Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Preparato da Angela Kosta poetessa, scrittrice, giornalista, saggista e Viice Direttore &Vice Caporedattore sul giornale Albania Press e Caporedattore sul giornale Dritare – Finestra
ANGELA KOSTA SHQIPËRON POETIN DHE ILUSTRUESIN ITALIAN LUCA STELLA
Luca Stella è nato a Belluno nel 1980. Lui è Illustratore, scrittore e musicista.
È Diplomato preso l’Istituto d’Arte come maestro d’arte. Luca Stella lavora preso le case editrici per bambini e d’arte. Oltre Illustratore lui è anche scrittore di libri per bambini e libri di poesie. Ultimamente sta realizzando il libro di poesie inedito “Moon” e il libro illustrato “Le avventure di Pinocchio” per Attini Arte Edizioni. Luca Stella è ideatore e autore della collana di mini racconti illustrati Destiny Dolls.
Luca Stella ka lindur në Belluno (Itali), në vitin 1980. Ai është Ilustrues, shkrimtar dhe muzikant. U diplomua në Institutin e Artit si Mësues Arti. Aktualisht punon në shtëpitë botuese për fëmijë dhe art. Ai është ilustrues dhe shkrimtar i librave për fëmijë dhe atyre me poezi. Kohët e fundit ka përfunduar për Attini Arte Edizioni librin akoma të pabotuar me poezi “Moon” si edhe librin e ilustruar “Aventurat e Pinokut”. Ai është krijues dhe autor i serisë së mini tregimeve të ilustruara Destiny Dolls.
CHIARO DI LUNA
Il cielo svolge il suo perpetuo dramma
il cui rimando ci ha veduto attori,
nel susseguirsi di insensate lotte
per conquistare cicatrici e sbagli.
Quei cadenzali e sempre eterni sogni
di cuori infranti dei più sognatori,
nel dichiararsi in un eterno amore
privo di un fine e preda degli abbagli.
Ma è nella notte che cala il silenzio
e quelle grida restano un ricordo,
neonate stelle che si son nascoste
sino a eclissare poi una per una.
E nel chiarore di un futuro assente
ci si abbandona ad un rumore sordo,
che stinge il mondo e non gli priva il senso
di riscoprirsi al sol chiaro di luna.
REFLEKSI I HËNËS
Dramën e tij të përjetshme kryen qielli
në të cilën përshkimi shikon aktorë,
në një sërë luftimesh të pakuptimta
për të pushtuar plagët dhe gabimet.
Ato ëndrra ritmike
dhe gjithmonë të përjetshme
të zemrave të thyera të më ëndërrimtarëve,
në deklarimin e një dashurie të përjetshme
pa fundin dhe prenë e iluzioneve.
Por është gjatë natës që bie heshtja
dhe ato thirrje mbeten veçse një kujtim,
yje të porsalindur që u fshehën
derisa u eklipsuan një nga një.
Dhe në rrëzëllimin
e një të ardhmeje që mungon
në një zhurmë të shurdhër braktisemi
që çngjyros botën
dhe nuk i heq kuptimin
të rizbulohet nën reflektimin e hënës.
TRA CRATERI E VENTI ASSENTI
Assentandosi dal mondo per un attimo e poi ancora,
circoscritti ad esistenze circoscritte a loro volta.
Liberati dalle ombre che sbiadiscono l’aurora,
rivolgendosi a una musa che dall’alto sempre ascolta.
Se la quiete è un’illusione che nell’anima bisbiglia,
la ragione crea il suo spazio tra i pensieri dissidenti.
Mentre a lei si può volare con un battito di ciglia,
per sdraiarsi nell’ignoto tra crateri e venti assenti.
MIDIS KRATEREVE DHE ERËRAVE TË MUNGURA
Duke munguar nga bota për një moment
dhe pastaj përsëri,
të kufizuar në ekzistenca përkufizimesh
nga ana e tyre
çlirohu nga hijet që zbehin agimin,
dhe drejtohu drejt muzës
që gjithmonë dëgjon nga lart.
Nëse qetësia është iluzioni
që pëshpërit në shpirt,
arsyeja krijon hapësirën e saj
midis mendimeve disidente.
Ndërsa asaj mund t’i fluturojë
sa hap e mbyll sytë,
për t’u shtrirë në të panjohurën
midis kraterave dhe erërave që mungojnë.
SOLO QUANDO CHIUDE GLI OCCHI
Quando placido il silenzio sa insinuare convinzioni,
ogni forma di pensiero rotea in testa senza sosta.
Se a ogni causa vi è un affetto frutto delle nostre azioni,
la domanda per sé stessa è poi la chiave di risposta.
Ma è nei sogni che si cela la condanna di un poeta,
se lo scorrere del tempo sta nel cuore e i suoi rintocchi.
Dentro un’anima testarda vi è la scia di una cometa,
ma che trova il suo universo solo quando chiude gli occhi.
VETËM KUR MBYLL SYTË
Kur heshtja e qetë di të nënkuptojë bindje, çdo formë mendimi në kokë
pa pushim rrotullohet.
Nëse për çdo shkak ka një dashuri që është fryt i veprimeve tona,
pyetja e vetvetes
është më pas çelësi i përgjigjes.
Por është në ëndrra që fshihet
dënimi i një poeti,
nëse kalimi i kohës është
në zemër dhe në rrahjet e saj.
Brenda një shpirti kokëfortë
është gjurma e një komete,
por që gjen universin e saj
vetëm kur mbyll sytë.
SOTTOPELLE
Come un’arte raffinata non per tutti ma per molti,
nell’intrinseca ragione che la rende concettuale.
Quel dettaglio che distingue chi la vive dai più colti,
sulla tela di una vita già abbozzata molto male.
Descrivendo un universo privo di costellazioni,
nell’insana dedizione di inciampare tra le stelle.
Quando il bianco assorbe il nero vi è uno stallo di emozioni
e l’inchiostro che sbiadisce ma rimane sottopelle.
NËN LËKURË
Si një art i rafinuar jo për të gjithë,
por për shumicën,
në arsyen e brendshme
që e bën atë konceptuale.
Ai detaj që dallon cilët
nga më të kulturuarit e përjetojnë,
në kanavacën e një jete të dizenjuar
shumë keq tashmë.
Duke përshkruar një univers pa yje,
në përkushtimin e çmendur
të pengimit midis yjeve.
Kur e bardha thith të zezën,
ka një ngërç emocionesh
dhe ngjyra zbehet
por nën lëkurë mbetet.
UNA FATA ALL’IMPROVVISO
Si dirama nella pioggia un temporale già annunciato,
dove fulmini e saette san squarciare cieli tersi.
Mentre il vento spazza un suolo già da tempo calpestato,
tra spiragli di colore lentamente andati persi.
Si ode un battito di ali tra sterpaglie e rovi in fiore,
le aggraziate e stanche spoglie di un germoglio già reciso.
Nel sussulto che dal vuoto non emette alcun rumore,
la tempesta si dissolve, sboccia un angolo di cielo e una fata all’improvviso.
NJË ZANË E PAPRITUR
Shpërthen në shi
stuhia tashmë e paralajmëruar
ku rrufetë dhe vetëtimat
shpojnë qiellin e kthjellët
ndërsa era pastron tokën
tashmë të shkelur prej kohësh,
mes vezullimeve të ngjyrave
që kanë humbur dalëngadalë.
Dëgjohet një rrahje krahësh
midis barishteve të këqija
dhe ferrave në lulëzim
mbetjet e hijshme dhe të lodhura
të një fidani tashmë të prerë.
Në gulçin që nga boshllëku
nuk lëshon asnjë zhurmë
shpërndahet stuhia
lulëzon një cep i qiellit
dhe një zanë papritur.
QUEL FILO CHE CI LEGA
Dentro una sorta di telepatia distratta,
sogni e pensieri si rincorrono stremati.
Quando la mente crea una deviazione astratta,
I sentimenti sono destabilizzati.
Perché una perla può trovare il proprio posto,
dentro gli abissi dove il cuore a volte annega.
Ma tra due lembi si è all’unisono o l’opposto,
sospesi in terra da quel filo che ci lega.
AJO FIJE QE NA LIDH
Brenda një lloj telepatieje të hutuar,
ëndrrat dhe mendimet
njëra – tjetrën të rraskapitura ndjekin.
Kur mendja krijon një devijim abstrakt,
destabilizohet ndjesia.
Sepse një perlë mund të gjejë vendin e saj, brenda humnerës
ku zemra ndonjëherë mbytet.
Por midis dy skajeve njëzëri jemi
ose në të kundërt,
pezull në tokë nga ajo fije që na lidh.
