Στις 10 Νοεμβρίου εγκαινιάζεται στην ArteVisione Gallery η ομαδική εικαστική έκθεση Film noir, σε επιμέλεια της Ms Ιστορικού της Τέχνης, Ευαγγελίας Θ. Καϊράκη και με τη συμμετοχή 39 σύγχρονων καλλιτεχνών. Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη της marni film.
Ανθρακοπούλου Αναστασία: “Η ομαδική έκθεση film noir και η Ευαγγελία Καϊράκη μου πρόσφεραν την ευκαιρία να εκφράσω μέσα από το έργο που παρουσιάζω τις βαθιές μου ανησυχίες για τη ζοφερή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε σήμερα. Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι ένα έγκλημα που επιτελείται συστηματικά εδω και δεκαετίες από την ανθρωπότητα. Η μόλυνση της θάλασσας με κάθε τρόπο είναι η σκληρή πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο. Οταν αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σε σχέση με το περιβάλλον στο οποίο ζεις δεν είσαι πια ο ίδιος, η ανεμελιά παραχωρεί τη θέση της στην σκέψη και τον προβληματισμό γι’ αυτό που αφήνεις ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές όντως συνυπεύθυνος σε ένα έγκλημα κατά του πλανήτη.”
Ανθρακοπούλου Αναστασία. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Μαΐου του 1977. Σπούδασε στο τμήμα Μαιευτικής του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης. Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στην Διοίκηση Μονάδων Υγείας από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε ως μαία από το 2003 στο νοσοκομείο της Λήμνου έπειτα στο “Θεαγένειο” νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και από το 2010 μέχρι και σήμερα υπηρετεί στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Απέκτησε τρία υπέροχα παιδιά της Κατερίνα, την Αθανασία και τον Δημήτρη.
Την πορεία της ζωής της συντρόφευε η ζωγραφική, μέσα απ’ αυτή εξέφραζε τα συναισθήματά της με έκδηλη την αγάπη της για τον άνθρωπο και την φύση κυρίως το υγρό στοιχείο. Σε μικρή ηλικία σ’ ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής και έπειτα ως ενήλικας στο κέντρο πολιτισμού της περιοχής της. Το προσωπικό στούντιό της αργότερα ήταν αυτό που φιλοξένησε χρώματα και καμβάδες για ατελείωτες ώρες δημιουργίας.
Η ζωγραφική αποτελούσε για εκείνη πάντοτε ένα μέσο αυτοσυγκέντρωσης και εσωτερικού διαλογισμού σε μια προσπάθεια αναζήτησης του εαυτού. Τα πρώτα χρόνια το μολύβι και το κάρβουνο έπειτα τα ακρυλικά χρώματα και αργότερα το λάδι πάνω σε καμβά αποτελούν το μέσο για να αποτυπώσει την ένωση του ανθρώπου με το νερό, ένα από τα πρώτα στοιχεία με τα οποία ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή κατά την εμβρυική ζωή του.
Η θάλασσα δίπλα στην οποία μεγάλωσε, από τα παιδικά της χρόνια αποτελούσε πηγή έμπνευσης γι εκείνη καθώς ανέπτυξε μαζί της μια σχέση αγάπης σεβασμού και ευγνωμοσύνης. Η ανάγκη της να μοιραστεί την τέχνη και τα συναισθήματά της βρήκε τόπο στις εκθέσεις ζωγραφικής που συμμετείχε ως τώρα στην πρωτεύουσα και στην νησιωτική Ελλάδα. Οι άνθρωποι που την τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους αποτελούν για εκείνη κίνητρο να συνεχίσει, δίνοντας μία βαθιά υπόσχεση πως πάντα θα υπερασπίζεται το όνειρο αποτυπώνοντάς το σε κάθε πινελιά…
Ένας κόσμος σκιώδης, δοσμένος σε κιαροσκούρο πίσω από τις μισάνοιχτες γρίλιες μιας περσίδας ή την καγκελωτή κουπαστή μιας art nouveau σκάλας. Ερεβώδης και σκληρός, παραδόπιστος και διεφθαρμένος, αλλά τι παράδοξο! Αφόρητα σαγηνευτικός. Παραμορφωμένος, σαν είδωλο σε κυρτό καθρέφτη, όσο ωμά ρεαλιστικός, μέσα στην ανομολόγητη παθογένειά του. Ένας συνθετικός -από πολλά -υπό και -αντί -χωροχρόνος, που νωχελικά ξεδιπλώνεται από τον καρπό σαν σατέν γάντι, κρύβοντας πίσω από την επιτηδευμένη ηδυπάθεια τη ματαιότητα της ύπαρξης. Από το Γεράκι της Μάλτας του 1941, έως τον Ντέιβιντ Λιντς, με επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τον ιταλικό νεορεαλισμό, το film noir καθιερώθηκε το 1946 από τον Νίνο Φρανκ ως αυτόνομο κινηματογραφικό είδος, για να εικονογραφήσει ένα ψευδαισθητικό σύμπαν, εκκωφαντικό σαν ριπή μέσα στη νύχτα, απρόβλεπτο σαν την ξανθιά μπούκλα που πέφτει στο μέτωπο της παγερής ηρωϊδας, όταν αυτή τραντάζεται στην αγκαλιά του ερωτικού θηράματος. Ενα σύμπαν σελιλόιντ, νοτισμένο από τόνους ιδρώτα, αίματος και νικοτίνης, που απατηλά συντίθεται στο λυκόφως σαν οφθαλμαπάτη μέσα σε σύννεφα καπνού, για να εξαχνιστεί, ακόλουθα στο λυκαυγές. Πλάνητας στα σκοτεινά σημεία των πόλεων, ο film noir αντι-ήρωας μιας ξεπεσμένης μπουρζουαζίας, ο Δράκος του Κούνδουρου, ίσως, ή κάποιο μέλος της Γλυκιάς Συμμορίας του Νίκου Νικολαϊδη, ανώνυμος πάντα μέσα στο πλήθος, αθόρυβος μέσα στη βοή της πόλης, ανεβάζει τα στόρια, μόνο και μόνο για να απολαύσει ένα νοθευμένο τζιν ή ένα Singapore Sling με μπόλικο πάγο, βλέποντας τα τρένα να περνούν. Flaneur σε έναν δυστοπικό υπό-κοσμο, δοσμένο πάντα σε χαμηλό κορεσμό, χωρίς κανένα πρόσημο, αποστασιοποιημένος σε μια υπερδιαστημική, άχρονη ετεροτοπία, όπου τυχοδιώκτες, νεκροθάφτες, πόρνες, επίορκοι υπάλληλοι, απεικάσματα υπαρκτών και ανύπαρκτων ανθρώπων, ανδρείκελα και κουρέλια μπορούν ακόμα να σιγοτραγουδούν τη Γλυκιά Μαράτα της Κάκιας Μένδρη, μία άρια της Κάλλας ή τη Glendora του Perry Como. Δεν έχει δα τόση σημασία. Τα πάντα στο σκοτάδι λειτουργούν χωρίς νόρμα, σταχυολογούνται σε ένα παράδοξο συμπίλημα εικόνων, ακουσμάτων, αισθήσεων και παραισθήσεων. Στόχος της έκθεσης είναι να εικονοποίησει την cult μαγεία των films noir, προσομοιώνοντάς την στη σύγχρονη εποχή, μία εποχή αντιθετική μέσα στον πλουραλισμό της, ζοφερή, παρά τη digital αισθητική της νέο –ποπ κουλτούρας της, μια εποχή όπου- με όρους μυθοπλασίας- οι σκοτεινές λήψεις έχουν αντικαταστήσει την ευκρίνεια του σινεμασκόπ. Και ακόλουθα, να κοιτάξει τον θεατή με το λοξό βλέμμα του Humphrey Bogart, που ισιώνει την τραγιάσκα του, ενώ αμφίσημα μειδιά, μετρώντας αντίστροφα τους δείχτες του ρολογιού. 3, 2, 1… Κλακέτα και πάμε!
Ευαγγελία Θ. Καϊράκη Ms Ιστορικός της Τέχνης Ε.Κ.Π.Α. Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης
