Οι μελλοντικές γενιές πρέπει να ζήσουν σε μία καλύτερη Ελλάδα
Ο όρος αστική δημοκρατία προϋποθέτει την ύπαρξη αστικής τάξης. Στην Ελλάδα αν λάβουμε ως παράδειγμα τον τρόπο που αναπτύχθηκαν τα αστικά κέντρα θα συμπεράνουμε εύκολα ότι η ύπαρξη αστικής τάξης μοιάζει περισσότερο με μύθευμα παρά με κάτι πραγματικό. Της Ελλάδας δεν της φταίει τόσο το πολίτευμα, αυτό καθεαυτό, αλλά περισσότερο ότι κάποιοι θέλουν να ταυτίσουν το πολίτευμα αυτό με την πλειοψηφία την οποία δεν φρόντισαν όμως να την κάνουν και τόσο δημοκρατική.
Υπήρξαν ουσιαστικοί νόμοι στην Ελλάδα όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη και γιατί ενώ το Σύνταγμα έχει αναθεωρηθεί ουκ ολίγες φορές εντούτοις η ευνομία αυτού του κράτους δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς και το Σύνταγμα δεν λειτούργησε ως νομικό θεμέλιο;
Είναι ένα ερώτημα του οποίου η απάντηση δεν θα έπρεπε να δοθεί από εξωγενείς παράγοντες ή υπερεθνικούς σχηματισμούς όπως η Ε.Ε, αλλά από την απαίτηση της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας να ζήσει σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου.
Δεν είναι λίγοι πια αυτοί που πιστεύουν ότι σε τούτο τον τόπο όλα πήγαν κάπως στραβά από την αρχή και συνεχίζουν να πηγαίνουν στραβά ακόμη και σήμερα διακρίνοντας πολλές παράλληλες ιστορίες αν και τα μνημόνια εγείρανε σημαντικά ερωτήματα και επαναφέρανε τη λογική σε σημαντική μερίδα του λαού ώστε ο τελευταίος να μην πιστεύει πια σε οικονομικά θαύματα και το στο μάνα εξ’ ουρανού το οποίο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ξένα δάνεια.
Τα προβλήματα του σήμερα στο κράτος μας δεν ήρθαν ξαφνικά και εν μία νυκτί.
Το κακό είναι ότι όσοι προσπάθησαν να πούνε την αλήθεια και να επιβάλλουν τη λογική, βρέθηκαν στην απομόνωση και αποδοκιμάστηκαν κάποιες φορές δια της ψήφου.
Η υψηλή φορολογία, η ύφεση, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η φυγή επιχειρήσεων, η φυγή κεφαλαίων, το έλλειμμα πολιτικής σκέψης, η αδιαφορία, η δαιδαλώδη και πανάκριβη γραφειοκρατία, η εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση, η περίφημη αποκέντρωση που έμεινε στα λόγια, οι απαρχαιωμένες υποδομές σε σημεία κλειδιά, είναι όλα τους σοβαρότατα προβλήματα που δεν ήρθαν και τόσο ξαφνικά αλλά πρέπει να βρούν σύντομα το δρόμο της λογικής.
Κάτι όμως φαίνεται πια ότι αλλάζει προς το καλύτερο και αυτή την έστω μικρή ορμή πρέπει να την υποστηρίξουμε όλοι.
Η τεχνολογία καλπάζει, η επιστήμη αναπτύσσεται και όμως εμείς εδώ σε αυτή τη χώρα, μία καταπληκτική χοάνη λαών και πολιτισμών όλων των μεσογειακών λαών κάποτε, συρθήκαμε από τη νεότερη ιστορία μας.
Ένα θετικό σημάδι ώστε να μην υφίσταται αυτή η επανάληψη των γεγονότων με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο, είναι το γεγονός ότι δειλά-δειλά και κυρίως ορισμένοι νέοι, αυτοί που θέλουν να προσφέρουν και όχι να τους προσφέρουν μόνο, έχουν αντιληφθεί ότι ούτε διαπραγμάτευση στο εξωτερικό θα κάνουμε επικαλούμενοι μονίμως τους αρχαίους Έλληνες, αλλά ούτε και προκοπή θα δούμε ως τόπος αν αυτοί που άρχουν δεν έχουν την ικανότητα να προβλέπουν αλλά και να πράττουν με βάση το κοινό συμφέρον.
Αγάπη για την πατρίδα λοιπόν δεν είναι μόνο το κούνημα της σημαίας και οι πομπώδεις λόγοι στις εθνικές επετείους, είναι και η αρνητική κρίση της ιστορίας ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια κατ’ απαίτηση της κοινωνίας.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της νέας κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα πιο φιλικό σε επενδύσεις κλίμα, η ιστορία έχει αποκτήσει τέτοια δυναμική όπου σε μία νέα παγκόσμια κρίση μπορεί και πάλι εύκολα να μας σύρει στο χείλος του γκρεμού. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει και αυτό θα πρέπει να γίνει αντιληπτό στους πολίτες, τους πολιτικούς και τους νομοθέτες.
Το σίγουρο είναι ένα, ότι οι μελλοντικές γενιές πρέπει να ζήσουν σε μία καλύτερη Ελλάδα, σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου και εμείς έχουμε το χρέος να βάλουμε τις βάσεις για να δομηθεί ένα καλύτερο αύριο ικανό να ανταποκριθεί σε κάθε πρόκληση και σε κάθε εξέλιξη.
Και όταν μιλάμε περί μελλοντικών γενεών δεν αναφερόμαστε μόνο στο δικό μας παιδί, γιατί αυτό δεν θα ζήσει κλεισμένο σε μία γυάλα.
