Δημήτρης Λιόλιος feat. Αναστασία Φεργαδιώτη “Αγέρωχο Ρημάδι” (Ο Φάρος)

«…Πως δεν σε φτάνει η κραυγή που μες στο σώμα μου αντηχεί
Πως δεν σε ξεκουφαίνει;…»

Καλοκαίρι του 2021 και οι ζωές μας συνεχίζουν να κυλάνε μέσα στην αβεβαιότητα
από την πανδημία και όσα αυτή έχει επιφέρει παγκοσμίως σε κάθε επίπεδο.
Ίσως τώρα είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να κοιτάξουμε ο καθένας μας τον άνθρωπο μέσα του κατάματα.
Αυτή είναι και η θεματολογία στο καινούργιο τραγούδι με το οποίο
επιστρέφει πολύ δυναμικά αυτή τη φορά ο Δημήτρης Λιόλιος σε μουσική που έγραψε ο ίδιος στους στίχους που του έστειλε και εμπιστεύθηκε την περίοδο του εγκλεισμού ο Μαρίνος Κουνάδης.

«…Μια θάλασσα είναι η ζωή μου…
κι εγώ στο πλάι της ένας φάρος…»

Το εναλλακτικό ροκ του Δημήτρη, συναντάει το hip hop, την ethnic αλλά
και την νεοκλασσική μουσική σε ένα πάντρεμα ήχων
που σε παίρνει μαζί του από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Ο στίχος βαθύς, ειλικρινής και πάνω απ΄όλα άμεσος
«περπατάει κάτω στον δρόμο» μαζί με σένα.
Μια ιδιαίτερη ερμηνεία από τον Δημήτρη Λιόλιο
όπως δεν μας συστήθηκε ποτέ ξανά στο παρελθόν.
Η Αναστασία Φεργαδιώτη σε έναν ερμηνευτικό ρόλο ψυχής
μαγεύει με τα ανατολίτικα φωνητικά της απογειώνοντας την όλη ατμόσφαιρα του τραγουδιού ενώ ο Γιώργος Χατζής δίνει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα με την ερμηνεία του στο βιολί.

Κι όπως σχετικά αναφέρει ο Δημήτρης Λιόλιος:

«… Από το «Αγέρωχο» στο «Ρημάδι» … μια εντύπωση δρόμος…
μέχρι που αυτές οι δύο λέξεις αγκάλιασαν επιτέλους η μία την άλλη.
Κι ο δρόμος μετά ακόμα πιο μοναχικός αλλά πλέον ουσιώδης
και συνειδητοποιημένα δικός σου.
Όσο και να πέσεις, κάποια στιγμή θα σηκωθείς
Θα έρθουν στιγμές που θα φωνάξεις
που θα ξεσπάσεις,
θα πεις λόγια που δεν ήθελες να πεις,
θα γελάσεις και θα κλάψεις
θα πονέσεις όμως και θα τολμήσεις να παλέψεις
κολυμπώντας ανάμεσα σε λάθη και σωστά στην αποδοχή του εαυτού σου και στην αμφισβήτησή του
Πάντα θα είσαι εσύ, πάντα θα είσαι εκεί.
Είσαι ο φάρος της δικής σου ζωής.
Ένα Αγέρωχο Ρημάδι που δεν σκύβει ποτέ και δεν πτοείται.
Όσο καλύτερα αντιλαμβάνεσαι τη ζωή, τόσο περισσότερο την κατανοείς
και τόσο περισσότερο την ερωτεύεσαι μέσα στο αντίξοο.
Έτσι δίνεις και θα συνεχίσεις να δίνεις τις μάχες σου.
Πάντα έτσι γινόταν, πάντα έτσι θα γίνεται…»