Η Αλίντα Ροδάκη, Ηθοποιός – Δημοσιογράφος, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Οι καλλιτέχνες χρειάζονται τη δουλειά τους, την αξιοπρέπειά τους, τη ζωή τους πίσω. Δεν χρειάζονται ελεημοσύνη. Αυτό σύντομα πρέπει να το ερευνήσει η κυβέρνηση και να δοθεί μιά λύση, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Νομίζω έχει εξαντληθεί κάθε όριο.”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Μερικές φορές τα πράγματα είναι αναπόφευκτα όπως τώρα.
Όλοι αγαπούμε την ελευθερία μας, μας αρέσει να κινούμαστε όπως θέλουμε και όλοι επιζητούμε να έχουμε την αυτοδιάθεση να διαθέτουμε το χρόνο μας όπως επιθυμούμε. Όταν βλέπουμε όμως τα κρούσματα να αυξάνονται καθημερινά, και ενώ είναι εις βάρος μας, σε όλους τους τομείς, δεν έχουμε άλλη λύση από το lockdown. Ίσως έγιναν λάθος κινήσεις όλο το Καλοκαίρι, και κατά τόπους να συνεχίζεται αυτό ακόμη. Δυστυχώς υπάρχει αρκετή ανευθυνότητα, άγνοια, και έλλειψη ενημέρωσης και τώρα που τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Πόσα πολλά χρόνια ακούω για τη χώρα μας, που εδώ γεννήθηκε ο πολιτισμός!!! Ίσως από την ώρα που γεννήθηκα.
Πολύ βολικό όλο αυτό, αλλά αντιστρόφως ανάλογο με την πραγματικότητα του σήμερα. Νομίζω ότι επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας, γιά τον πρότερο βίο των προγόνων μας. Δεν εννοώ ότι είναι χαμένα όλα, ούτε ότι δεν γίνεται προσπάθεια. Φτάνει όμως αυτό από μόνο του;
Συχνότερα διακρίνω ατομικά να γίνονται κινήσεις, παρά εκ μέρους της πολιτείας, κι αυτό δεν είναι ευχάριστο. Είναι λίγο απογοητευτικό να σκέπτεται κανείς ότι ζούμε παρακμιακές καταστάσεις σε όλους τους τομείς. Όλοι χρειαζόμαστε φωτεινά παραδείγματα και μιά ανάσα πολιτισμού για να συνεχίσουμε.
Ίσως αυτή τη στιγμή που έχουν τα πάντα παγώσει να υπάρχει μια στασιμότητα. Όμως καλό θα ήταν τώρα που μας δίνεται ο χρόνος να σκεφτούμε τι πρέπει να γίνει για μια δυναμική επανεκκίνηση σε όλους τους τομείς.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Ωραίο ρήμα το αγκαλιάζω. Ζεστό, ελπιδοφόρο, αγαπησιάρικο. Κάποτε, και τρόπος χαιρετισμού. Ένα ρήμα που δεν θέλω να ξεχάσουμε, και δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει.
Χρειαζόμαστε τις αγκαλιές, έστω κι αν αυτή τη στιγμή είναι κάτι που περιορίστηκε. Αγκαλιές με τη σκέψη, με το νου, με την αγάπη, με το ενδιαφέρον, με την προσφορά, με το νοιάξιμο, με ο, τι μπορούμε. Ας μην ξεχνάμε τίποτα από τις παλιές μας συνήθειες. Δεν θα είναι για πάντα.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Φόβος. Όχι, δεν φοβάμαι. Ίσως λόγω χαρακτήρα. Δεν χρησιμοποιώ εύκολα τη λέξη, δεν είναι στο λεξιλόγιό μου.
Ανησυχώ όμως, προσέχω, λειτουργώ υπεύθυνα ναι. Να φοβάμαι όχι.
Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος. Δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς καθαρά.
Απώλεια. Παντού δίπλα μας. Συχνά τα τελευταία χρόνια, ειδικά αυτή την εποχή. Ήδη γνωρίζω ανθρώπους που έφυγαν από τον ιό, ήδη γνωρίζω καθημερινά ανθρώπους που χάνουν τη θέση εργασίας τους, και θα πάρει χρόνο να επανέλθουν στην προηγούμενη ζωή τους. Στην καθημερινότητά τους.
Ας έχουμε ελπίδα…
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Όταν πριν χρόνια περπατούσα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας και έβλεπα τουρίστες να περπατούν με μάσκα στο πρόσωπο μου φαινόταν εξωπραγματικό. Δεν το καταλάβαινα. Σχεδόν το κορόϊδευα, και το θεωρούσα υποχόνδρια συμπεριφορά.
Σήμερα όλος ο πλανήτης κυκλοφορεί έτσι. Κατά την έξοδο από το σπίτι φτάσαμε να λέμε. Ταυτότητα, μάσκα, κινητό, λεφτά, κλειδιά. Απίστευτο; Γεγονός όμως.
Όχι δεν θα μείνει. Το πιστεύω. Όπως κάποτε υπήρξε η Ισπανική γρίπη, σήμερα υπάρχει η κορώνα. Κατά καιρούς φαίνεται ότι ο πλανήτης κουράζεται, και εκδικείται. Ας κάνουμε υπομονή μέχρι να του περάσει ο θυμός. Ευτυχώς αποκτήσαμε νέο όπλο το εμβόλιο που έρχεται σύντομα.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα επαγγέλματα επλήγησαν αλύπητα, αν όχι όλα. Ειδικά όμως των καλλιτεχνών έπαθαν πανωλεθρία. Και αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος να αντέξει οικονομικά, και γιά πόσο χρονικό διάστημα, όταν αυτό είναι το επάγγελμά του και δεν έχει από πουθενά οποιοδήποτε άλλο εισόδημα.
Από ότι εχω ενημερωθεί χωρίς να αναφέρω ονόματα γιατί δεν ξέρω αν εχω την άδεια, πρόσφατα υπάρχει στήριξη όσον αφορά την αγορά αγαθών σε πιο οικονομική βάση.
Όμως οι καλλιτέχνες χρειάζονται τη δουλειά τους, την αξιοπρέπειά τους τη ζωή τους πίσω. Δεν χρειάζονται ελεημοσύνη. Αυτό σύντομα πρέπει να το ερευνήσει η κυβέρνηση, και να δοθεί μιά λύση είτε έτσι, είτε αλλιώς. Νομίζω έχει εξαντληθεί κάθε όριο.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Θεωρώ ότι όλες οι ανωτέρω αίθουσες, τη συγκεκριμένη στιγμή δεν θα μπορούσαν να έχουν κανονική λειτουργία. Όμως η ζωή δεν περιμένει. Δεν μπορούν να είναι τα πάντα νεκρά. Δεν μπορεί να μην κινείται τίποτα.
Πιστεύω λοιπόν ότι όλα τα ανωτέρω θα μπορούσαν να λειτουργούν υπό προϋποθέσεις, και σε ειδικές μέρες, ώρες, και φυσικά λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Το αύριο έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρξε άγνωστο, και πάντα έτσι θα συμβαίνει. Ούτε πρόκειται αυτό να αλλάξει ποτέ.
Άρα συνεχίζω τη ζωή μου όπως μπορώ, προσπαθώ να ξεχνιέμαι, να συνηθίζω, σκεπτόμενη ότι όλο αυτό μιά μέρα θα τελειώσει.
Πηγαίνω βόλτες στη θάλασσα, κάνω ακόμη μπάνια, περπατώ, διαβάζω, ακούω μουσική, κάνω πράγματα που ποτέ δεν είχα το χρόνο, ασχολούμαι με τα ζώα μου, και περιμένω να δω το τέλος της κακής ταινίας που βλέπω.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Ο,τι ζούμε, είναι δύσκολο, αλλά όχι γιά πάντα.
