“Στο βιβλίο μου “Ερμίνα” γράφω για μια γυναίκα που έδωσε τη δική της μάχη για να πετάξει από πάνω της, τη βία, τον εξευτελισμό και να αποκτήσει και πάλι τα γυναικεία της δικαιώματα σε μια ιστορική εποχή που έβραζε από δολοφόνους.”
Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε; Από πολύ μικρή ηλικία. Λάτρευα και λατρεύω τα παραμύθια. Ξεκίνησα γράφοντας κάποια, έπειτα ασχολήθηκα με την ποίηση και αργότερα με τη λογοτεχνία. Ένα μικρόβιο που δεν φεύγει ποτέ από μέσα μου.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως συγγραφέα; Η ευαισθησία.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν τη συγγραφή; Εννοείται πως ναι. Είναι κάτι μαγικό που σε συνεπαίρνει και σε οδηγεί σε δρόμους φωτεινούς. Ηρεμεί η ψυχή μου.
Μιλήστε μας για την “Ερμίνα”. Ένα βιβλίο με μήνυμα κατά της Βίας των Γυναικών. Η Ερμίνα μου, μια γυναίκα που έζησε πολλά. Βιάστηκε, δούλεψε ως πόρνη σε κάποιον οίκο ανοχής στα Γιάννενα την εποχή του 40. Ως παιδί δεν έζησε αυτά που τις χρωστούσε η ζωή, δεν χάρηκε την παιδική της ηλικία. Ως γυναίκα ερωτεύτηκε, ξέρετε πως και οι πόρνες έχουν αισθήματα και μάλιστα τα πιο δυνατά. Τίποτα δεν την λυγίζει. Κρατιέται με νύχια και με δόντια και φτάνει ως κρατούμενη πολέμου στο Άουσβιτς δουλεύοντας στα πορνεία του. Μια γυναίκα που έδωσε τη δική της μάχη για να πετάξει από πάνω της τη βία, τον εξευτελισμό και να αποκτήσει και πάλι τα γυναικεία της δικαιώματα σε μια ιστορική εποχή που έβραζε από δολοφόνους.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Ευαίσθητη, ονειροπόλα και δίκαιη.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτό που επιθυμώ είναι υγεία τόσο για μένα όσο και για τα αγαπημένα μου πρόσωπα και πολλά συγγραφικά ταξίδια.
Κοινωνία και υποχρεωτική καραντίνα. Πώς θα είναι η επόμενη ημέρα; Ήγγικεν η ώρα της αποξένωσης των ανθρώπων; Δύσκολη θα είναι η επόμενη μέρα. Ένα χρόνο τώρα χάσαμε όσο πιο σημαντικό είχαμε, την ανθρώπινη επαφή. Ο φόβος μας κυρίευσε αλλά θα τα καταφέρουμε. Οι Έλληνες είναι θεριά και ό,τι ποθούν το κατακτούν. Θα πάρουμε πίσω την ζωή μας.
Πολιτισμός και κορωνοϊός. Άλλο ένα «χτύπημα» για τον πολιτισμό ή μια «ευκαιρία» για διαδικτυακή πολιτιστική επικοινωνία; Σαφώς ο πολιτισμός μας και όχι μόνο υπέστησε μεγάλη “ζημιά”. Από την άλλη όμως χάρη της πανδημίας ανοίξανε αλλά φωτεινά μονοπάτια που έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να υπάρχουν στην καθημερινότητα μας. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι δε λέμε;
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Εντυπωσιάζομαι από την ίδια την βία. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ. Εκεί που σταματούν τα δικαιώματα κάποιου αμέσως ξεκινούν τα δικαιώματα κάποιου άλλου. Κανείς δε σε ορίζει, κάνεις δεν αποκτά δικαιώματα πάνω σου, κάνεις δεν μπορεί να πληγώνει το κορμί και την ψυχή σου. Όχι, δεν υπεστησα ποτέ μου βία και όμως είναι κάτι το οποιο το σιχαίνομαι, το απεχθάνομαι, γίνομαι θεριό.
Με τη δική μου σειρά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία σας και για τις υπέροχες ερωτήσεις σας.
Σύντομο βιογραφικό.
Γεννήθηκα στα Γιάννενα μια ηλιόλουστη μέρα το 1982. Σπούδασα Γεωπονία στη Λάρισα και στη συνέχεια, εγκαταστάθηκα στην πόλη καταγωγής μου. Τις πρώτες μου συγγραφικές απόπειρες τις έκανα σε μικρή ηλικία, γράφοντας παραμύθια και ποιήματα. Λατρεύω το διάβασμα, το γράψιμο, τα ζώα, τη μουσική και στις ελεύθερες ώρες μου θα με βρείτε να «ονειροπολώ» στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης. Σήμερα ζω και εργάζομαι στα Γιάννενα, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες βιβλία, που είναι και η μεγάλη μου αγάπη.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ: Μοναχικές Αλκυόνες, Δεκέμβριος 2015, εκδόσεις Πηγή. Οι Νύμφες της Εροιβιάς, Μάρτιος 2017, εκδόσεις Μάτι, 3η έκδοση. Το άρωμα του Μιγκέ, Δεκέμβριος 2018, εκδόσεις Μάτι.
