Επιμέλεια Κειμένου & Φωτο: Αλέξανδρος Καρατζάς
Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΦ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ
Ο Πάρις Σκαρτσολιάς είναι απόφοιτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Το ξεκίνημα της επαγγελματικής του ζωής έγινε το 2003 με το σίριαλ των Χάρη Ρώμα και Άννας Χατζησοφιά στον Αντ1, το καφέ της χαράς. Έπειτα ακολούθησαν το Ταμάμ του Βασίλη Ρίσβα και πάλι το καφέ της χαράς νο2, πάντα στον Αντ1. Θεατρικά, η πρώτη του επαγγελματική συνεργασία, ήρθε το 2015 με την παράσταση των Ρέππα – Παπαθανασίου Άντρες έτοιμοι για όλα στο θέατρο Λαμπέτη. Έπειτα το 2016 έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στο Θέατρο Τέχνης όπου και αποφοίτησε. Το 2016 τον βρήκε στην παράσταση Αχαρνείς του Αριστοφάνη, μια παράσταση προς τιμή του Χρήστου Λεοντή στο Μέγαρο Μουσικής σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Το 2018 έπαιξε για πρώτη φορά στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στην παράσταση Ερόικα του Κοσμά Πολίτη σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου. Το 2019 θεατρικά τον βρήκε στο Στούντιο Μαυρομιχάλη στην παράσταση Μικρές αλεπούδες, ένα έργο της Λίλιαν Χέλμαν, σε σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη και στο θέατρο Βολτ, στην παράσταση η Σαμάνθα και ο Μαξ στον βυθό της ασφάλτου, ένα έργο του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία του επίσης ηθοποιού Θοδωρή Αντωνιάδη.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ:
Ήθελες πάντα να ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική, λόγω του ότι ξεκίνησες από πολύ μικρός ή προέκυψε στην πορεία; Η υποκριτική στην ζωή μου είναι μια σειρά συγκυριών, που με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι το επάγγελμα που θέλω να κάνω. Είναι σαν μια ερωτική σχέση. Γνωριστήκαμε τυχαία παλιά σε ένα θέατρο, μετά αποκτήσαμε την πρώτη μας σχέση, μετά όπως οι περισσότερες σχέσεις έφθειρε και χρόνια μετά αφού θεωρούσα ότι την είχα ξεπεράσει τελείως, πάλι με μια συγκυρία, επέστρεψε και με έκανε να παρατήσω ότι έκανα μέχρι τότε και να επιστρέψω σε αυτή.
Θεωρείς ότι είναι απαραίτητο να έχεις τελειώσει δραματική σχολή για να ασχοληθείς με τον χώρο; Αυτό είναι ένα πολύ ωραίο θέμα. Όντας ένας άνθρωπος που έχω περάσει και από τις δυο μεριές του ποταμού, μπορώ να πω με βεβαιότητα δύο πράγματα. Πρώτον αν θέλεις να ασχοληθείς με τον χώρο, όχι δεν χρειάζεται να σπουδάσεις σε καμία δραματική σχολή. Αν όμως θέλεις να το κάνεις επάγγελμα, δηλαδή να παράξεις έργο πάνω σε αυτό, να καταπιαστείς με μεγάλα έργα και να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου μπροστά σε έναν πνευματικό κόσμο, τότε η δραματική σχολή και γενικά οι σπουδές είναι η μόνη επιλογή. Το ταλέντο φτάνει μέχρι ένα σημείο, μετά από αυτό ξεκινάει η γνώση και η γνώση σφυρηλατείται μέσα από σπουδή. Με απλά λόγια όταν κληθείς να ενσαρκώσεις κάποιον χαρακτήρα μη καθημερινό για την εποχή μας, θα πρέπει να το κάνεις μέσα από κάποιους δρόμους. Πως λοιπόν, όσο ταλέντο και αν έχεις θα το πετύχεις αν δεν γνωρίζεις τους ίδιους τους δρόμους;Ο στόχος της σπουδής δεν είναι να σε κάνει ηθοποιό, είναι να ανοίξει τους ορίζοντες του μυαλού σου και να σου εισάγει κάποιες βάσεις, που από κει και πέρα θα μπορέσει να ξεκινήσει η πραγματική δουλειά της υποκριτικής.
Το καφέ της Χαράς, είναι μια σειρά που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Όταν έμαθες ότι θα επιστρέψει, ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις; Σε φόβισε κάτι; Η επιστροφή του Καφέ, με βρήκε πάνω στην αποφοίτηση μου από την σχολή. Ήταν μια ιδέα που με ενθουσίασε πολύ. Αισθάνομαι πολύ ευγνώμων γι αυτή την ευκαιρία που μου έδωσαν ο Χάρης Ρώμας και η Άννα Χατζησοφιά. Μου εμπιστεύτηκαν έναν αρκετά μεγάλο ρόλο και στέκονται δίπλα μου σε όλη την πορεία μέχρι τώρα. Όχι δεν με φόβισε κάτι. Όταν διάβασα πρώτη φορά το σενάριο, είδα μια ιστορία που δεν πήγε να μιμηθεί μια παλιά επιτυχία, αλλά κράτησε τους βασικούς πυλώνες αυτής και από κει και πέρα δημιούργησε και έναν καινούργιο κόσμο σχέσεων που έδινε μια νέα δροσιά. Κάτι που φυσικά οφείλεται στο μοναδικό ταλέντο του Χάρη και της Άννας.
Έχεις ολοκληρώσει τις σπουδές σου στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν, αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, θα είχες κάνει μια διαφορετική επιλογή; Όχι ποτέ. Το θέατρο Τέχνης ήταν, είναι και θα είναι η οικογένεια μου. Αγαπώ πολύ αυτή την σχολή και αυτούς τους ανθρώπους,αυτοί με δίδαξαν και με έκαναν να δω έναν μεγάλο καινούργιο τότε για μένα κόσμο πάνω στο επάγγελμα που επέλεξα να κάνω. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο και πλούσιο, που εντάχτηκε σε μια τέτοια οικογένεια. Για το Τέχνης, από την στιγμή που πάω σε παραστάσεις του, ειδικά στο υπόγειο, που εκεί έδωσα εξετάσεις εισαγωγικές και εξαγωγικές, είχα και την μεγάλη τιμή να παίξω κιόλας και ότι και αν δω, όποιος και αν παίζει, συγκινούμαι με μια βαθιά έννοια , καταλαβαίνεις ότι δεν θα είμαι ποτέ αντικειμενικός.
Εκτός από την υποκριτική έχεις κάποια άλλη ασχολία ή έχεις αφιερωθεί εκεί; Θα ήθελα να δανειστώ ένα κομμάτι της απάντησης μου, από την δασκάλα μου την Κάτια Γέρου. “Θεός φυλάξει καλέ βέβαια έχω” . Έχω το σπίτι μου, τους φίλους μου, το διάβασμα, έχω την μουσική, που είναι επίσης μια μεγάλη αγάπη που κρατάει χρόνια. Από μικρός με μια ψεύτικη κιθάρα μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω κασέτες και dvd από συναυλίες και να κάνω ότι παίζω και εγώ, μέχρι να κρατάω αληθινή κιθάρα μπροστά σε αληθινό κόσμο και να παίζω εγώ. Αυτό από μόνο του είναι μια όμορφη πορεία. Επίσης έχω το μπάσκετ. Δεν έπαιξα ποτέ, απλά απολαμβάνω αυτό το άθλημα. Είναι μεγάλη ψυχαγωγία για μένα, καθώς μου δίνει και αυτό με την σειρά του δυνατά συναισθήματα.
Το ευρύτερο ενδιαφέρον για την ζωή, είναι το ουσιαστικό ενδιαφέρον για το θέατρο.
Έχουν υπάρξει άνθρωποι αυτά τα λίγα χρόνια που είσαι στον χώρο, που θεωρείς ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο και θα ήθελες να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ; Θεωρώ ότι στην πορεία της ζωής μας, η συνάντηση με κάποιος ανθρώπους είναι εμπνευσμένη. Πιστεύω στις εμπνευσμένες συναντήσεις πάρα πολύ. Είναι αυτές που από την στιγμή που θα συμβούν, δεν θα ξανά είσαι ποτέ ο ίδιος. Το λέω με την καλή έννοια φυσικά. Για να απαντήσω στην ερώτηση λοιπόν ναι, έχω την ευλογία έστω και σε αυτά τα λίγα χρόνια, να έχω κάποιες τέτοιες συναντήσεις, όπως με τον Χάρη Ρώμα, τον άνθρωπο που του χρωστάω σε πολύ μεγάλο βαθμό την ζωή μου επαγγελματικά. Ένας άνθρωπος που σηματοδοτεί κάθε αρχή μου σαν φύλακας άγγελος. Επίσης την Κεράσια Σαμαρά, που αυτή ήταν η συγκυρία της επιστροφής μου στην υποκριτική, τον Πιέρο Ανδρακάκο, που μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναδουλέψω πάνω σε αυτό και στάθηκε δίπλα μου,τον Ρεπα που μου έδωσε προ σχολής την πρώτη θεατρική ευκαιρία, τον Κωστή Καπελώνη, που ήταν ουσιαστικά ένας από τους ανθρώπους που μου αλλάξανε την ζωή και τους στόχους μου καθώς με δέχτηκε ως τότε διευθυντής στο θέατρο τέχνης, τον Θοδωρή Αντωνιάδη, που ένοιωσα σαν να μπήκε σαν καθρέφτης μπροστά μου κάνοντας με να θέλω να είναι εγκεφαλικά ο εαυτός μου σε μερικά χρόνια και φυσικά τους τρεις δασκάλους μου, Περικλή Μουστάκη, Κάτια Γέρου και τον κύριο Ανδρέα Μανωλικάκη, που με δίδαξαν ότι ξέρω για την υποκριτική.
Τι σε ελκύει περισσότερο σε αυτό το επάγγελμα, και σε κάνει να θέλεις να το ακολουθήσεις στην ζωή σου; Ηθοποιός γίνεσαι για να αφυπνίσεις συνειδήσεις,να αναμετρηθείς με τις παθογένειες σου με σκοπό να πλησιάσεις όσο πιο κοντά μπορείς τις ψυχές που καλείσαι να καθρεφτίσεις.Αυτό που με ελκύει περισσότερο είναι ότι μέσα από αυτή την διαδικασία, ανακαλύπτεις καλύτερα την φύση του ηθοποιού και αυτή με την σειρά της σου αποκαλύπτει καλύτερα την φύση του ανθρώπου.
Η μεταφυσική διαδικασία του όταν είσαι πάνω στην σκηνή, που ο μισός σου εγκέφαλος πάσχει και ο άλλος μισός παίρνει μια απόσταση σαν παρατηρητής, ανακαλύπτεις το θαύμα που γεννιέται από το τίποτα, κάθε βράδυ.
Πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη, Όπως και αν την ονομάζει ο καθένας; Η πίστη είναι ένας φωτεινός δρόμος, που σου αποκαλύπτεται όταν είσαι έτοιμος να την δεχτείς και αυτή με την σειρά της, σου ξεκλειδώνει μια μεταφυσική έλξη και αγάπη προς τον εαυτό σου και προς το όλον γύρω σου. Η πίστη και το θέατρο είναι δύο πράγματα που συγκλίνουν τρομακτικά. Το θέατρο χωρίς πίστη είναι μια βάρκα στην μέση της θάλασσας χωρίς μηχανή και κουπιά.
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σου στόχοι; Όσον αφορά την ζωή μου, πρώτον θα ήθελα να μάθω όσα πιο πολλά πράγματα μπορώ και δεύτερον, θα ήθελα να έχω την ευλογία να κάνω οικογένεια, γιατί θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στην ζωή. Είναι ένα μαγικό συναίσθημα που θέλω να ζήσω.
Όσον αφορά την δουλειά μου, φυσικά και θέλω να αναμετρηθώ με τα μεγάλα έργα και θέατρα, αλλά ο βασικότερος μου στόχος είναι πολύ πιο βαθύς. Θα τον καταθέσω με μια ιστορία από την σχολή, όπου εκεί μου αποκαλύφθηκε. Μια μέρα η δασκάλα μας ή Κάτια Γέρου μας μάζεψε δείχνοντας μας ένα νεογέννητο μωρό. Μας έβαλε λοιπόν να παρατηρήσουμε τα ορθάνοιχτα ματάκια του και τον τρόπο που κοιτούσε τον κόσμο με ένα συγκλονιστικό ενδιαφέρον. Το είδα λοιπόν αυτό και έπειτα μας είπε, “έτσι πρέπει να είναι τα ματάκια σας σε αυτή την δουλειά και πάνω και κάτω από την σκηνή”. Οπότε ο στόχος μου ειναι να καταφέρω μετά από κάθε παράσταση κάποιοι από τους ανθρώπους που ήρθαν να την δουν, να έχουν αυτά τα ανοιχτά ματάκια που είδα τότε και να βλέπω ότι πίσω από αυτά έχει δημιουργηθεί κάτι. Αυτό θεωρώ ότι είναι και ένα από νοήματα της υποκριτικής. Είναι ο μεγαλύτερος μου στόχος.
Δώσε μια ευχή γι’ αυτή τη δύσκολη εποχή που βιώνουμε. Να έχουμε υγεία είναι το βασικό. Να εχουμε ενότητα, αλληλεγγύη και υπευθυνότητα που είναι βασικά στοιχεία πολιτισμού, και να προσπαθήσουμε σε αυτές της δύσκολες ώρες να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο νηφαλιοι εγκεφαλικά και ψυχικά. Και όπως λέει ο Σαββόπουλος, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε!
Πες μου πως βιώνεις τον κορονοϊό και πως τον αντιμετωπίζεις; Όπως όλοι. Μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να βρω πράγματα που είναι κάπως δημιουργικά ώστε να έχει και ένα δεύτερο νόημα όλη αυτή η αναμονή. Εντάξει βιώνουμε μια πρωτοφανή κατάσταση, που μας έχει επηρεάσει όλους. Ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε, ο οργανισμός όλων μας έχει υποστεί ένα σοκ από αυτή την απότομη αλλαγή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να καταλάβουμε ότι αυτό είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό για τον οργανισμό μας και να μην φοβόμαστε.. Τώρα για την ασθένεια, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που γράφει την ιστορία του 2100. Αλλά θα περάσει και αυτό και προσεύχομαι να γίνει με το λιγότερο δυνατό κόστος.
Πιστεύεις ότι με όλη αυτή την ταλαιπωρία θα αλλάξει προτεραιότητες η ανθρωπότητα; Θα ήθελα πολύ να γίνει κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να καταλάβουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Αυτά που μας χωρίζουν είναι λιγότερα από αυτά που μας ενώνουν. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι, καληνύχτα Κεμάλ….
