Ο Μάριος Λεβέντης είναι το φαινόμενο των τελευταίων πέντε χρόνων. Με βαθύ ρεπερτόριο στην ποίηση, το θέατρο και το δοκίμιο. Έργα του όπως η “Τελευταία απόστροφος”, το “Αυτόγραφο”, τα “Μετρητά” και το “Πόστερ” θα αποτελέσουν μερικά από τα κλασικά έργα της αυριανής παρακαταθήκης μας.
Είναι αδιαμφισβήτητα ο ηθοποιός των γραμμάτων. Με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στίγματα της ελληνικής πένας και τους πιο τίμιους στοχαστές της λόγιας σκηνής που ήρθαν για να μείνουν.
Ο Μάριος Λεβέντης. Ποιητής, Θεατρικός συγγραφέας και Δοκιμιογράφος, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε; Μόλις μου επιβλήθηκε η ουσία των λέξεων. Έμαθα πως το επί της ουσίας έχει τον δικό του δείκτη νοημοσύνης: μια συνέπεια που στεγάζει το χάρισμα και το μέτρο. Η συνέπεια είναι εκείνη που διοικεί την αξία τού να είσαι ακριβής και όχι ακριβός.
Ποια λέξη σας εκφράζει ως συγγραφέα; Το κίνητρο. Κι όταν είναι αγνό, έχει την ωριμότητα να γίνεται ενσυναίσθηση.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν τη συγγραφή; Μόνο η έμπνευση μπορεί να πιστοποιήσει γήινο ένα έργο. Του χαρίζει το πετράδι στο λαιμό για ν’ αστράψει αυθεντικά.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Έχω την εντύπωση πως τα χαρακτηριστικά του εαυτού μου, τα υποπτεύονται οι άλλοι. Εγώ θέλω να ενδυναμώνω τις υποψίες τους προς το καλύτερο.
Πόστερ, το καινούργιο σας έργο για το 2020-2021 που βγήκε από την «Οδό Πανός». Aν κάνατε ένα teaser του βιβλίου ποιο θα ήταν; Το «Πόστερ» είναι ένα έργο που βιώνει όλα τα στάδια της ανθρωπότητας: Το θαύμα της γέννησης, την συλλαβή της επιθυμίας, την άρθρωση της προσευχής, την εφηβεία του αυθορμητισμού, την αυτοκριτική των διαπιστώσεων, την κοινωνική σύρραξη και το ευτυχισμένο τέλος.
Αντιλαμβάνεται κανείς από την πορεία και τα λεγόμενά σας ότι το θέατρο είναι το κέντρο σας. Η βίβλος του καλλιτεχνικού σας κόσμου, όπως δηλώσατε πρόσφατα. Θα παίζατε στο θέατρο μ’ ένα δικό σας έργο; Όχι μόνον θα έπαιζα, αλλά θα το σκηνοθετούσα κιόλας. Για να υποστώ όλους τους σπασμούς του. Με όλα τα έντιμα διόδια από την οδύνη στο βάλσαμο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Το φλυτζάνι της επικαιρότητας επιμένει να μας δείχνει το κατακάθι. Ο μέλλοντας είναι τόσο αιχμηρός που και να σπάσω το φλυτζάνι θα κοπώ.
Τοπικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Μάλλον αναπόφευκτα.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Τώρα που χαροπαλεύει, να κάνει την αρετή του μεγάλη υπομονή για να μην πεθάνει στην χώρα που γεννήθηκε.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Η ζωή. Γιατί για ν’ αγκαλιάσουμε σφιχτά, πρέπει να ‘χουμε και τον σφυγμό για να το κάνουμε.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας;
Δεν υπάρχουν μόνο ως σκέψεις. Έχουν μεταμορφωθεί σε οντότητες και μας κατακλύζουν.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο;
Η προσευχή που με αναγνωρίζει στο εαυτό μου και με γνωρίζει στους γύρω μου.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Όση ελπίς επιβίωσης υπάρχει και για το σήμερα. Που προσωπικά το θεωρώ κρισιμότερο.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Ήρθε για να μας κρύψει το χαμόγελο! Ευτυχώς έχουμε το μειδίαμα στα μάτια μας.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Δεν μπορώ να σας προτείνω, μπορώ όμως να σας μιλήσω για θεατρικό γίγνεσθαι που εκπροσωπώ. Το θέατρο ήταν από τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα στη ΜΕΘ του πολιτισμού. Το θέατρο δεν οδύρεται, υποφέρει. Αυτό είναι το σωστό ρήμα. Και όσοι το πονάμε σαν δικό μας άνθρωπο, τώρα που παραγκωνίζεται, τώρα που κοιμάται, ζούμε με αυτοσεβασμό τον Δεκαπενταύγουστο του Θεάτρου.
Η «μοναξιά» επιστρέφει; Ο κορωνοϊός πήρε την επικαρπία των μεταπτώσεων μας. Ξελογιάστηκε από τη μοναξιά και της έδωσε το στέμμα της αφεντιάς του για να βασιλεύει με σήμα κατατεθέν.
