O Κώστας Ευαγγελάτος με ζωγραφικά έργα του που εκτέθηκαν το 1973 στο Δημαρχείο Αργοστολίου και την πρώτη ποιητική του συλλογή “Κραυγάζω, Ψάχνω, Καρτερώ”, με “Ποιήματα-πεζά 1973-74”, εκ. Επτάλοφος, Αθήνα 1975.
Στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) Αίθουσα της Μιχαήλας Αβέρωφ έγινε στις 25 Ιανουαρίου 2023, απονομή Τιμητικού Διπλώματος μετά Μεταλλείου του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ, πρώτου Προέδρου της ιστορικής Εταιρίας, στον ζωγράφο, λογοτέχνη, θεωρητικό τέχνης, εικαστικό performer Κώστα Ευαγγελάτο.
Η τιμητική απονομή έγινε από τον Πρόεδρο της ΕΕΛ κ. Κώστα Καρούσο και τον Αντιπρόεδρο κ. Παύλο Ναθαναήλ (πρ. Πρόεδρο) για την επέτειο 50 εκθεσιακών και εκδοτικών χρόνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό του Κώστα Ευαγγελάτου – εικαστικές εκθέσεις, performance, διαλέξεις, άρθρα, ποιητικές εκδόσεις, δοκίμια, εικονογραφήσεις, κριτικές απόψεις- από το 1973 που εκτέθηκαν για πρώτη φορά εφηβικά ζωγραφικά έργα του και δημοσιεύτηκαν ποιήματα του στην Κεφαλονιά, μέχρι σήμερα, επισημαίνοντας την κοινωνική του προσφορά.
Κείμενο του Κώστα Καρούσου για την ποιητική συλλογή του Κώστα Ευαγγελάτου “Ερμητικές Λαμπίδες”, εκ. Άπαρσις.
“Με απογειωτική – ποιητική – εκφραστική, προελαύνει με στίχους στο βιβλίο του «Ερμητικές Λαμπίδες» ο ποιητής – εικαστικός Κώστας Ευαγγελάτος. Οι αμφιβολίες, οι διαφυγές και οι επαναστατικές (αλλά ημίμετρες πλέον) αλλαγές του κοινωνικού μας βίου, οδήγησαν τον ποιητή σ’ ένα κάθετο και ανάγλυφο άσμα ποιητικής εμβέλειας, με πολλές ψυχικές ψηφίδες και επιγραμματικές ενοράσεις, να σκιτσάρει αδρά και διαλεκτικά «στην κρύπτη του φωτός – τη σεισμική φορά της γης – τα χνώτα των εγκάτων της – στο κάτοπτρο της μνήμης» πολλές παρωδίες, ουτοπίες και καθημερινές δραπετεύσεις της ζωής. Γνώστης της ουσίας και της μεγάλης δύναμης που ενέχει η συνεπικοινωνία και το κοινό άροτρο της ψυχικής και κοινωνικής δημιουργίας, με τρόπο σχεδόν αφοπλιστικό, καταθέτει μνήμες, πόνο, καταστάσεις και πολλές «εικονικές διαπιστώσεις», αναζητώντας τη σοφία και την καλλιτεχνική αιώρηση, με της ποίησης τη γνώση, που οικοδομείται σε μια αμφίρροπη και επιδερμική πραγματικότητα.
Γράφει: «Η πόλη άνυδρη // βλασταίνει φόβους σε χάσμα ανυπόστατου φωτός
Γράφει: ανεκπλήρωτα συμβόλαια // σε εικονικές περγαμηνές
φυτεύει άλγος βλάστησης // σε δάση, οροπέδια και κήπους
…με σάλπισμα των στεναγμών η νύχτα προελαύνει».
Κάθε άλλο, βέβαια, από «Ερμητικές Λαμπίδες» οι πολύτοκοι στίχοι του, από νοήματα και ιδέες του βιβλίου του.
Αναλλοίωτες στιγμές της καθημερινότητας και της υπαρκτικής μας παρουσίας στα δρώμενα, που φανερώνουν ένα καθολικό συναίσθημα οικουμενοποίησης και επικαιροποίησης των α.διεξόδων της σημερινής κοινωνίας. Η ερμητικότητα που ξεπερνάει εδώ τα όρια του χρόνου και διευρύνεται σταδιακά σε μια ψυχο-πνευματική συμμετρία μνήμης, ελπίδας, προσμονής και «συνεσταλμένης γοητείας» ποιητικής κατάθεσης ως τα πρόθυρα της έκστασης και της αποσταγματικής ψυχικής λύτρωσης. Ανάμεικτα συναισθήματα σ’ ένα φασματικό παζλ εννοιών και ιδεών, στο βωμό και στην ουσία της «ιερουργίας της τέχνης» και της ποίησης.”
