“Το θέατρο θα λέγαμε ότι είναι η μητέρα των τεχνών εκεί όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν, οπότε δεν τίθεται μετρο σύγκρισης με τον κινηματογράφο, τον οποίο σαφέστατα αγαπώ για πολύ διαφορετικούς λογους”
Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Έχω την εντύπωση οτι γεννήθηκα μ’αυτήν την ανάγκη. Όπως έχω ξαναπεί σε παλαιότερη συνέντευξη μου, το έναυσμα για να γίνω ηθοποιός ήταν η ταινία “Ε.Τ. ο εξωγήινος”. Όταν την παρακολούθησα μαζί με τον πατέρα μου, μικρός σε ηλικία, μαγεύτηκα από την αγάπη που είχε αυτό το πλάσμα για τον μικρό Έλιοτ και επιθυμούσα διακαώς να μου συμβεί κι εμένα κατι αντίστοιχο. Θεωρώ οτι μέσα από αυτήν την ταινία αποτυπώνεται το απόλυτο δέσιμο και η απόλυτη έκφραση της άγαπης και πως ο ένας επικοινωνεί μέσα από τον άλλον. Βγαίνοντας, λοιπόν, από τον κινηματογράφο ρώτησα τον πατέρα μου πώς μπορεί να μου συμβεί κι εμένα κάτι τέτοιο; Κι εκείνος για να με αποφύγει μου είπε “γίνε ηθοποιός”. Αυτό φώλιασε μέσα μου και εν τέλει έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη μου να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο.
Ποιόν ηθοποιό-καλλιτέχνη θαυμάζετε; Είναι τόσοι πολλοί πραγματικά θεωρώ οτι μπορεί και να αδικήσω κάποιον χωρίς να τον αναφέρω. Ενδεικτικά, σε ελληνικό επίπεδο, θα σταθώ σε δύο κυρίες. Η μία εκ των δύο είναι η Έλλη Λαμπέτη, την οποία θεωρώ τη μεγαλύτερη ηθοποιό που έχει βγάλει αυτός ο τόπος. Η αμεσότητα της, η ευαισθησία της, η συναισθηματική γκάμα και τα συναισθηματικά μέσα που διέθετε δεν γίνεται παρά να σε συνεπάρουν. Τα οποία και θεωρώ μοναδικά και συνάμα τοσο σύγχρονα σε παγκόσμιο επέπεδο. Η δεύτερη κυρία στην οποία θα αναφερθώ είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη την οποία αγαπώ. Η αμεσότητα της, η απήχηση που είχε στον κόσμο και ο αυθορμητισμός της ηταν μοναδικά και της οφείλουμε πολλά εμείς οι ηθοποιοί. Σε παγκόσμιο επίπεδο απ’την άλλη επίσης υπάρχουν πάρα πόλλοι ηθοποιοί τους οποίους θαυμάζω. Αγάπω ιδιαίτερα την Julianne Moore και τον Jim Carrey τον οποιο θεωρώ συγκλονιστικό ηθοποιό. Θαυμάζω πολύ τους χολιγουντιανούς ηθοποιούς όταν δουλεύουν επί της ουσίας, αφήνουν την σταρ πλεύρα τους και φύση τους και δουλεύουν με τοσο πρωτοποριακές και πρωτόγνωρες μεθόδους για εμάς και τα ελληνικά δεδομένα. Τέτοιες στιγμές ομολογώ οτι χαζεύω τους αμερικανούς ηθοποιούς.
Θέατρο ή κινηματογράφο;τι προτιμάτε; Το θέατρο αναμφισβήτητα είναι ο πυρήνας της καλλιτεχνικής μου ύπαρξης. Το θέατρο θα λέγαμε οτι είναι η μητέρα των τεχνών εκεί όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν οπότε δεν τίθεται μετρο σύγκρισης με τον κινηματογράφο, τον οποίο σαφέστατα αγαπώ για πολύ διαφορετικούς λογους. Στον κινηματογράφο σου δίνεται η δυνατότητα να δημιουργήσεις σε πιο στενά πλαίσια απ’οτι στο θέατρο καθώς όλα εξαρτώνται κυρίως απο τεχνικά πράγματα όπως το μοντάζ, το φώς, τη φωτογραφία που μπορεί να υπάρξει ή την τοποθέτηση της κάμερας και φυσικά από έναν άνθρωπο που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, τον σκηνοθέτη. Σε αντίθεση μ’ όλα αυτά το θέατρο μπορεί να δημιουργήσει σε έναν ηθοποιό ή σκηνοθέτη ασύλληπτα συναισθήματα μέσω της ειλικρίνειας και της αμεσότητας που δημιουργούνται. Στο θέατρο δημιουργείς, καταθέτεις την ψυχή σου και συγκεκριμένα εκείνη τη στιγμή καταθέτεις κάθε κύτταρο του κορμιού σου, δεν υπάρχει δεύτερη στιγμή για να διορθώσεις κάτι όπως στον κινηματογράφο.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα-επιτυχία για εσάς; Θεωρώ πως δεν έχουν την μέγιστη σημασία για μένα. Σαφέστατα όταν δουλεύω πάνω σε έναν ρόλο ή ένα θεατρικό ρόλο έχοντας την σκηνοθετική επιμέλεια θέλω αυτή η δουλειά να είναι ειλικρινής και αληθινή προς το κοινό όπως και η κατάθεση ψυχής των ηθοποιών. Λόγω όλης αυτής της προεργασίας που προϋπάρχει και γίνεται με πολλή αγάπη και μόχθο σίγουρα έχω την ανάγκη να οδηγήσει στην αποδοχή του κόσμου. Από κει και πέρα το τι θα είναι αποδεκτό απ΄τον κόσμο δεν μπορείς να το γνωρίζεις ούτε να προδικάσεις τι θα είναι επιτυχία και τι αποτυχία, αυτό σιγουρα θα το καθορίσει ο κόσμος εγώ απλώς φροντίζω να δίνω το εκατό τις εκατό του εαυτού μου. Αν καταφέρω να προσελκύσω τον κόσμο με την αλήθεια μου τότε είμαι πολύ ευχαριστημένος και αυτό το θεωρώ επιτυχία. Αν οχι,τότε κάνω την αυτοκτριτική μου και προσπαθώ στο επόμενο βήμα που θα υπάρξει να διορθώσω όλα αυτά που μπορεί να κόστισαν στην αποδοχή ενός έργου. Με την ευρεία έννοια, λοιπόν, καριέρα-επιτυχία δεν συμφωνώ, θεωρώ πως όλα ειναι θέμα timing, σωστής στιγμής δηλαδη και δουλειάς με τελικό κριτή τον κόσμο. Εγώ τόσα χρόνια, 28 φέτος, νιώθω ακόμα μαθητής ο οποίος δίνει συνέχεια εξετάσεις απένατι στον κόσμο, δεν επαναπαύομαι, μοχθώ, δουλεύω και καταθέτω με ειλικρίνεια.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Η ανάγκη του ηθοποιού να εκφράζει συναισθηματικά την ψυχοσύνθεσή του θεωρώ οτι υπάρχει από τα γεννοφάσκια του, γεννιέται μ’αυτήν και την κουβαλάει από τη στιγμή της ύπαρξης του. Μια ανάγκη που σίγουρα μπορεί να την εκφράσει μέσα από οποιαδήποτε μορφή τέχνης την οποία στην πορεία την εξελίξει μέσω των τεχνικών και των μαθημάτων που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος. Οπότε ναι αναμφίβολλα θεωρώ οτι γεννιέσαι μ’αυτήν την ανάγκη.
Ποιά λέξη σας χαρακτηρίζει ως καλλιτέχνη; Εγώ θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου εργατικό και τελειομανή με οτι καταπιάνομαι.Οι άνθρωποι οι οποίοι συνεργάζονται μαζί μου γνωρίζουν οτι όταν πρέπει να βγεί το επιθυμητό αποτέλεσμα το οποίο εγώ και ο συνεργάτης μου, Γιάννης Μακρυνόρης, με τον οποίο συνεργαζόμαστε τα τελευταία 10 χρόνια ως σκηνοθετικό δίδυμο, επιθυμούμε να βγεί, τότε σίγουρα θα με αποκαλούσαν φωνακλάκα αυστηρό.
Νοιώθετε την έμπνευση πριν δημιουργήσετε; Όταν ενα έργο μιλήσει στην καρδιά μου αμέσως έρχεται και η οπτικοποίηση όλου αυτού του εγχειρήματος σε ερμηνευτικό, σκηνογραφικό και σκηνοθετικό επίπεδο. Θα τολμούσα να πώ οτι η έμπνευση είναι σαν το ψωμί, για να το απολαμβάνεις καθημερινά πρέπει να το ζυμώνεις. Έτσι, λοιπόν, πρωτίστως μου μιλάει το κείμενο με το οποίο καταπιάνομαι και έπειτα πρόβα με την πρόβα εμπνέομαι και βγάζω πράγματα, είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης. Η έμπνευση έρχεται πάντα δουλεύοντας πάνω στο κείμενο με το οποίο καταπιάνομαι.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως καλλιτέχνη; Θα με περιέγραφα ειλικρινή, εργατικό, άμεσο ως προς τον κόσμο, τελειομανή, φωνακλά και σίγουρα δίκαιο.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχεδια; Πρώτα ο Θεός να ξεφύγουμε απ’αυτή τη λαίλαπα,η οποία λέγεται κορωνοϊός, να καταφέρουμε και βγούμε όλοι αλώβητοι και υγιείς και ύστερα να υλοποιήσουμε τα σχέδια τα οποία είναι πολλά. Μην ξεχνάμε οτι ο πρώτος κλάδος που χτύπησε αυτή η πανδημία ήταν ο δικός μας ο κλάδος του θεάτρου. Όταν βγούμε με το καλό απ’ όλο αυτό σώοι και αβλαβείς όλοι μας, μαζί με τον συνεργάτη μου και συν-σκηνοθέτη Γιάννη Μακρυνόρη ετοιμάζουμε κάτι το οποίο επιθυμούμε να διασκεδάσει ο κόσμος να γελάσουμε κι εμείς με τις πρόβες και την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου. Αυτό που ετοιμάζουμε για την κανούρια σεζόν,”της Γκόλφως”, είναι ενα δεκαπεντασύλλαβο αιρετικό κείμενο που γράφτηκε από μένα και τον Γιάννη αυτήν την εποχή, την εποχή του εγκλεισμού και της καραντίνας. Είναι εξ ολοκλήρου ένα ολοκαίνουριο έργο με έναν πολυπληθή και εξαιρετικό θίασο,το οποίο βασίζεται στον μύθο της Γκόλφους και του Τάσου με πολλά στοιχεία κοινωνικά και πολιτικά το οποίο καυτηριάζει τους ανθρώπους και διάφορες καταστάσεις αλλά και την κοινωνία μας. Επόμενο μας σχέδιο είναι μια μικρή περιοδεία εντός της Αττικής της περσινής μας επιτυχίας “Δον Καμίλο”, σε μουσική του μοναδικού Μίμη Πλέσσα,σε σκηνοθεσία δική μου και του Γιάννη Μακρυνόρη με ένα επιτελείο ανθρώπων και ηθοποιών που δίνουν την ψυχή τους σε ένα έργο το οποίο καυτηριάζει την πολιτική με επίκεντρο όμως τον άνθρωπο. Επιπλέον ένα σχέδιο που ανυπομονούμε να απολαύσουμε είναι η ταινία “Τίσις” μια ταινία που θα βγεί στους κινηματογράφους, η οποία θα λέγαμε οτι είναι προτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι φαντασίας με νεράιδες θνητούς και ξωτικά με ειδικά εφέ που κόβουν την ανάσα. Είναι μια ταινία του Γιώργου Ευαγγελόπουλου η οποία γυρίστηκε σε διάστημα 5 ετών, με εξαιρετικούς συμπρωταγωνιστές όπως ο Κωστής Σαββιδακης, ο παπα-Γρηγόρης από τις άγριες μέλισσες, την μέγιστη Μαρία Αλιφέρη, την Χρύσα Μαρκατά, την Χρύσα Νταούλη κι άλλους ηθοποιούς. Μια ταινία η οποία έγινε με πάρα πολλή αγάπη και πολυετή δουλειά, ένα όραμα το οποίο ο ο Γιώργος μας το μετέφερε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τέλος,θα συνεχίσουμε και τα μαθήματα μας στη σχόλη που κάνουμε για νέους ηθοποιούς.
Σύντομο βιογραφικό.
Ο Γιώργος Βούλγαρης, γεννημένος στην Άνω Γλυφάδα ταγμένος στην τέχνη της υποκριτικής, συμπληρώνει φέτος 28 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας. Απόφοιτος της δραματικής σχολής Θεοδοσιάδη είχε την τύχη να συνεργαστεί από τα πρώτα του βήματα με ιερά τέρατα του χώρου όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Κώστας Ρηγόπουλος, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Σωτήρης Μουστάκας, ο Γιώργος Μαρίνος και άλλοι πολλοί. Αλλά και με σπουδαίους σκηνοθέτες-δασκάλους όπως ο Διαγόρας Χρονόπουλος, ο Μίνως Βολανάκης, ο Νίκος Φώσκολος, ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο Δημήτρης ΠαπαΪωάννου αλλά και νεώτερους όπως ο Νικορέστης Χανιωτάκης, η Στέβη Κούβαρη Μπουζιάνη, η Μαρία Λάφη, ο Στέφανος Μπλάτσιος και άλλοι πολλοί. Τηλεοπτικά έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από την πολύχρονη παρουσία του στο θρυλικό σήριαλ του Νίκου Φώσκολου, η Λάμψη. Άλλα σήριαλ στα οποία έχει συμμετάσχει είναι το Καλημέρα Ζωή, LAPD, Έρωτας, Αναστασία κ.α. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον κινηματογραφιστή-σκηνοθέτη Γιάννη Μακρυνόρη αποτελώντας το γνωστό αγαπημένο θεατρικό δίδυμο Βούλγαρης-Μακρυνόρης δημιουργώντας πρωτοποριακές παραστάσεις συνδυάζοντας την κινηματογραφική αφήγηση στο θέατρο με μεγάλη επιτυχία. Παρά την πολύχρονη πορεία του δηλώνει πάντα μαθητής και προσκυνητής της τέχνης του.
