“Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαίρη Καλαργύρη και το Βαγγέλη Σιαλαρίδη που μου εμπιστεύτηκαν τα τραγούδια τους κι ελπίζω να είμαστε υγιείς και να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας.”
Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση: Ήμουν στο δημοτικό όταν τραγούδησα στην εκκλησία του χωριού μου μια Μεγάλη Παρασκευή το «ω γλυκύ μου έαρ». Ένας παππούς συγκινήθηκε τόσο πολύ που, την άλλη μέρα, μαζί με το «μπράβο» του μου έδωσε κι ένα εικοσάρικο…
Με ποιόν Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Θαυμάζω πολλούς μουσικούς με τους οποίους και θα ήθελα να βρεθώ επί σκηνής. Αν πρέπει να ξεχωρίσω έναν, αυτός είναι ο Γιάννης Χαρούλης πολύ αγαπημένος μου.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Ξεκίνησα να εμφανίζομαι σε μουσικές σκηνές της περιοχής μου αρκετά μεγάλη…όταν είδα μια φίλη και συμμαθήτρια από το λύκειο να τραγουδάει. Αυτό στάθηκε η αφορμή να συνειδητοποιήσω ότι αυτό θέλω να κάνω. Από τότε τραγουδάω συνέχεια. Σταμάτησα μόνο για κάποια διαστήματα για λόγους υγείας. Ανήκω σ’ ένα μουσικό σχήμα, το Ηχόχρωμα αλλά έχω συνεργαστεί και με πολλούς άλλους μουσικούς της περιοχής μου.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Η επιτυχία ή η αποτυχία δε με απασχολούν ιδιαίτερα. Αυτό που θέλω να κάνω είναι να τραγουδάω, να καταθέτω την ψυχή μου και να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσα από τα τραγούδια.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Τα μουσικά τηλεοπτικά talent show δε θα τα κατηγορήσω. Άλλωστε κι εγώ τα παρακολουθώ γιατί περνάει ευχάριστα η ώρα μου. Όμως πιστεύω ότι δίνουν πολλές ελπίδες στα παιδιά που συμμετέχουν και η πραγματικότητα τους προσγειώνει κάπως ανώμαλα.
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Δεν έχω μπει στη διαδικασία να σκεφτώ ή να ονειρευτώ συνεργασία με κάποιον καταξιωμένο ίσως από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ο συνθέτης όμως, του οποίου οι μελωδίες αγγίζουν την ψυχή μου, είναι ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Τα μελλοντικά μουσικά μου σχέδια: να τραγουδάω όμορφα τραγούδια και να αγγίζω τις ψυχές των ανθρώπων. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τη Μαίρη Καλαργύρη και το Βαγγέλη Σιαλαρίδη που μου εμπιστεύτηκαν τα τραγούδια τους κι ελπίζω να είμαστε υγιείς και να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω κι εσάς για την τιμή που μου κάνατε.
Βιογραφικό “Γεννήθηκα στο Διδυμότειχο Έβρου…την πόλη των κάστρων όπως μου αρέσει να αποκαλώ. Έζησα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στη Μάνη…ένα χωριό κοντά στο Διδυμότειχο, με τον παππού και τη γιαγιά μου για κάποια χρόνια μια και οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Γερμανία. Σπούδασα στη Φιλοσοφική Σχολή Ρεθύμνου και Ιωαννίνων και μετά το τέλος των σπουδών μου ξεκίνησα να εργάζομαι ως καθηγήτρια σε σχολεία του Έβρου. Η καθημερινή μου επαφή με εφήβους με έκανε να νιώθω κι εγώ έφηβη. Η απώλεια ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας μ’ έκαναν να δω τη ζωή από μια άλλη σκοπιά. Μ’ έκαναν να εκτιμήσω πράγματα που άλλοτε θεωρούσα δεδομένα, να νιώσω ευγνωμοσύνη για αυτό το δώρο που λέγεται ΖΩΗ. Αγαπώ τα ζώα, τα λουλούδια, τα μικρά παιδιά και τις βόλτες με το σκυλάκο μου τον Άρη δίπλα στο ποτάμι. Μα πάνω απ’ όλα αγαπώ τη μουσική…..Η σχέση μου με τη μουσική είναι σχέση πάθους. Το τραγούδι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Μέσα απ’ αυτό εκφράζω συναισθήματα. Μ’ ένα «Αχ» (όπως «αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα»..) βγάζω από μέσα μου κάθε πόνο, κάθε καημό. Με το τραγούδι μοιράζομαι ανεκτίμητες στιγμές με τους φίλους μου κι αισθάνομαι πολύ τυχερή γι’ αυτό. Αγαπώ ιδιαίτερα τα μινόρια…..τα μελαγχολικά τραγούδια. Οι σπουδές μου πάνω στη μουσική είναι σχεδόν μηδαμινές……ένα χρόνο φωνητική σ’ ένα ωδείο της πόλης μου και δύο χρόνια θεωρία της μουσικής. Ένα καλοκαίρι έκανα ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας. Από μικρή ήθελα να μάθω κιθάρα. Μου είχαν φέρει οι γονείς μου μία από τη Γερμανία που την έπιανα σε στυλ «χαβάγια» και έπαιζα τραγούδια με μια χορδή. Είχα βγάλει θυμάμαι το «κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός». Με το τραγούδι ασχολούμαι από το 1998. Για τα δεδομένα μιας επαρχιακής πόλης, όπως είναι το Διδυμότειχο, η απόφασή μου να βγω και να τραγουδήσω σε μια μπουάτ εκείνης της εποχής, ήταν ιδιαίτερα τολμηρή. Όμως ούτε μια στιγμή δε μετάνιωσα γι’ αυτή την απόφαση
