Ο Αλέξανδρος Μαράκης είναι ένας νέος και πολλά υποσχόμενος ηθοποιός και συγγραφέας. Κρατάει χαμηλούς τόνους στον χώρο και συνήθως μιλάει η δουλειά του για εκείνον. Έπειτα από την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής, συνεχίζει ακάθεκτος να ερμηνεύει ρόλους στο θέατρο και να «αναγεννιέται» μέσα από την τέχνη του! Απολαύστε την συνέντευξή του!
Συμμετέχεις για 2η χρονιά στην παράσταση «Τέρας». Ποια η συνταγή αυτής της επιτυχίας της παράστασης;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει συνταγή γενικά. Η ειλικρίνεια και η πραγματική ανάγκη να κάνεις κάτι σίγουρα θα έχει ανταπόκριση. Αγαπήσαμε πολύ το έργο και την παράσταση, δουλέψαμε σκληρά και προσπαθήσαμε να εμβαθύνουμε… Είναι ένα έργο που μπορεί ο καθένας να βρει τον εαυτό του σε αυτό. Όλοι έχουμε κρυμμένα τραύματα και φοβίες του παρελθόντος και το φως είναι ένα δρόμος να σβήσουν.
Ποια κοινά σημεία έχεις με τον ρόλο σου και τι σε δυσκόλεψε σε αυτόν;
Έχω έντονο δέσιμο με τους ανθρώπους που έχω αγαπήσει και έχω και εγώ την ανάγκη όπως και ο Άρης να βλέπει τα θετικά στους ανθρώπους, να δικαιολογεί μέσα από την θετική πλευρά των χαρακτήρων τα αρνητικά τους… Η ευαισθησία, η ανάγκη να πιαστείς από έναν όμορφο κόσμο που έχει φτιάξει είναι επίσης κοινό σημείο. Ο Άρης είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος ρόλος γενικά. Είχα εικόνα ανθρώπου που έχει μεγαλώσει σαν τον Άρη. Είναι πολύ σκληρό ένα παιδί να δέχεται τόση καταπίεση για τα πάντα. Βία στην οικογένεια σωματική και ψυχολογική. Κάτι τέτοιο μπορεί να ευνουχίσει τον άλλον και να τον τρελάνει. Το μέγεθος της πίεσης αυτού του παιδιού είναι τεράστιο και αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία και όχι μόνο.
Ποια είναι τα επίκαιρα στοιχεία της παράστασης, όπου κάποιος μπορεί να ενστερνιστεί;
Το μίσος σε οτιδήποτε θεωρείται «διαφορετικό», είναι πάντα επίκαιρο καθώς δεν έχουμε αλλάξει πραγματικά… Όταν δεν θα χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τέτοιες λέξεις και εξαλειφθούν οι ταμπέλες που τοποθετούμε με μανία στους εαυτούς μας θα είναι κάποια αλλαγή. Από την στιγμή που υπάρχουν ακόμα περιστατικά βίας λόγω σεξουαλικής ταυτότητας των ανθρώπων σημαίνει πολλά. Αλλά ο πιο σημαντικός λόγος που μπορεί να είναι πάντα επίκαιρο αυτό το έργο είναι επειδή όλοι κουβαλάμε τραύματα, φοβίες… Πάντα ο τρόπος που μεγαλώνει κάποιος δεν είναι τελείως άρτιος… Κάτι θα σου αφήσει πίσω… Το έργο, σου βγάζει στο φως την αναμέτρηση που πρέπει να γίνει με τα τραύματα σου. Αν δεν το κάνεις θα είσαι και συ σε ένα υπόγειο όπως ο Άρης… Μπορείς όμως να βγεις στο φως και να δεις τον ουρανό… Αλλά πρέπει πρώτα να δώσεις «την μάχη» σου.
Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή σου στο θέατρο, ως τώρα;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δύσκολη στιγμή που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Το πιο δύσκολο είναι να βρεις τα πατήματα σου και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, να παρατηρώ, να μαθαίνω και να είμαι παρών σε ότι κάνω… Είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα για να βιοποριστείς αποκλειστικά από αυτό. Επίσης δεν θα έλεγα ότι τα πάω τόσο καλά σε αυτό που λέμε «δημόσιες σχέσεις». Στους ανθρώπους όμως που πλησιάζω και ενδιαφέρομαι για αυτούς στον χώρο, είναι αληθινό και ανθρώπινο δεν έχω κάποιο πίσω κείμενο να με πάρουν ή να κερδίσω κάτι… Αν όμως προκύψει συνεργασία με ανθρώπους που έχεις ψηλά είναι πάντα καλοδεχούμενη.
Πέραν από ηθοποιός, είσαι και συγγραφέας. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη;
Ναι πράγματι γράφω ποιήματα από μικρή ηλικία. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή είναι από τις εκδώσεις Ιωλκός «Από αίμα σε αίμα». Ήταν αβίαστο να αποτυπώνω κάποια βιώματα της ζωής και δικά μου και άλλων ανθρώπων στο χαρτί. Είναι ίσως και μια ανάγκη να επικοινωνήσεις με κάτι πολύ βαθύτερο. Με την ποίηση ειδικά νομίζω συνδέεσαι με τις πιο υποσυνείδητες και απόκρυφες σκέψεις σου.
Θα έγραφες ποτέ, ένα θεατρικό έργο; Κι αν ναι, τι τίτλο θα έβαζες;
Κάποια θεατρικό δεν έχω σκεφτεί να γράψω για την ώρα… Σενάριο για μικρού μήκους ταινία είναι μια πιο άμεση σκέψη μου αλλά το αφήνω μετέωρο ακόμα. Μια σκέψη είναι, να γράψω κάτι που να δείχνει ως ένα βαθμό τις δυσλειτουργίες της εποχής που ζούμε.
Ποια η άμυνα σου, μέσα στο σκοτάδι της ελληνικής κοινωνίας;
Προσπαθώ να προστατεύω τον εαυτό μου, να δίνω αγάπη στους δικούς μου ανθρώπους και να κάνω πράγματα που αγαπώ. Να εκφράζομαι μέσω της τέχνης, είναι σίγουρα μια κινητήριος δύναμη. Δεν είναι πάντα εύκολο όμως να διατηρείς άμυνες και προστασίες. Έχω κάνει λάθη σε σχέση με τον εαυτό μου αλλά είμαι σε πολύ καλύτερο δρόμο.
Έχεις απωθημένα, τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως καλλιτέχνης;
Όσο μπαίνω στην διαδικασία να θέλω κάτι πάρα πολύ δεν είμαι κοντά στο να είμαι πλήρης μέσα μου… Όταν κάτι θέλεις και δεν το έχεις είναι μεγάλη πίκρα… Υπάρχουν πράγματα απωθημένα, αλλά κάνω προσπάθεια να αντλώ χαρά από το τώρα και να είμαι όσο γίνεται ελεύθερος χωρίς να πρέπει κάτι να γίνει για να είμαι καλά…
Υπάρχουν σκηνοθέτες που θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους και δεν έχει γίνει ακόμη;
Σίγουρα υπάρχουν, αλλά από την άλλη δεν είναι αυτοσκοπός μου να συνεργαστώ με κάποιον. Θέλω αν γίνει να συμβεί και να είναι ουσιαστικό και αμφίδρομο. Είναι σημαντικό να θέλουμε ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη να συνεργαστούν μαζί μας. Ήθελα στο παρελθόν παραπάνω με κάποιους ανθρώπους, τώρα προτιμώ να γίνει κάτι όταν είναι η ώρα να γίνει.
Άλλα επαγγελματικά σχέδια;
Είμαι σε διαδικασία προβών. Στις 20 με 30 Γενάρη περίπου θα ανεβάσουμε στο θέατρο Αλκμήνη μια παράσταση που έχουμε βάλει τίτλο «Λουλουδοποριά» και πρόκειται για μια διασκευή ταινίας που έχει επιμεληθεί ο Μιχάλης Καλιότσος. Είναι ένα έργο για την πολιτική διαφθορά και τον ξεπεσμό των ανθρώπων. Πάντα όμως υπάρχει κάτι καλό να μας θυμίσει τις αξίες που έχουμε μέσα μας. Είναι πολύ δυνατό έργο και δεν το λέω τυχαία.. Θα είμαι και στην παιδική σκηνή του θεάτρου «Κάτω από την γέφυρα» για όλη την σεζόν με δυο έργα… Με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών… Τα άλλα τα αφήνω για την ώρα.
