Η Αλίντα Ροδάκη, Ηθοποιός-Δημοσιογράφος, τοποθετείται στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Η αλήθεια είναι πως σε κανένα δεν αρέσει να μένει στο σπίτι υποχρεωτικά και χωρίς να έχει την αυτοδιάθεση να χρησιμοποιεί το χρόνο του όπως επιλέγει.
Όμως επειδή αυτό το διάστημα δεν γίνεται αλλιώς, αναγκαζομαστε όλοι όπως και εγώ, να βρούμε τις λύσεις μας.
Έχω τη χαρά να ζω δίπλα στη θάλασσα οπότε όταν έχει ζεστό καιρό, κολυμπάω, και περπατάω πολύ.
Γυρίζοντας στο σπίτι, κάνω τις δουλειές μου, επικοινωνώ με τους φίλους μου, ταΐζω και φροντίζω αδέσποτα ζώα όπως και τα δικά μου, διαβάζω, βλέπω ταινίες που πάντα ήθελα να δω και δεν έβρισκα το χρόνο, και ασχολούμαι με τα φυτά μου.
Συχνά με όλα αυτά ο χρόνος μπορεί και να μην φτάνει, έτσι αναγκαστικά κοιμάμαι αργά.
Ακόμα ευτυχώς δεν έχω νοιώσει ψυχολογική πίεση από το lockdown, ούτε η διάθεσή μου έχει πτωτική τάση. Απλά είναι στιγμές που σκέπτομαι ότι στερούμαι αναγκαστικά κάποια πράγματα όμως περιμένω να περάσει αυτό το δύσκολο στάδιο που τώρα ζούμε και κάνω όνειρα για το τι θα κάνω μετά.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Στο άκουσμα και μόνο της λέξης “βία” σφίγγεται το στομάχι μου.
Από όπου κι αν προέρχεται.
Από τη δουλειά μας, από το σπίτι μας, από παντού.
Όχι, καθόλου δεν εντυπωσιάστηκα από τα τελευταία συμβάντα.
Λίγο – πολύ κυκλοφορούσαν κάποιες φήμες, εδώ και χρόνια.
Εκτός όμως από τους άμεσα ενδιαφερόμενους οι υπόλοιποι δεν είχαμε καν αποδείξεις για να κινηθούμε, ούτε και την άδεια τους φυσικά.
Είναι λυπηρό όλο αυτό που συνέβαινε, έως και τραγικό, χαίρομαι όμως που σήμερα οποίος πρέπει να μιλήσει μιλάει, και οι παραβάτες θα τιμωρηθούν.
Μοιάζει να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Έχουμε ιερή υποχρέωση στις επόμενες γενιές που έρχονται να παραδώσουμε καθαρότερες, αληθινές σχέσεις ανθρώπων, και σεβασμό στον εργασιακό χώρο ή μη.
Φυσικά δεν πιστεύω ότι όλα αυτά που συμβαίνουν αφορούν το θέαμα μόνο. Το θέατρο μόνο. Το τραγούδι μόνο.
Αυτά συμβαίνουν παντού, και πρέπει όλοι να το καταλάβουμε.
Δεν είναι θέμα επαγγέλματος.
Εννοείται ότι δεν είναι.
Επίσης πιστεύω ότι οποιαδήποτε γυναίκα και να ρωτήσει κανείς όσον αφορά την παρενόχληση ή τη βία και υπάρχει ειλικρίνεια θα εντυπωσιαστει από τις ιστορίες που θα ακούσει.
“Ναι, έχω υποστεί βία φυσικά όχι στο οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά στο εργασιακό.”
Και ήταν και ο λόγος που εγκατέλειψα.
Το παρήγορο είναι ότι λόγω χαρακτήρα αντέδρασα πολύ δυναμικά, το έκοψα μαχαίρι, κι έτσι το κακό δεν προχώρησε.
Αντιμετώπισα όμως δύο φορές στη ζωή μου, κλειδωμένη πόρτα από υψηλά ιστάμενους.
Το χειρίστηκα όπως άξιζε.
Αυστηρά, και απειλητικά.
Έπιασε.
Δεν πιάνει όμως σε όλους.
Εγώ υπήρξα τυχερή.
Δεν είναι όμως όλοι.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Την εμπιστεύομαι την επιστήμη, τη θαυμάζω. Χωρίς την επιστήμη τίποτα δεν προχωράει τίποτα δεν πηγαίνει μπροστά. Έτσι νοιώθω απέραντο σεβασμό για την τελευταία ανακάλυψη του εμβολίου. Οι λόγοι αυτονόητοι. Πιστεύω πως ναι θα κάνω το εμβόλιο όταν έρθει η στιγμή.
Ήδη το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου, και προσπαθώ μέσα από την ενημέρωση να διώξω και τις τελευταίες φοβίες, που φυσιολογικά σαν άνθρωπος έχω.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εαν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Εχω στερηθεί το μεγαλύτερο πάθος που έχω στη ζωή μου και που είναι τα ταξίδια.
Είναι σαν κάποιος να μου αφαιρεί το οξυγόνο.
Επίσης έχω στερηθεί πολύ τα βουνά, τις εκδρομές και όλες τις δραστηριότητες που είχα με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Μου έχουν λείψει πολύ.
Τα βράδια μας, τα γέλια μας, τα τραπέζια μας, οι γιορτές μας.
Μιά ωραία θεατρική παράσταση, μια ωραία συναυλία, ένα ποτό στη θάλασσα. Μια έξοδος το βράδυ. Ο αυθορμητισμός μιας συνάντησης… Όλα.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Και φτάσαμε στην πιο δύσκολη ερώτηση από όλες.
Μάθαμε και κάτι που οι περισσότεροι από μας δεν γνωρίζαμε. Τουλάχιστον επί του πρακτέου.
Αναγκαστικη προσγείωση όμως με τηλεργασία, και αναστολές.
Ελπίζω και εύχομαι λοιπόν μετά το πέρας του ιού, όλα να βρουν το ρυθμό τους, γιατί ώρες-ώρες και αυτά που ίσως θεωρούσαμε βαρετά ή συνηθισμένα βλέπω τώρα πως έχουν κι αυτά τη χάρη τους. Τα είχαμε όλα δεδομένα. Και ήρθε μια ασθένεια να τα ανατρέψει όλα και να μας επαναφέρει στην τάξη.
Πιστεύω ότι πολλά θα αλλάξουν. Αναγκαστικά θα αλλάξουν.
Η παγκόσμια οικονομία έχει φτάσει στο απόλυτο όριό της και από εδώ και πέρα θα φανούν πιο πολύ τα αποτελέσματα.
Καλό είναι βέβαια να μην είμαστε απαισιόδοξοι, και να παλεύουμε με οποίο τρόπο μπορεί ο καθένας.
Δεν βοηθάει η παραίτηση.
Η ζωή θα συνεχιστεί είτε έτσι, είτε αλλιώς.
