Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να ακολουθήσω το επάγγελμα του ηθοποιού. Μέχρι τα δεκαοκτώ, βέβαια, σκεφτόμουν και κάποια άλλα επαγγέλματα, αλλά μόνο το επάγγελμα του ηθοποιού άντεξε στο χρόνο. Ευτυχώς, μέσω διαφόρων ρόλων αλλά και των γενικότερων σπουδών μου, κατά καιρούς συνδέομαι και με εκείνα, τα «ξεχασμένα» επαγγέλματα.
Ποιον ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε;
Θαυμάζω περισσότερο ερμηνείες κι όχι ηθοποιούς γενικά. Υπό αυτήν την έννοια, είναι πολλές οι ερμηνείες που έχω θαυμάσει. Έχουν αλλάξει οι εποχές κι έχουν απομυθοποιηθεί κάποια πράγματα. Για να πω ότι θαυμάζω κάποιον, θα πρέπει να τον γνωρίζω συνολικά και ως άνθρωπο, όχι μόνο ως ηθοποιό. Πράγμα δύσκολο. Επίσης, δεν υπάρχουν, πλέον, οι μεγάλες κι αστραφτερές καριέρες που κάποτε σε θάμπωναν. Από την άλλη, δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία μου στους παλιούς, μεγάλους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν σύγχρονοι ηθοποιοί που είναι εξαιρετικοί και με πολύπλευρη εκπαίδευση. Μάλιστα, έχω πολλούς τέτοιους φίλους-συναδέλφους που αξίζουν να είναι στο θέατρο και να έχουν μια πορεία ανοδική, αντίστοιχη του Αλεξανδράκη, του Κωνσταντάρα, του Παπαμιχαήλ ή της Βουγιουκλάκη, της Καρέζη, της Βλαχοπούλου κ.ά. Δυστυχώς, αρκετοί εξ αυτών των φίλων μου είναι άνεργοι και οι λόγοι νομίζω ότι είναι γνωστοί σε όλους. Αύριο, ίσως, να είμαι εγώ.
Θέατρο ή κινηματογράφος; Τι προτιμάτε;
Προτιμώ να γίνονται όμορφες δουλειές, με αξιόλογους συντελεστές και στους δυο χώρους.
Προτιμώ αξιόλογα σενάρια, που δίνουν χώρο στον ηθοποιό να δώσει την καλύτερή του ερμηνεία. Προτιμώ ψυχή κι όχι, απλά, εικόνες.
Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον κινηματογράφο, αν και τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και πάλι να ανθεί. Για την Ελλάδα μιλώντας, αγαπώ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Υπήρχε μεράκι, έμπνευση, ερμηνείες και -πιστεύω- δινόταν μεγαλύτερη αξία στο ρόλο του ηθοποιού στην ταινία. Στο σύγχρονο κινηματογράφο, έχει χαθεί η αλήθεια και το παιχνίδι σε ένα συνεχές κυνηγητό του ρεαλισμού, της φωτογραφίας, των εικόνων χωρίς πολλά λόγια, του μοντάζ και της «πρωτότυπης» σκηνοθεσίας. Ο ηθοποιός απλά υπάρχει. Το αποτέλεσμα -κατ’ εμέ πάντα- σου αφήνει κάτι ψυχρό, αγχωτικό και μπερδεμένο, πλην εξαιρέσεων, φυσικά.
Το θέατρο, ευτυχώς, δε λειτουργεί έτσι. Εκτός αυτού, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Είναι στην κορυφή. Μόνο κάποιος που έχει ανεβεί στη σκηνή -είτε επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά- μπορεί να καταλάβει τι εννοούμε μιλώντας για επικοινωνία, παιχνίδι, αμεσότητα, αλήθεια, έκφραση, φόρτιση-αποφόρτιση, συγκέντρωση, αδρεναλίνη, «σεντόνι», ρυθμό, χειροκρότημα, γέλιο, διάδραση, αυτοσχεδιασμό και πολλά άλλα.
Ηθοποιός γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Θεωρώ πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Γεννιέται κάποιος με μια κλίση, μια άνεση και μια έλξη προς την τέχνη αυτή. Ίσως, αργήσει να το αντιληφθεί, μέχρι να υπάρξει μια αφορμή. Από κείνη τη στιγμή, η ύπαρξή του αρχίζει να περιτριγυρίζει το θέατρο σαν μια πεταλούδα γύρω από μια πηγή φωτός. Στην αρχή ίσως αναρωτηθεί αν αυτό που δημιουργεί την έλξη είναι μόνο το φως. Σε αυτήν την περίπτωση, κάποια στιγμή θα καεί. Αν όχι, θα προσπαθήσει να μάθει περισσότερα, να γνωρίσει καλύτερα το χώρο και να βελτιωθεί. Να δουλέψει σκληρά! Να δουλέψει τον εαυτό του, τα συναισθήματά του, το σώμα του, τη φωνή του, τη φαντασία του, τον αυτοέλεγχό του, την κριτική, τη συγκέντρωσή του, την αμεσότητά του και πολλά ακόμα. Η δουλειά μόνο θα φέρει την εξέλιξη. Είναι βέβαιο, για να μην πω αποδεδειγμένο, ότι αυτός που δεν έχει αυτό που λέμε «ιδιαίτερο φυσικό ταλέντο», αλλά δουλεύει σκληρά, θα γίνει καλύτερος ηθοποιός από εκείνον που έχει «ταλέντο», αλλά δεν το δούλεψε παραπάνω, δεν το εξέλιξε.
Ποια λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Η λέξη «καλλιτέχνης» είναι σύνθετη. Άρα, από μόνη της περιέχει δύο λέξεις. Πώς μπορείς, λοιπόν, να επιλέξεις μόνο μία λέξη για μια τόσο σύνθετη έννοια; Θα πω δύο, λοιπόν: «Έκφραση» και «Ενσυναίσθηση», που είναι και πολύ της μόδας τελευταία. Θα μου πείτε ότι κι αυτές είναι σύνθετες. Λυπάμαι, αυτές αρμόζουν στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Άτυχο! (γέλιο) Όχι! Τυχερό. Ψέματα! Αχαρακτήριστο θα έλεγα. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε αρκετά χρόνια να καταφέρω να με αποκαλέσω με άνεση «ηθοποιό». Με την ιδιότητα του «καλλιτέχνη» ακόμα δεν τα έχω καταφέρει. Αγαπώ τους ανθρώπους που νιώθουν τη βαρύτητα κάποιων λέξεων. Πόσο μάλλον τους ανθρώπους που βρίσκονται στο χώρο αυτό και εργάζονται σκληρά, υπεύθυνα, με σύνεση, ποιώντας ήθος εντός κι εκτός σκηνής, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι βιάζονται να αυτοσυστηθούν ως «καλλιτέχνες». Μου κάνει εντύπωση και συγχρόνως με θλίβει το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα πολύς κόσμος πιστεύει πως η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός, είναι η εκμάθηση του κειμένου. Έχει υποτιμηθεί η αξία, η ουσία και η δυσκολία της δουλειάς ενός ηθοποιού. Δε μιλάω για πτυχία, γιατί ούτε κι αυτά λένε απαραίτητα κάτι πια. Πλέον, οι δάσκαλοι των σχολών «αναγκάζονται» να κάνουν στην άκρη τη βαθιά εκπαίδευση και προετοιμασία ενός υποψήφιου ηθοποιού, για να κανακέψουν τις φιλοδοξίες και το «εγώ» του πελάτη, που βιάζεται να βγει, όχι στη σκηνή, αλλά στα φώτα της δημοσιότητας. Και φταίμε κι εμείς που βρισκόμαστε στο χώρο. Παλιά υπήρχε μια μεγαλύτερη αυστηρότητα. Θα μου πεις, είναι πολλά τα θεριά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα ανέφερα και πιο πάνω. Αν προσθέσεις και την επιβίωση, την ανασφάλεια, τον ανταγωνισμό, την οικογένεια και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έχει βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση: «έλα μωρέ, τι κάνει, σιγά, θεατρίνος είναι πάει και παίζει με τους άλλους και γελάνε…», καταλαβαίνεις. Η θέση της δραματικής τέχνης, όμως, θα έπρεπε να είναι άλλη. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε γι’ αυτό το θέμα, ξεκινώντας από το σημαντικότατο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το θέατρο στην εκπαίδευση.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ασχολούμαι με διάφορα πράγματα κι έχω κάποιες σκέψεις και κάποια «θέλω», αλλά αυτή τη στιγμή το μόνο ανακοινώσιμο είναι το «Ένα Βήμα Τη Φορά Τhe Musical» της υπέροχης και πολυτάλαντης Μαρίας Στεφάνου. Πρόκειται για μια αυθεντική
ελληνική «all family musical» δημιουργία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της δημιουργού, σε πρωτότυπη μουσική και στίχους της ίδιας. Θέλω να τονίσω, ότι η συμμετοχή μου σε αυτό το έργο δεν είναι διόλου τυχαία. Όταν μου πρωτοδιάβασε το έργο της η Μαρία, συγκινήθηκα. Ήταν απρόσμενο. Δε μου συμβαίνει συχνά. Μάλλον σπάνια θα έλεγα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το έργο με αφορά. Αργότερα, κατάλαβα ότι δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά όλους. Συγκεκριμένα, κάθε παιδί ηλικίας πέντε έως εκατόν πέντε ετών που θέλει, που έχει ανάγκη να «περπατήσει» και να θυμηθεί ό,τι αναγκάστηκε να ξεχάσει. Έτσι, βρίσκομαι σήμερα εδώ, να φέρω για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το ρόλο του «Περαστικού» και να λέω στην έφηβη Ερμιόνη, στο πρώτο μέρος: «Βλέπεις, μας έμαθαν να κάνουμε τα πάντα, με στόχο την τελειότητα. Και η χαρά; Εκκρεμεί! Ακόμα και τα πιο όμορφα, όπως ο χορός».
Ποια είναι η υπόθεση του έργου;
Το μουσικό μας παραμύθι είναι το «περπάτημα» ενός κοριτσιού προς την ενηλικίωση και την αγάπη του εαυτού της, μέσα από το δρόμο των συναισθημάτων, το φόβο, το θυμό, τη ζήλια, τον ανταγωνισμό, τα «πρέπει», τα «θέλω», το «μου αρέσει», την ευθύνη της. Ένα τρυφερό, μοντέρνο και άκρως επίκαιρο μιούζικαλ για τη ζωή και τις μεγάλες, άλλα τόσο απλές αλήθειες της διαδρομής μας προς εμάς.
Ο «δρόμος» των ανθρώπων έχει μετατραπεί σε αγώνα και το φαβορί της κούρσας, η μικρή μας Ερμιόνη, προσπαθώντας να βγει πρώτη, σκοντάφτει, χάνει την πρωτιά και τη γη κάτω απ’ τα πόδια της. Μένει μόνη. Στο δρόμο της εμφανίζεται ένας «περαστικός», απ’ αυτούς που όλοι έχουμε ανάγκη, όταν σκοντάφτουμε. Την πιάνει απ’ το χέρι και περπατάει πλάι της, μαθαίνοντάς της ό,τι χρειάζεται για να σταθεί πρώτη φορά στα πόδια της.
Το έργο προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις, γέλιο, συγκίνηση, χαρά, λύτρωση, έχει πολύ χορό και μελωδίες ψυχής. Το κάθε κομμάτι της διαδρομής έχει να μας δώσει κι από ένα δώρο, μέσα από swing, jazz, pop, waltz, latin και rock‘n’roll ρυθμούς. Τραγούδια γραμμένα για την κάθε ηλικία, το κάθε μάθημα και συναίσθημα που έχει να «περπατήσει» η Ερμιόνη μας, μέχρι να αφήσει όλες τις αποσκευές και, με ελεύθερα χέρια πια, να αγκαλιάσει τον εαυτό της.
Πού θα φιλοξενείται η παράσταση;
Το «Ένα Βήμα Τη Φορά» είπε «θέλω» και ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό αν χρειαστεί, κοντά σε κάθε άνθρωπο που το έχει ανάγκη, δίνοντας παραστάσεις, πρωινές για σχολεία και βραδινές κοινού. Είμαστε ανοιχτοί να παρουσιάσουμε το έργο μας σε όσους Δήμους και θέατρα της περιφέρειας θέλουν να μας έχουν κοντά τους. Αρκεί να μας το ζητήσουν. Έχουμε, όμως κι ένα ευχάριστο νέο: το πολυαγαπημένο υπερθέαμα, μετά την επιτυχημένη περιοδεία του, επιστρέφει φέτος στη Θεσσαλονίκη και θα στεγαστεί στο Θέατρο «Αθήναιον» όλο το Νοέμβριο. Παραστάσεις θα ανεβάζουμε καθημερινές για τα σχολεία και τα πέντε Σάββατα του Νοεμβρίου στις 17:00μ.μ. για το κοινό. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ενημερωθείτε είτε από τη σελίδα της παράστασης στο facebook: Ένα Βήμα Τη Φορά The Musical της Μαρίας Στεφάνου, είτε από την ιστοσελίδα του Θεάτρου «Αθήναιον (τηλ.2310 832 060)». Η προπώληση έχει ξεκινήσει. Σας περιμένουμε!
Βιογραφικό.
Ο Άγγελος Ρούσσος μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Είναι απόφοιτος του τμήματος «Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων» του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Γ. Ροντίδη. Είναι κάτοχος του Μεταπτυχιακού με τίτλο «Ειδίκευση στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση» του τμήματος Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για το οποίο εκπόνησε τη διπλωματική του εργασία με τίτλο: «Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ ως παιδαγωγός και η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση». Επίσης, σπουδάζει στο τμήμα Σκηνοθεσίας του Ι.Ε.Κ. ΑΚΜΗ και ασχολείται με την εκπαίδευση παιδιών και ενηλίκων στην υποκριτική τέχνη. Υπήρξε για πέντε χρόνια μέλος του «Εργαστηρίου Θεατρικής Δημιουργίας» του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς, παίρνοντας μέρος σε παραστάσεις ως ερασιτέχνης ηθοποιός («Το Όνειρο του Σκιάχτρου», «Τα Χριστούγεννα του Εμπενίζερ Σκρουτζ» κ.ά.). Αργότερα, συνεργάστηκε επαγγελματικά με διάφορους θιάσους και ομάδες της πόλης ως ηθοποιός («Ένα Βήμα τη φορά The musical», «Sweeney Todd», «Λεύτερο Ζευγάρι», «Λάχανα και Χάχανα The Musical», «Τρωάδες», «Τι λαός τι Κολωνάκι», «Το Συσσίτιο», «Cop Out», «Πάθη Σωτήρος», «Οι Κληρονόμοι» κ.ά.), αλλά και ως βοηθός σκηνοθέτη. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Α. Σαπάτρα, Γ. Ροντίδη, Κ. Χαλκιά, Α. Μίγκα, Δ. Κωνσταντινίδη, Α. Παπαδαμάκη, Α. Ιωαννίδου, Λ. Πετροπούλου, Μ. Στεφάνου κ.ά.. Τέλος, έκανε μεταγλώττιση κινούμενων σχεδίων για τοNoesis (Κέντρο Διάδοσης Επιστημών & Μουσείο Τεχνολογίας), συμμετείχε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, ηχογραφήσεις θεατρικών έργων, ορατόρια κ.ά., ενώ ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο ως παραγωγός.
