Η Μαίρη Δούτση (Καλλιτέχνης – Τραγουδίστρια) απαντάει στις ερωτήσεις της δημοσιογραφικής ομάδας του polismagazino.gr.
“Η αληθινή αξία ενός θεάματος ή μιας έκθεσης κρύβεται στην ενέργεια που υπάρχει στο χώρο. Η τέχνη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μας καλεί να γίνουμε κομμάτι του.”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή. Δε θα ήθελα να κρίνω την αναγκαιότητα ή μη του lockdown όσο ακόμα το διανύουμε. Αυτή για εμένα είναι μια περίοδος «συλλογής δεδομένων». Θα πρέπει να περάσει αυτή η περίοδος, να λήξει το lockdown, να περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα που θα φανερώσει τις επιπτώσεις του σε όλους τους τομείς και στη συνέχεια, εκ του αποτελέσματος, να κριθεί η αναγκαιότητά του.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Θα ήθελα να πω αρχικά δυο λόγια για το παρόν. Το παρόν είναι ιδιαιτέρως σκοτεινό. Ο κλάδος των καλλιτεχνών είναι ο εργασιακός κλάδος που έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλον από τις συνέπειες της πανδημίας και, ταυτόχρονα, ο κλάδος που δέχτηκε τη μικρότερη κρατική βοήθεια. Τη δεδομένη στιγμή ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος διανέμει τρόφιμα μια φορά την εβδομάδα και έχει δημιουργήσει ταμείο αλληλοβοήθειας για τη στήριξη καλλιτεχνών που έχουν ανάγκη. Ας κρατήσουμε αυτό ως πρώτο δεδομένο. Δεδομένο δεύτερο: ο Πολιτισμός μας οδηγεί στο μέλλον. Στο ισορροπημένο μέλλον, το ελπιδοφόρο, το αισιόδοξο, το φωτεινό. Συνδυάζοντας λοιπόν αυτά τα δύο δεδομένα, απαντώ αντιστρέφοντας την ερώτησή σας: Αν αυτό είναι το παρόν του Πολιτισμού, ποιο είναι το μέλλον της χώρας;
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Για εμένα η αγκαλιά είναι πολλά περισσότερα από μια λέξη σήμερα. Είναι έκφραση συναισθήματος. Δηλώνει την αγάπη, τη συμπάθεια, την επιθυμία, τη συμπόνια, τη συμπαράσταση. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε έχει υψωθεί ένας αόρατος τοίχος, ο οποίος ελπίζω σύντομα, για το καλό της ίδιας μας της ψυχής, να γκρεμιστεί.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Μα νομίζω πως είναι περίεργο να μην υπάρχουν στην καθημερινότητα κάποιου! Όπως οι περισσότεροι θεωρώ, έτσι κι εγώ, φοβάμαι την απώλεια αγαπημένων μου προσώπων.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Πάντα μου άρεσε να βλέπω τους ανθρώπους στα μάτια. Τα μάτια καθρεφτίζουν την ψυχή, συμφωνούν ή αμφιβάλλουν για όσα λένε τα χείλη, προδίδουν τις βαθύτερες σκέψεις και τις αληθινές διαθέσεις. Η συνολική εικόνα όμως θα πρέπει να περιλαμβάνει όλο το πρόσωπο. Όσο κι αν αγαπώ τα μάτια λοιπόν, εύχομαι κι ελπίζω να μη μείνει η μάσκα.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Θεωρώ πως η τέχνη δημιουργεί την ελπίδα. Δε μπορεί λοιπόν ο καλλιτέχνης να πάψει να ελπίζει. Μπορεί να αναθαρρεί, μπορεί να απογοητεύεται, αλλά την ελπίδα τη διατηρεί και τη μεταδίδει.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Ας μη γελιόμαστε. Ίσως κάποτε μάθουμε να βλέπουμε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, εκθέσεις έργων τέχνης και αντικειμένων ιστορικής αξίας από την τηλεόραση, τους υπολογιστές και τα κινητά μας. Ίσως μάλιστα η τεχνολογία να βρει φαντασμαγορικούς τρόπους να παρουσιάζονται όλα αυτά εξ’ αποστάσεως. Η αληθινή αξία όμως ενός θεάματος ή μιας έκθεσης κρύβεται στην ενέργεια που υπάρχει στο χώρο. Η τέχνη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μας καλεί να γίνουμε κομμάτι του. Ανοιχτά λοιπόν, με τις κατάλληλες πάντα προϋποθέσεις.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Η μουσική. Μέσα από αυτήν ξαναζώ το όμορφο χθες και ονειρεύομαι το άγνωστο αύριο. Και προσπαθώ στα όνειρά μου αυτό το αύριο να είναι χαρούμενο, χρωματιστό, ζωηρό, ακόμα καλύτερο κι από το όμορφο χθες!
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Να προσέχετε. Να αγαπάτε. Να χαμογελάτε. Να νοιάζεστε. Να ονειρεύεστε. Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και μια όμορφη, νέα χρονιά!
