“Το μήνυμα που θέλω να στείλω, είναι ότι οι queer ιστορίες μας έχουν θέση στην ελληνική λογοτεχνία αλλά και γενικότερα στην ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα”
Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε; Ξεκίνησα να γράφω στα 20, πριν οκτώ χρόνια δηλαδή, και τα πρώτα μου κείμενα ήταν θεατρικά. Δεν είχαν δηλαδή μυθιστορηματική μορφή, όπως η πιο πρόσφατη δημιουργία μου. Ασχολήθηκα με τη συγγραφή κάπως τυχαία, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αλλά πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι το οποίο με ευχαριστεί ιδιαίτερα, και κάτι που με βοηθά να διηγηθώ ακριβώς τις ιστορίες που θέλω δίχως καμίας μορφής περιορισμό. Στην εποχή μας βέβαια, η οποία δεν είναι τόσο προσανατολισμένη στο κείμενο, συχνά σκέφτομαι ότι μάλλον δεν είναι και ο πιο λειτουργικός τρόπος να μοιραστεί κανείς αυτά που θέλει να επικοινωνήσει καλλιτεχνικά. Με την έννοια ότι οι ρυθμοί της ζωής αλλά και οι συνήθειές μας ανταποκρίνονται ευκολότερα στην εικόνα και στο οπτικοακουστικό υλικό. Όχι απαραίτητα στο εύπεπτο, αλλά στο ταχύ και στο ευκολότερα προσβάσιμο. Οπότε το να παράγεις κάτι αμιγώς γραπτό, ίσως τελικά να περιορίζει κάπως το κοινό σου, ή την απήχηση του έργου σου. Αλλά είναι αρκετά on brand για μένα οι λανθασμένες επιλογές, οπότε την αγκαλιάζω θερμά σαν μέσο έκφρασης, και προσπαθώ να την υπηρετώ όσο πιο έντιμα κι αυθεντικά μπορώ. Αστειεύομαι φυσικά για το “λανθασμένες επιλογές”, είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε πως το εννοώ.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως συγγραφέα; Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω μία λέξη, αυτή θα ήταν το “χιούμορ”, διότι το χρησιμοποιώ τόσο ως μέσο σχολιασμού των γεγονότων που εξιστορούνται στα κείμενά μου, όσο και στον αυτοσαρκασμό των κεντρικών χαρακτήρων των αφηγήσεών μου. Ωστόσο δεν είμαι καλός στο να διαλέγω μία λέξη, για αυτό και μάλλον γράφω λογοτεχνία κι όχι ποίηση. Αστειεύομαι ξανά, αλλά νομίζω πως γενικά δεν το έχω και πολύ με τη συμπύκνωση του πράγματος, όταν πρόκειται για κείμενα. Μέχρι και στις διπλωματικές μου εργασίες ως φοιτητή, με κυνηγούσαν οι καθηγητές μου να διαγράψω παραγράφους, την ίδια στιγμή που οι συμφοιτητές μου πάλευαν να πιάσουν το ελάχιστο όριο λέξεων.
Μιλήστε μας για το νεανικό queer μυθιστόρημά σας με τίτλο “Homo Thessalonikus”. Το “Homo Thessalonikus” είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Πρόκειται για μια χιουμοριστική, πρωτοπρόσωπη αφήγηση της καθημερινότητας του Θάνου, ενός 23χρονου γκέι νέου στην Ελλάδα του 2018. Έχει μια πολύ σύγχρονη γλώσσα γραφής και αρκετή προφορικότητα σαν κείμενο. Κι αυτό θεωρώ πως το κάνει ιδιαίτερα αυθεντικό απέναντι στην εποχή του και στις καταστάσεις που περιγράφει, αλλά κι αρκετά ευκολοδιάβαστο. Στόχος μου ήταν να αφηγηθώ την ιστορία του Θάνου με τον τρόπο που θα την έλεγα σε έναν πολύ καλό φίλο μου, αλλά και με την άνεση να συμπεριλάβω μέσα στην αφήγηση οτιδήποτε θα ανέφερα ειλικρινά σε αυτόν τον πολύ καλό φίλο. Αφιλτράριστα, δίχως ταμπού και αναστολές. Κι είναι κι ένα κείμενο του οποίου οι προβληματισμοί θεωρώ πως ανταποκρίνονται στο εδώ και το τώρα, οι αναφορές στη λαϊκή κουλτούρα της γενιάς του Θάνου είναι αμέτρητες, και νομίζω πως προσεγγίζει αρκετά σύγχρονα θέματα με μια πολύ φρέσκια ματιά. Αν έπρεπε να το περιγράψω πολύ συνοπτικά, θα έλεγα ότι είναι ένα κράμα χιουμοριστικής βιογραφίας και queer ρομάντζου.
Το instagram του βιβλίου είναι: @homo_thessalonikus
Το προσωπικό μου instagram είναι: @domenicoblack
Με ποιο σκεπτικό το γράψατε και ποια μηνύματα θέλετε να “στείλετε”; Το μυθιστόρημα αυτό το έγραψα σκεπτόμενος πόσο άδικο είναι να υπάρχουν τόσο λίγες queer, σύγχρονες φωνές στην ελληνική λογοτεχνία. Αλλά και στο ότι υπάρχουν ελάχιστοι queer πρωταγωνιστές στις σύγχρονες αφηγήσεις του τόπου μας, τόσο για να ταυτιστούμε, όσο και για να μας διασκεδάσουν και να μας συγκινήσουν. Δε γνωρίζω με βεβαιότητα αν η έλλειψη αυτή οφείλεται στο τι επιλέγει ο κάθε εκδοτικός οίκος ή παραγωγός να συμπεριλάβει στις ενέργειές του ως μια ασφαλή επένδυση, στην έλλειψη προώθησης σχετικών αφηγήσεων, ή στον περιορισμένο αριθμό νέων queer συγγραφέων. Ως μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πάντως, ένιωσα την ανάγκη να προσφέρω μια τέτοιου είδους αφήγηση. Και για τα υπόλοιπα μέλη της, αλλά και για την συνολική ορατότητα. Η οποία είναι τόσο -μα τόσο- επείγουσα και σημαντική. Αν υπάρχει ένα μήνυμα που θέλω να στείλω, είναι ότι οι queer ιστορίες μας έχουν θέση στην ελληνική λογοτεχνία αλλά και γενικότερα στην ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα.
Υπάρχει κάποιο σημείο του βιβλίου που σας δυσκόλεψε περισσότερο ή διστάσατε μέχρι να το γράψετε; Υπάρχει, ναι. Υπάρχουν κάποιες αρκετά γλαφυρές σεξουαλικές περιγραφές μέσα στο βιβλίο, για τις οποίες είχα δεύτερες σκέψεις για τον αν θέλω να τις συμπεριλάβω με αυτόν ακριβώς τον τρόπο που εν τέλει τις συμπεριέλαβα. Μπήκα για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στην διαδικασία να πειραματιστώ με το πώς θα μπορούσα να τις αποδώσω διαφορετικά. Αλλά διαπίστωσα ότι αν δεν μοιραστούν ακριβώς με αυτόν τον γλαφυρό τρόπο, τότε προδίδουν το γενικότερο ύφος του βιβλίου και την γλώσσα αφήγησής του. Και δεν το θεώρησα δίκαιο. Ούτε απέναντι στον εαυτό μου, ούτε στο απέναντι στο έργο μου. Ένα ακόμα πράγμα που με δυσκόλεψε, ήταν να διαχειριστώ την πολιτική ορθότητα μέσα σε αυτή την αφιλτράριστη, χιουμοριστική αφήγηση, που ουσιαστικά πρόκειται για τις σκέψεις του πρωταγωνιστή τις περισσότερες φορές. Ήθελα να δείξω στον αναγνώστη πόσο σημαντικό είναι να είμαστε υπέρμαχοι της πολιτικής ορθότητας, αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πετάξουμε από πάνω μας (και κυρίως από την εσωτερική, αφιλτράριστη φωνή μας) τις προβληματικές αντιλήψεις και την αμάθεια χρόνων. Αυτό ίσως ήταν από τα μεγαλύτερα άγχη μου όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, και χαίρομαι που όσοι το έχουν διαβάσει μου είπαν ότι η καλοπροαίρετη στάση μου ήταν εν τέλει αρκετά εμφανής. Μου προσέφερε απίστευτη ανακούφιση.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν τη συγγραφή; Όχι με την έννοια της στιγμής. Ότι δηλαδή θα μου έρθει η έμπνευση και θα πρέπει να καθίσω να γράψω οπωσδήποτε εκείνη τη στιγμή. Σαφώς βλέπω πράματα, βιώνω καταστάσεις και γνωρίζω ανθρώπους μέσα στην καθημερινότητά μου, που αποτελούν για μένα ουσιαστική έμπνευση για οτιδήποτε γράφω, αλλά είμαι κυρίως άνθρωπος του προγράμματος. Κι επειδή οι υποχρεώσεις μου είναι υπερβολικές, ξέρω πως για να γράψω πρέπει να υπάρχει εκ των προτέρων προγραμματισμένο μέρος και ώρα για να συμβεί αυτό. Πρέπει να με αναγκάσω να καθίσω και να γράψω τις περισσότερες φορές. Για να φτάσω σε αυτή την απόφαση βέβαια, θα έχει προηγηθεί η έμπνευση και σύλληψη του πράγματος, η διαδικασία θα έχει ξεκινήσει σε πιο χαλαρούς και αυθόρμητους ρυθμούς. Αλλά όπως κάθε δουλειά, για μένα το γράψιμο είναι δουλειά. Και θέλει πρόγραμμα. Το αν αυτό το προγραμματισμένο γράψιμο θα είναι και παραγωγικό γράψιμο, εξαρτάται σαφώς από την ημέρα και τις συγκυρίες, αλλά πλέον είναι ο μοναδικός τρόπος που μου επιτρέπεται να ανταποκριθώ σε αυτό. Αυτός, και τα διαστήματα εκτός της κύριας δουλειάς μου.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Και πάλι, δεν νομίζω πως μπορώ να απαντήσω εύκολα σε αυτήν την ερώτηση. Είναι που θέλει κι αυτή συμπυκνωμένη απάντηση, κι είμαι της ανάπτυξης. Μου αρέσει να πλατειάζω. Χονδρικά, θα μπορούσα να πω πως είμαι συνεπής και πιστός όσον αφορά στις αξίες και τα πιστεύω μου, αιθεροβάμων, και ειλικρινής. Και -δυστυχώς- αναποφάσιστος και αναβλητικός.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Όσον αφορά στο μυθιστόρημά μου, είναι στα σκαριά η δημιουργία μιας εναλλακτικής εκδοχής του, σε διαφορετική πλατφόρμα. Είμαι αρκετά ενθουσιασμένος για αυτό, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ παραπάνω πληροφορίες, προς το παρόν. Ως τότε, μπορείτε να το προμηθευτείτε σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, μέσω της ιστοσελίδας μου, ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο: https://domenicoblack.wixsite.com/kyriakosvlachos
Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε τον λογαριασμό @homo_thessalonikus στο instagram, για περισσότερα νέα κι ενημερώσεις σχετικά με το βιβλίο, καθώς και δημοσιευμένα αποσπάσματα αυτού.
