Στις 10 Νοεμβρίου εγκαινιάζεται στην ArteVisione Gallery η ομαδική εικαστική έκθεση Film noir, σε επιμέλεια της Ms Ιστορικού της Τέχνης, Ευαγγελίας Θ. Καϊράκη και με τη συμμετοχή 39 σύγχρονων καλλιτεχνών. Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη της marni film.
ΜΑΙΡΗ ΤΡΙΒΙΖΑ: “Tilda Swinton, μια δυνατη περσονα, γνωστη για τις καλλιτεχνικες αλλα και mainstream ταινιες. Το κατοπτρο ταυτιζεται συνηθως με τον γυναικειο κοσμο και τον καλλωπισμο. Το μοτο της “There is only one you, only you”, επιβεβαιωνει κι ενα κομματι αυτης της αναζητησης. Το φραγμα ειναι ο διαφανος καθρεφτης, το τζαμι που υπαρχει και δονει συμπαντικα το ομοιο. Αν επαυε αυτη η λειτουργια, δεν θα υπηρχε η επαναληψη ενος ατομου, δηλ. το ομοιο του. Η ολη εκδηλωση ειναι αποτελεσμα μιας προυπαρχουσας εικονας, ο αντικατοπτρισμος στο μεταφυσικο κοσμο, που θα ολοκληρωσει το ομοιο μετα του αλλου ομοιου. Ειναι το αποκορυφωμα του ολοκληρωματος στη φυση, οταν η επαναληψη του ομοιωματος ερχεται μετα απο χιλιαδες χρονια. Η τελειοτητα εχει το μυστικο της σε παγκοσμια σταθερα, οσο μεγαλωνει η αποσταση των χρονων τοσο αυξανεται και ολοκληρωνεται το τελειο…!!!”
ΜΑΙΡΗ ΤΡΙΒΙΖΑ: «Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ».
Γεννήθηκε και εργάζεται στην Αθήνα. Η δημιουργική έκφραση της Μαίρης οριοθετείτε στα ευαίσθητα χρόνια της πρώιμης νιότης. Συνειδητοποιημένη εσωτερική ανάγκη έκφρασης στην εφηβεία και αργότερα.
Αφού ολοκλήρωσε έναν κύκλο σπουδών στο Πολιτικό της Νομικής και την επαγγελματική Δημοσιογραφία, όπου και εργάστηκε για μία διετία σε αγγλόφωνο οικονομοπολιτικό περιοδικό ως δημοσιογράφος. Η αγάπη της ωστόσο και η έφεση στις ξένες γλώσσες, την ώθησε στις σπουδές ξένων γλωσσών (Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και Ρωσικά).
Το 1995, παρακολουθεί για μία τριετία μαθήματα ελεύθερου σχεδίου στο πολιτιστικό εργαστήριο, τμήμα ζωγραφικής, της Αγίας Παρασκευής. Ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα Ιστορίας τέχνης κοντά στον καθ. Παντελή Τσάβαλο, ιστορικό και θεωρητικό τέχνης, καθηγητή και κοσμήτορα Vakalo.
Ακολουθεί μία επιτυχημένη πολύχρονη επαγγελματική πορεία στο Χρηματοοικονομικό τομέα, μεγάλου πετρελαϊκού ομίλου, (Ελληνικά Πετρέλαια).
Η έλξη όμως της δημιουργίας μετουσιώνει σε παράλληλη πορεία τα έντονα συναισθήματα και τους οραματισμούς της, σε εικονικές και αργότερα σε ανεικονικές καταγραφές στον καμβά. Το αφήγημά της αποτελείται αποτελείται από μία παλλόμενη έκρηξη εναλλασσόμενων χρωμάτων, σχημάτων και μορφών.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα (περίπου 15 χρόνια), η έμφυτη αγάπη της και η φυσική ροπή προς την «εν συνόλω καλαισθησία», βρίσκει διέξοδο στην αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων με άξιους συνεργάτες, στο σχέδιο επίπλου και διακόσμηση εσωτερικών χώρων, (STUDIO ANAPLASIS). Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τον Οκτώβριο του 2018, κάνει την πρώτη μίνι ατομική της έκθεση στην Depot Art Gallery, (project 4×4). Έργα της κοσμούν ιδιωτικές συλλογές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Ένας κόσμος σκιώδης, δοσμένος σε κιαροσκούρο πίσω από τις μισάνοιχτες γρίλιες μιας περσίδας ή την καγκελωτή κουπαστή μιας art nouveau σκάλας. Ερεβώδης και σκληρός, παραδόπιστος και διεφθαρμένος, αλλά τι παράδοξο! Αφόρητα σαγηνευτικός. Παραμορφωμένος, σαν είδωλο σε κυρτό καθρέφτη, όσο ωμά ρεαλιστικός, μέσα στην ανομολόγητη παθογένειά του. Ένας συνθετικός -από πολλά -υπό και -αντί -χωροχρόνος, που νωχελικά ξεδιπλώνεται από τον καρπό σαν σατέν γάντι, κρύβοντας πίσω από την επιτηδευμένη ηδυπάθεια τη ματαιότητα της ύπαρξης. Από το Γεράκι της Μάλτας του 1941, έως τον Ντέιβιντ Λιντς, με επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τον ιταλικό νεορεαλισμό, το film noir καθιερώθηκε το 1946 από τον Νίνο Φρανκ ως αυτόνομο κινηματογραφικό είδος, για να εικονογραφήσει ένα ψευδαισθητικό σύμπαν, εκκωφαντικό σαν ριπή μέσα στη νύχτα, απρόβλεπτο σαν την ξανθιά μπούκλα που πέφτει στο μέτωπο της παγερής ηρωϊδας, όταν αυτή τραντάζεται στην αγκαλιά του ερωτικού θηράματος. Ενα σύμπαν σελιλόιντ, νοτισμένο από τόνους ιδρώτα, αίματος και νικοτίνης, που απατηλά συντίθεται στο λυκόφως σαν οφθαλμαπάτη μέσα σε σύννεφα καπνού, για να εξαχνιστεί, ακόλουθα στο λυκαυγές. Πλάνητας στα σκοτεινά σημεία των πόλεων, ο film noir αντι-ήρωας μιας ξεπεσμένης μπουρζουαζίας, ο Δράκος του Κούνδουρου, ίσως, ή κάποιο μέλος της Γλυκιάς Συμμορίας του Νίκου Νικολαϊδη, ανώνυμος πάντα μέσα στο πλήθος, αθόρυβος μέσα στη βοή της πόλης, ανεβάζει τα στόρια, μόνο και μόνο για να απολαύσει ένα νοθευμένο τζιν ή ένα Singapore Sling με μπόλικο πάγο, βλέποντας τα τρένα να περνούν. Flaneur σε έναν δυστοπικό υπό-κοσμο, δοσμένο πάντα σε χαμηλό κορεσμό, χωρίς κανένα πρόσημο, αποστασιοποιημένος σε μια υπερδιαστημική, άχρονη ετεροτοπία, όπου τυχοδιώκτες, νεκροθάφτες, πόρνες, επίορκοι υπάλληλοι, απεικάσματα υπαρκτών και ανύπαρκτων ανθρώπων, ανδρείκελα και κουρέλια μπορούν ακόμα να σιγοτραγουδούν τη Γλυκιά Μαράτα της Κάκιας Μένδρη, μία άρια της Κάλλας ή τη Glendora του Perry Como. Δεν έχει δα τόση σημασία. Τα πάντα στο σκοτάδι λειτουργούν χωρίς νόρμα, σταχυολογούνται σε ένα παράδοξο συμπίλημα εικόνων, ακουσμάτων, αισθήσεων και παραισθήσεων. Στόχος της έκθεσης είναι να εικονοποίησει την cult μαγεία των films noir, προσομοιώνοντάς την στη σύγχρονη εποχή, μία εποχή αντιθετική μέσα στον πλουραλισμό της, ζοφερή, παρά τη digital αισθητική της νέο –ποπ κουλτούρας της, μια εποχή όπου- με όρους μυθοπλασίας- οι σκοτεινές λήψεις έχουν αντικαταστήσει την ευκρίνεια του σινεμασκόπ. Και ακόλουθα, να κοιτάξει τον θεατή με το λοξό βλέμμα του Humphrey Bogart, που ισιώνει την τραγιάσκα του, ενώ αμφίσημα μειδιά, μετρώντας αντίστροφα τους δείχτες του ρολογιού. 3, 2, 1… Κλακέτα και πάμε!
Ευαγγελία Θ. Καϊράκη Ms Ιστορικός της Τέχνης Ε.Κ.Π.Α. Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης
