκθεση αφιέρωμα Covid-19. Θεωρείτε ότι διαθέσατε αρκετό χρόνο στη δημιουργία αυτές τις μέρες του εγκλεισμού; Μετά το πρώτο “πάγωμα” οι μέρες της καραντίνας πήραν το ρόλο της παύσης για σύνδεση και επαναπροσδιορισμό. Όπως συνηθίζω να λέω, η Δημιουργία λειτουργεί θεραπευτικά πρώτα σε εμένα – άμεσα- και ύστερα -έμμεσα – στο κοινό που ακολουθεί την πορεία μου. Αυτός ήταν και ο λόγος που αφιέρωσα πολύ χρόνο στη ζωγραφική μου.
Βοήθησε η περίοδος ώστε να εκφραστειτε μέσω της τέχνης σας ή βιώσατε δημιουργικό αδιέξοδο; Την άνθισα και με άνθισε η τέχνη αυτή την περίοδο. Η ζωγραφική ήταν ο καθρέπτης μέσα στον οποίο είδα τα ανείπωτά μου. Ήταν η απάντηση στο φόβο, ήταν η σύνδεσή μου με το παρόν. Ζωγραφίζοντας κατάφερνα να μένω στο Τώρα και να μην παρασύρομαι από τα σενάρια τρόμου που ήταν προγνώσεις ενός δυσοίωνου αύριο. Στο Τώρα μου ήταν όλα καλά, εμπιστευόμουν τη στιγμή και προχωρούσα.
Ποια υλικά χρησιμοποιήσατε ως μέσο έκφρασης; Τα ακρυλικά μου, οι στόκοι, τα χαρτιά, οι καμβάδες και τα πινέλα μου ήταν οι σύμμαχοι μου στο έργο του έγκλειστου απεγκλωβισμού. Δυνατή ομάδα.
Ενημερωθήκαμε ότι σε αυτή την εκθεση, ο θεατής θα γίνεται μέρος του πρότζεκτ… Ποιο είναι το μήνυμα που εσείς θα θέλατε να μεταδώσετε στον θεατή; Με ενθουσιάζει αυτή η διάδραση! Το δικό μου μήνυμα στο θεατή είναι πως η παύση, ο φόβος και η ανελευθερία του σώματος δεν είναι ικανά να σταματήσουν το Πνεύμα από το πέταγμά του. Οι αποστάσεις δεν μπορούν να μας κρατήσουν μακριά, όχι εαν δεν το επιλέξουμε. Είναι θέμα mindset. Εγώ επέλεξα να Εμπιστευτώ. Αυτός είναι και ο λόγος που από εμένα το κοινό θα πάρει το mindset του #SURRENDER το απόγευμα της 17ης του Ιούνη.
Στα χέρια των καλλιτεχνων της Ε.Τ. μορφές κ ιδανικά ξαναζωντανεύουν μέσα από τη καλλιτεχνική τους μεταμόρφωση.
Ιδέες επίμονων καλλιτεχνών που είναι έτοιμες να ζήσουν αξιοποιημένες ως έργα τέχνης. Ποιος είναι ο επόμενος σταθμός σας; Επόμενος σταθμός μας ένα πολύ εμπνευσμένο αφιέρωμα στο Νίκο Καζαντζάκη, στις αρχές του Ιούλη. Είμαστε έτοιμοι και ανυπομονούμε.
Πολιτισμός και κορωνοϊός. Άλλο ένα «χτύπημα» για τον πολιτισμό ή μια «ευκαιρία» για πολιτιστική επικοινωνία ; Αυτό που παρατήρησα εγώ ήταν ένα σημαντικό κύμα ανθρώπων που αναζήτησαν απαντήσεις στις Τέχνες. Είδα ανθρώπους που βρήκαν νοήματα μέσα σε πίνακες ζωγραφικής και έκριναν πως ήταν η στιγμή που τα είχαν περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Πέρασαν εξάλλου πολύ χρόνο εντός σπιτιού, θέλησαν να του δώσουν πολλή Ψυχή.
ΒΙΟ Γεννήθηκα το 1976 στη Θεσσαλονίκη, εδώ μεγάλωσα, στην Καλαμαριά. Ανήκα στη γενιά που οι γονείς της είχαν το μεγάλο όνειρο να ζήσουμε καλύτερη ζωή από εκείνους, που ήταν τα παιδιά του πολέμου. Και ποιό ήταν το μεγαλύτερο εφόδιο προς αυτήν την κατεύθυνση σύμφωνα με τους γονείς μας; Οι σπουδές.
Κάπως έτσι βρέθηκα στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Τελείωσα το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών και εργάστηκα πάνω στο αντικείμενό μου για εννέα χρόνια. Ποτέ όμως δεν ένιωσα Μηχανικός, ήταν ένα επάγγελμα που έμαθα να το εξασκώ καλά όμως δε γέμισε την ψυχή μου.
Η ευκαιρία μιας επαγγελματικής παύσης ήρθε με τη γέννηση της κόρης μου.
Τα πρώτα χρόνια δίπλα της μου έδωσαν το χώρο να αναδιοργανωθώ και το μεγάλο κίνητρο να γίνω ο άνθρωπος που είμαι.
Μπήκα στο χώρο της δημιουργίας από άλλη πόρτα, δοκίμασα το ρούχο. Σχεδίαζα το πατρόν του, το έραβα και είχα τη χαρά μικρού παιδιού όταν το έβλεπα φορεμένο. Εθίστηκα σε αυτή τη χαρά πολύ γρήγορα.
Ένα χρόνο μετά δοκίμασα τον αυτοξηραινόμενο πηλό. Άλλος έρωτας αυτός.
Άλλαξε μορφή η δημιουργία τώρα, μπήκαν στο παιχνίδι τα πινέλα και τα ακρυλικά χρώματα.
Μαγικό ταξίδι, που τελικά με οδήγησε μπροστά στην πόρτα της ζωγραφικής. Ανοίγοντάς την ένιωσα πως επέστρεψα στο σπίτι μου. Εδώ θα έμενα, το ήξερα.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, εξακολουθώ να παρακολουθώ μαθήματα ζωγραφικής, να μελετώ έργα σύγχρονων καλλιτεχνών και να τρυπώνω σε διαδικτυακά σεμινάρια αγαπημένων ζωγράφων του εξωτερικού.
Τα τελευταία δύο χρόνια οργάνωσα το χώρο του εργαστηρίου μου στο κέντρο της Καλαμαριάς, που είναι και το βασικό σημείο όπου έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο που αγαπά την τέχνη μου.
Διαδικτυακά, τα σημεία που φιλοξενούν την Τέχνη μου είναι η γκαλερί THEARTSPACE.GR, η SINGULART.COM και το ηλεκτρονικό μου κατάστημα στην πλατφόρμα του ETSY.COM
Δίνω βαρύτητα στο χώρο του διαδικτύου, με γοητεύει αυτή η άνευ ορίων αγορά.
Είναι μεγάλος ο δρόμος που διάλεξα να πάρω. Νιώθω όμως έτοιμη να τον περπατήσω και πολύ ευλογημένη που έχω κοντά μου ανθρώπους που μου έμαθαν πως η επιτυχία είναι μόνο μια απόφαση στην οποία αρκεί να μείνεις πιστός και προσηλωμένος.
