Η νέα ιστορικός τέχνης Δανάη Ταταλιά-Λίτσου και οι αναφορές της στο νέο έργο “FIGHT” του Χρήστου Κατσίνη

Η Δανάη Ταταλιά-Λίτσου, μια νέα ιστορικός τέχνης, με όραμα, δυνατές βάσεις, πείσμα και φλόγα κάνει τα πρώτα της βήματα στο χώρο της τέχνης. Σε συνεργασία με το νέο εικαστικό Χρήστο Κατσίνη επιμελείται το έργο του «FIGHT»,
το οποίο εντάσσεται στη νέα σειρά έργων του.

FIGHT Χρήστος Κατσίνης

Curated by Δανάη Ταταλιά-Λίτσου

Άνεση: η ελευθερία κίνησης σε χωρικό και χρονικό επίπεδο, χωρίς περιορισμούς. Η αίσθηση χαλάρωσης που προκύπτει από αυτήν την αίρεση περιορισμών συχνά ταυτίζεται με την αίσθηση ευκολίας του ζην κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.
Η παιδικότητα άλλωστε ορίζεται ως σύνολο ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο κατά την παιδική του ηλικία με την αθωότητα, την αγνότητα, την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό να κυριαρχούν στροβιλιζόμενες σε ένα φαινομενικά αέναο, ξέφρενο παιχνίδι.

Οι ιδιότητες αυτές, ή μάλλον η αναδόμησή τους μέσα από την ώριμη ματιά του ενήλικου ατόμου, παραμένουν στυλοβάτες της παρελθούσας παιδικότητας, ξεγυμνωμένες ωστόσο από τη διάθεση για παιχνίδι που έχει πια αντικατασταθεί από μια τάση προς ενδοσκόπηση.
Η διαδικασία αυτή της αυτοπαρατήρησης, της εξέτασης του εσωτερικού συνειδητού και ασυνείδητου κόσμου, καθώς και των παραγόντων διαμόρφωσής τους, προκαλεί συχνά αναστάτωση στο άτομο που ασφυκτιά υπό συνθήκες διαρκούς αυτοαναίρεσης, αναζήτησης και προσπάθειας διαμόρφωσης της προσωπικής του ταυτότητας.

Η αναζήτηση ανακαλεί στον χώρο του συνειδητού ενορμήσεις και γεγονότα της περασμένης παιδικής ηλικίας που όμως ξεστρατίζουν από το αθώο και αγνό της περίβλημα, αποκαλύπτωντας διαστροφές και τραύματα που ο νους προσπάθησε να απωθήσει ανεπιτυχώς, καθώς η αίσθηση ύπαρξης στοιχείων που αδιαλείπτως ξεφεύγουν της συνείδησης ακολουθεί το άτομο καθόλη τη διάρκεια της ωριμότητάς του.
Η παραδοχή του παρεκκλίνοντος, -από τα όρια της συλλογικής ηθικής, του εδραιωμένου πολιτισμού-, βιώματος οδηγεί το άτομο σε έναν μεταβατικό χώρο, μια παλαίστρα, όπου καλείται σε μάχη με το «απαγορευμένο» παρελθόν, με τον «απαγορευμένο» εαυτό.
Το μεταβατικό πεδίο δεν είναι άλλο από την καλλιτεχνική διαδικασία, κατά την οποία τα παιδικά παιχνίδια παίρνουν τη μορφή τερατοειδών φιγούρων που περιστρέφονται μαζί με αριθμούς και γράμματα που υπάρχουν διάσπαρτα στον χώρο, μη τοποθετημένα σε μια σειρά με σκοπό την παραγωγή νοήματος σύμφωνα με αριθμητικούς ή γραμματικούς κανόνες.
Καθώς το σύνολο που με μια πρώτη ματιά θυμίζει roller coaster αποσυναρμολογείται φανερώνοντας τις τεμαχισμένες όψεις μιας καρέκλας βασανιστηρίων, κομμάτια που αποκαλύπτουν την εικόνα μιας άνετης και φιλόξενης πολυθρόνας πλαισιώνουν, μαζί με τους αριθμούς και τα γράμματα, τα «τέρατα» που συνοδευόμενα από το συνονθύλευμα αυτών των ενδείξεων ενός αποδομούμενου συλλογικού υπερεγώ, ενός πολιτισμού, κινούνται απειλητικά προς το προσωπικό είναι το οποίο καταπιέζουν με την προστακτική “DON’T BREATHE”.
Η μάχη του ατόμου με τον εαυτό βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη όπως άλλωστε όλες οι επικές μάχες των video games που «σημάδεψαν» την παιδική ηλικία, με τον καμβά να έχει αποτυπώσει ίσως την πιο κρίσιμη τροπή της κατά την οποία το άτομο μένει χωρίς “HEALTH POWER”, μένει αποδυναμωμένο να παλεύει την προσωπική, επική του μάχη.