“…Να έχω τελάρα, χρώματα και μολύβια εύκαιρα, ώστε να μπορώ να υλοποιώ την σκέψη μου ανά πάσα στιγμή και ώρα”
Τι σας έκανε να πατήσετε «στα χνάρια του φθινοπώρου» και να συμμετέχετε στην εικαστική έκθεση στην Μήλο; Βασικά το ανοιχτό κάλεσμα του επιμελητή κ. Πέτρου Μάλλη. Έχοντας ήδη δημιουργημένους πίνακες σχετικούς με το θέμα και μετά την τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του, θεώρησα πως μου εμπνέει εμπιστοσύνη και πως αξίζει να υπάρχουν και δικά μου έργα στην παραπάνω έκθεση.
Μιληστε μας για την συνεργασία σας με τον Πέτρο Μάλλη. Δεν είμαι σε θέση να πω περισσότερα από την πρώτη απάντηση. Είναι μια νέα συνεργασία για την οποία μέχρι στιγμής έχω θετικό πρόσημο. Σίγουρα θα έχω να πω περισσότερα εφ’ όσον η συνεργασία μας ευδοκιμήσει και συνεχιστεί και στο μέλλον, κάτι που ενδιαφέρει και τους δυο μας σήμερα.
Ποιοι ήταν οι έως τώρα σημαντικότεροι σταθμοί στην πορεία σας και γιατί; Δύο θεωρώ σημαντικούς σταθμούς. Ο ένας είναι η μαθητεία μου στην νεότητά μου με τον γνωστό Χαράκτη Γιώργο Αργυράκη και η γνωριμία μου με τον επίσης γνωστό καλλιτέχνη και επιμελητή Δημήτρη Λάμπρου, ο οποίος διέκρινε σημεία στη δουλειά μου που του άρεσαν και αφ’ ενός με ενθάρρυνε και αφ’ ετέρου με παρότρυνε θα έλεγα να συμμετάσχω σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις με την ομάδα Δίπολα και εύχομαι να συνεχίσει αυτή η συνεργασία μαζί του. Βέβαια εδώ μιλάμε για άλλη έκφανση της δουλειάς μου, η οποία και δεν είναι γνωστή τόσο όσο η απεικόνιση της φύσης, που την γνωρίζουν τόσο καλά οι φίλοι μου αλλά και αρκετοί από όσους συνδέονται με τον χώρο, είναι περισσότερο μια εσωτερική αναζήτηση / άσκηση, με στόχο την πνευματική και ψυχική ισορροπία και η οποία εντάσσεται στην αφαίρεση
Εύχομαι και η γνωριμία μου και η συνεργασία μου με τον κο Μάλλη να γίνει επίσης ένας σταθμός σημαντικός.
Ποιες είναι οι δυσκολίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα; Το κυρίως πρόβλημα σήμερα, όχι μόνον για τους καλλιτέχνες, πολύ δε περισσότερο για αυτούς είναι το θέμα της επιβίωσης, άρα καθαρά οικονομικό. Θα μου πείτε τώρα, μα πάντα δεν ήταν αυτό το ζητούμενο; Και ο χώρος.
Χώρος για να εκφραστούν και χώρος για να εκθέσουν τα έργα τους
Ο δημόσιος φορέας είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα για τα νέα παιδιά, (αφού υποθετικά λύσουν το θέμα επιβίωσης και χώρου δημιουργίας) είναι η προώθηση τους έργου τους. Από τη μια έχουν να αντιμετωπίσουν το σχετικά υψηλό κόστος συμμετοχής τους σε ομαδική έκθεση, πόσο μάλλον αντιλαμβάνεστε πως το να μιλούν για ατομική είναι σχεδόν αστείο. Από την άλλη είναι τα κλειστά κυκλώματα. Εννοώ υπάρχουν επιμελητές οι οποίοι έχουν δημιουργήσει έναν κύκλο καλλιτεχνών γύρω τους. Απευθύνονται μόνον σε συγκεκριμένους λοιπόν μέσω των mail και οι οποίοι δεν θέλουν να μπουν στην διαδικασία να συνεργαστούν με τα νέα παιδιά, που πιθανότατα και η ζωγραφική τους δεν θα είναι ώριμη, αλλά κάτι πρέπει να γίνει και γι αυτά. Ευτυχώς υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις επιμελητών και ιστορικών που κάνουν ανοιχτό κάλεσμα, εννοώ ανακοινώνουν την έκθεση και ζητούν δημόσια την επικοινωνία όσων ενδιαφέρονται, όπως επίσης υπάρχουν και κάποιοι εξαιρετικά ελάχιστοι εραστές της τέχνης που προσφέρουν χώρο στους δημιουργούς, αλλά στ΄αλήθεια δεν είναι αρκετό. Εδώ χρειάζεται άμεση εμπλοκή του δημόσιου φορέα, ο οποίος οφείλει να δημιουργήσει επιπλέον θέσεις εργασίας στην παιδεία και να φροντίσει για χώρους όπου θα μπορεί να εκθέσει οποιοσδήποτε την δουλειά του με μικρό κόστος, αλλά να που και πάλι ξέρω πως η πολιτεία είναι απρόθυμη. Σε προσωπικό επίπεδο όλα τα παραπάνω δεν με επηρέασαν αφού συνειδητά δεν θέλησα να είμαι γρανάζι του συστήματος και είχα επιλέξει να γράφω και να ζωγραφίζω μεν χωρίς όμως να εκδίδω και να εκθέτω έργα μου. Και μόνον την τελευταία δεκαετία ενέδωσα μετά από ”πίεση” φίλων, καλλιτεχνών κυρίως αλλά και την παρότρυνση τους όπως είπα και νωρίτερα κάνοντας, ”μικρές παρουσίες” όπως θα τις έλεγα και με συγκεκριμένους ανθρώπους που εκτιμώ κι έτσι θέλω να παραμείνει, τουλάχιστον για την ώρα.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, γελούν θεοί και διάβολοι μαζί τους. Δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Με ενδιαφέρει και επιθυμώ να είναι οι αγαπημένοι μου και οι άνθρωποι μου καλά, να είναι υγιείς εννοώ και να έχω τελάρα και χρώματα και μολύβια εύκαιρα, ώστε να μπορώ να υλοποιώ την σκέψη μου ανά πάσα στιγμή και ώρα.
Bio: Αγγελική Παπαδάκη
Γεννήθηκε το 1958
Μετά το γυμνάσιο, μαθήτευσε για δύο 6μηνα με δάσκαλο τον χαράκτη Γιώργο Αργυράκη και στην συνέχεια ασχολήθηκε σε άσχετα επαγγέλματα για λόγους επιβίωσης ενώ δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με την τέχνη είτε γράφοντας ποίηση, είτε παρακολουθώντας περιστασιακά, μαθήματα ζωγραφικής και ζωγραφίζοντας, η ίδια όμως θεωρεί τον εαυτό της ως αυτοδίδακτη ζωγράφο.
Αγαπάει την επαρχία και τα λουλούδια, στοιχείο που επικρατεί στην ζωγραφική της
Ζει στην Αθήνα, ζωγραφίζοντας και πειραματιζόμενη στα χρώματα και στα σχήματα σε καθημερινό ρυθμό.
Οργάνωση επιμέλεια: Η ομάδα της ArtMilos [email protected] και ο Πέτρος Μάλλης https://www.facebook.com/profile.php?id=100089958045646 https://instagram.com/artmilos23?igshid=Y2IzZGU1MTFhOQ==
polismagazino.gr
