“…Το θέατρο κατέχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στην ψυχή του κάθε ηθοποιού και φυσικά και στη δική μου”
Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Από τα σχολικά μου χρόνια ήμουν πολύ ενεργός και συμμετείχα στις καλλιτεχνικές σχολικές δραστηριότητες. Πάντα κάτι με έλκυε στο χώρο του θεάτρου. Δεν ξέρω τι ακριβώς, ακόμα προσπαθώ να το ανακαλύψω. Αλλά, όταν βρίσκομαι στη σκηνή, νιώθω ότι αναπνέω, αισθάνομαι ελεύθερος. Από μικρός παρακολουθούσα τις παλιές ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση και μαγευόμουν. Έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα κάνω αυτό. Νομίζω όμως ότι το πήρα απόφαση όταν είδα την πρώτη μου παράσταση. Ήταν το 1994 – 1995 και με το σχολείο μας πήγαν στην παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου στο θέατρο Πόρτα να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ο Μορμόλης». Ήταν κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό αυτό που σκίρτησε μέσα μου. Νομίζω ότι αυτή η παράσταση ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω τι θέλω να κάνω.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Θαυμάζω πολλούς και παλιότερους και νεότερους, που είτε τους έχω δει στο θέατρο ή σε ταινίες, είτε τους έχω ακούσει μέσα από το αρχείο του θεάτρου στο ραδιόφωνο. Θαύμαζα και θαυμάζω τους καθηγητές που είχα στη σχολή. Θαυμάζω ξένους ηθοποιούς. Δε θα μπω στην διαδικασία να αναφέρω ονόματα. Θαυμάζω, ωστόσο, καλλιτέχνες από όλους τους τομείς (μουσική, χορό, ζωγραφική, ποίηση, πεζογραφία). Έτσι κι αλλιώς διαμορφωνόμαστε ως προσωπικότητες μέσα από τους ανθρώπους που θαυμάζουμε. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα είχαμε και έχουμε πάρα πολύ καλό ανθρώπινο υλικό σε όλους τους καλλιτεχνικούς τομείς. Απλά διάφορες παγκόσμιες καταστάσεις, όπως η οικονομική κρίση, συνετέλεσαν ώστε να μην δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και ευκαιρίες για να προβληθούν νέα πρόσωπα.
Θέατρο ή κινηματογράφο τι προτιμάτε; Και τα δύο είναι μέρος της δουλειάς μου. Θα μου επιτρέψετε να βάλω μέσα σε αυτά και την τηλεόραση, γιατί και τα τρία μου αρέσουν εξίσου. Αλλάζει μόνο η τεχνική. Αλλιώς θα παίξεις στο θέατρο που είναι κάτι ζωντανό και αλλιώς στην κάμερα. Το κάθε ένα από αυτά έχει την δική του γοητεία. Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ωστόσο, νομίζω, ότι όποιον ηθοποιό και να ρωτήσετε θα σας πει ότι προτιμά το θέατρο. Ίσως γιατί υπάρχει αυτό το θνησιγενές σε κάθε παράσταση, κάτι «γεννιέται» και «πεθαίνει» μέσα σε δύο ώρες. Και κάθε μέρα είναι και κάτι άλλο. Έτσι λοιπόν το θέατρο κατέχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στην ψυχή του κάθε ηθοποιού και φυσικά και στη δική μου.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Είναι πολύ σημαντικές στη ζωή του κάθε επαγγελματία σε οποιονδήποτε κλάδο και αν εργάζεται. Όλοι θέλουμε να έχουμε επιτυχία στην δουλειά μας και να έχουμε μια ωραία καριέρα, όποια δουλειά και αν κάνουμε. Σε όλες τις δουλειές για να επιτύχεις χρειάζεσαι επιμονή, υπομονή, γερό στομάχι και εντιμότητα, ειδικά το τελευταίο παίζει μεγάλο ρόλο για μένα. Θέλω να επιτύχω στη δουλειά μου, αλλά θέλω να κοιμάμαι και ήσυχος το βράδυ γνωρίζοντας ότι πέτυχα κάτι με την αξία μου και όχι πατώντας επί πτωμάτων.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Είναι ένας συνδυασμός. Γεννιέσαι, γιατί κάτι σε τραβάει για να ασχοληθείς μ’ αυτόν τον χώρο και γίνεσαι, γιατί χρειάζεται σπουδή, επιμόρφωση και πολύ δουλειά.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Ελευθερία. Ελευθερία στην έκφραση, στην κίνηση, στην σκέψη. Μόνο όταν είναι ελεύθερος ένας καλιτέχνης, μακριά από συμπλέγματα και κόμπλεξ, μπορεί να δημιουργήσει. Και φυσικά λέγοντας ελευθερία δεν εννοώ ότι δεν ακολουθώ τους κανόνες της τέχνης μου. Άλλωστε, αν δεν γνωρίζεις την αρχή – τον κανόνα, δεν μπορείς να τον αποδομήσεις, δεν μπορείς να τον σπάσεις, να τον αλλάξεις. Γνωρίζεις την βάση και πάνω σε αυτήν είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Όχι. Συνήθως δε νιώθω απολύτως τίποτα. Δε θέλω να νιώθω από πριν. Δε θέλω να προετοιμάζω κάτι, ακόμα και μέσα στο μυαλό μου. Η έμπνευση, ούτως ή άλλως, είναι μια έκλαμψη, μια στιγμή, έρχεται ξαφνικά και φεύγει ξαφνικά. Πολλές φορές όταν κοιμάμαι μου έρχεται μια ιδέα στο κεφάλι και λέω «τι ωραία να το θυμηθώ το πρωί», φυσικά μόλις ξυπνήσω το έχω ξεχάσει και σπάω το κεφάλι μου να το θυμηθώ, αλλά μάταια. Αυτό είναι για μένα η έμπνευση, μια ηλιαχτίδα μέσα στην καταχνιά. Κι αυτό δεν το νιώθεις, έρχεται από μόνο του.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Ευγενικό, θαρραλέο, τολμηρό, αποφασιστικό, ειλικρινή, δεν φοβάμαι να τσαλακωθώ, με σεβασμό ως προς τους συναδέλφους είτε είναι παλαιότεροι είτε νεότεροι. Αυτές οι λέξεις με εκφράζουν όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως άνθρωπο. Μ’ αρέσει να είμαι ευγενικός, ειλικρινής, θαρραλέος και αποφασιστικός όπου χρειάζεται και φυσικά να σέβομαι τον συνάνθρωπό μου. Εκεί που αρχίζουν τα όρια της ελευθερίας του άλλου, τελειώνουν τα δικά μου.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο. Συζητήσεις γίνονται διάφορες, αλλά δυστυχώς λόγω της κατάστασης δεν έχει οριστικοποιηθεί κάτι. Ελπίζω να είμαστε όλοι υγιείς και ασφαλείς και τα καλύτερα θα έρθουν.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΟΔΗΣ Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απόφοιτος της δραματικής σχολής «Βασίλης Διαμαντόπουλος – Ίασμος» και του τμήματος «Μέσων, Επικοινωνίας και Πολιτισμού» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Θέατρο
2019 – 2020: «Η Τραγωδία Αλλιώς» στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών σε σκηνοθεσία Αθηνάς Παππά και κείμενο της ίδιας και του Νίκου Γιαννόπουλου (βοηθός σκηνοθέτη, Ρόλος: Πολυδεύκης / Ορέστης)
2018-2020: «Τι Με Κοιτάς Έτσι;» στα θέατρα Αλκμήνη και Έαρ Βικτώρια και περιοδεία σε ΔΗΠΕΘΕ και δήμους (κείμενο, σκηνοθεσία)
2018-2019: «Το Τελευταίο Παιχνίδι» της Αναστασίας Βούλγαρη σε σκηνοθεσία Γιώργου Χριστοδούλου στο θέατρο Έαρ Βικτώρια (Ρόλος: Άγγελος)
2017: «Οι Πληγές του Ανέμου» του Juan Carlos Rubio στο θέατρο Σταθμός (σκηνοθεσία, Ρόλος: Δαβίδ)
2016: «Οι Ναυαγοσώστες: Swim or Die» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (διασκευή κειμένου. Πρωτότυπο κείμενο: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
2016: «Μια Σκέψη Έκανα…» στο bar theater Αυλητής Art. (κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία σε διάφορους ρόλους)
2014 – 2015: «Η Μαγεμένη Βασιλοπούλα» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και στο θέατρο Φλέμινγκ στη Θεσσαλονίκη (κείμενο, σκηνοθεσία)
2013 – 2014: «Mea Culpa» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (κείμενο, σκηνοθεσία, Ρόλος: Σταύρος)
2013: «Γύρνα Πίσω… Στα Ψηλά Τακούνια» στο θέατρο «Βυρσοδεψείο» στην Αθήνα και στο θέατρο «Fix in Art» στη Θεσσαλονίκη (σύλληψη, σκηνοθεσία, κινησιολογική επιμέλεια, ερμηνεία σε διάφορους ρόλους)
2012: «Γύρνα Πίσω… Στα Ψηλά Τακούνια» στο θέατρο «Επί Κολωνώ» στην Αθήνα και στη Στοά Μαλακοπή με το Φεστιβάλ της «Παράλλαξης» στη Θεσσαλονίκη (σύλληψη, σκηνοθεσία, κινησιολογική επιμέλεια, ερμηνεία σε διάφορους ρόλους)
2012: «Sex And The Village» στο bar theater «Nueva Trova» (κείμενο, σκηνοθεσία)
2011: «Πεινάει κανείς;» στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» σε κείμενο – σκηνοθεσία της Αθηνάς Παππά. (Ρόλος: Κανίβαλος Κ)
2008 – 2009: «Ντετέκτιβ στόρι ή ο άθλος του Ηρακλή Φίλλιπ Μάρλοου» στο bar theater «Arthouse» σε κείμενο – σκηνοθεσία της Αθηνάς Παππά. (Ρόλος: Άλκηστις)
Τηλεόραση
2019: «Η ζωή εν τάφω» του Στρατή Μυριβήλη σε διασκευή και σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά (Ρόλος: Νάσος. ΕΡΤ)
2009: Έκτακτη συμμετοχή στο σήριαλ «Μίλα μου βρώμικα» (Ρόλος: Πελάτης Τράπεζας. MEGA)
2008: Έκτακτη συμμετοχή στο σήριαλ «Μαρία η άσχημη» (Ρόλος: Τραυματιοφορέας. MEGA)
2007: Συγγραφή σεναρίου στο σήριαλ «7 θανάσιμες πεθερές». Η ιστορία της «Αθηναίας Πεθεράς». Και έκτακτη εμφάνιση στο πρώτο επεισόδιο (σκηνοθεσία: Γρηγόρης Πετρινιώτης. MEGA)
Κινηματογράφος
2017: «Re-Action» ταινία μεσαίου μήκους των Αλέξανδρου Κατσάρη – Αρτέμη Σαμοθράκη σε σκηνοθεσία του τελευταίου (Ρόλος: Πανελίστας)
2015: «Μινιατούρα» ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία του Στέφανου Κακαβούλη (Ρόλος: Γιος)
Βιβλίο
2013: «Mea Culpa» από τις εκδόσεις Άπαρσις και τις ηχητικές εκδόσεις Studio Amid. Διπλή έκδοση βιβλίο και audiobook. (κείμενο, ραδιοσκηνοθεσία, Ρόλος: Σταύρος)
