Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Παλιά οι παππούδες μας
κυρίευαν τα πράγματα,
όμως εμείς σήμερα
κυριευόμαστε από τα πράγματα!
Παλαιά οι γονείς μας λέγανε:
Αύριο θα κάνουμε αυτό και τούτο
όμως εμείς σήμερα,
καθώς κρυβόμαστε στον ποδόγυρο των γυναικών,
αγωνιούμε για το τι μας επιφυλάσσει το αύριο!
Παλαιά
όποιος ήθελε να παραμείνει ευγενής
έπρεπε να πολεμήσει σκληρά,
σήμερα όμως
τα πεζοδρόμια σφύζουν
από σύγχρονους νεόπλουτους
που κλαίνε τη μοίρα τους
γιατί δεν βρίσκεται κάποιο αφεντικό
που να θέλει
να τους αποκτήσει!
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ «ΑΙΩΝΙΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ»
Προσεύχομαι για τους νυχτερινούς ψαράδες
όπως η μικρή Άρκτος
να τους οδηγεί στα ασφαλή λιμάνια τους.
Όμως εμένα
το δικό μου δρόμο το φωτίζει
εκείνη η μακρινή αιώνια λάμψη
που πηγάζει από την καρδιά του σύμπαντος.
Μια μέρα σαν τη δική μου
δεν ελέγχεται από την περιστροφή της γης
Μια ψυχή σαν τη δική μου
δεν υπάγεται στην ακολουθία των εποχών.
Μια ζωή σαν τη δική μου
δεν καθορίζεται από ληξίαρχο.
Η χρονιά μου
δεν είναι ηλιακή.
Ο μήνας μου
δεν είναι σεληνιακός.
Γύρω από το δικό μου πλανήτη
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Μοιάζεις
με την «αδελφή της θάλασσας»
που νομίζεις ότι είναι λουλούδι
ενώ είναι σαρκοφάγο.
Μοιάζεις
με τη γοργόνα
που παίζει στην παραλία
παρασύροντας στο βυθό
τον άνθρωπο που βαδίζει αμέριμνος εκεί.
Έτσι με έριξες στα δίκτυα σου
με θαλασσινό κάλεσμα
και παραπλανητική σειρήνα
σαν το κάλεσμα του καπετάνιου που στέκεται στη στεριά.
Εγώ όμως, το παιχνίδι σου το πήρα στα σοβαρά
σκίρτησα από έρωτα με τα κόλπα σου
και όπως ανεβάζει, ψιλά, το χελιδόνι
το όστρακο, για να το αφήσει στο βράχο
να τσακιστεί
έτσι τσάκισες και την καρδιά μου.
Η αδελφή της θάλασσας
καταβροχθίζει το θύμα της
και το χελιδόνι
τρώει το κυνήγι του.
Όμως εσύ, σαν το διάβολο,
αφού σκοτώνει
εγκαταλείπει το θήραμά του.
ADNAN KARAJOLI
Γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας το 1927 και πέρασε στους αιώνιους το 1996. Μικρό παιδί διακρίθηκε για τις ανώτερες ικανότητές του σε θέματα γενικής κουλτούρας. Έδωσε τις ιδιαίτερες και τρυφερές του αρετές στους μαθητές του τα λίγα χρόνια που δίδαξε. Παράλληλα, σπούδασε στη Νομική Σχολή της Δαμασκού, την οποία αποφοίτησε με τον υψηλότερο βαθμό. Διακρίθηκε για τις ευαισθησίες του. Πολέμησε ενάντια στη φτώχεια και την αδικία που μάστιζε τον συριακό λαό όσο ζούσε.
Εργάστηκε ως δικηγόρος σε μια αποστολή, αλλά ανακάλυψε τη φλόγα του συγγραφέα μέσα του, που τον απορρόφησε για πολύ καιρό.
Λόγω των θυσιών που έκανε τη δεκαετία του 1950 ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας και της Επιτροπής Αλληλεγγύης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Συρίας για την υποστήριξη της Κορέας, φυλακίστηκε για περίπου 3 χρόνια στις βάρβαρες φυλακές της Δαμασκού. Αμέσως μετά αυτοεξορίστηκε για άλλα δυο χρόνια στην όμορφη και φιλική γειτονική χώρα, τον Λίβανο, όπου τον φρόντιζαν οι Αρμένιοι φίλοι του.
Αμέσως μετά το πραξικόπημα στη Συρία, επέστρεψε στη χώρα και ορκίστηκε να μην ξαναζήσει την ξένη εμπειρία.
Αναγνωρίστηκε ως ποιητής το 1980. Μετά από μια μακρά περίοδο λογοκρισίας και φίμωσης του ποιητή, κατάφερε να εκδώσει την πρώτη του έκδοση της Ποιητικής Συλλογής «Παράθυρα στον Ορίζοντα
Ψηλός», το 1985, που έδειξε την ποιητική του ευαισθησία, την επιμονή του να παραμείνει σαν παιδί και την εμπιστοσύνη του στη ζωή.
Το επόμενο βιβλίο του τιτλοφορείται Ο άνθρωπος που έχασε το ποτάμι. Εδώ ο συγγραφέας παρουσιάζεται ως ελεύθερος άνθρωπος, αφήνοντας τη φαντασία του να πετάξει ψηλά και τους χτύπους της καρδιάς του να ακολουθούν τις ανάσες της ψυχής του, πλησιάζοντας τον αναγνώστη με ειλικρίνεια και πίστη και αναδεικνύοντας το ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους.
Ο ADNAN KARAJOLI είναι λυρικός ποιητής. Στο βιβλίο του «The Man Who Lost the River» φτάνει στα ύψη του λυρισμού του μετατρέποντάς το σε ένα υπέροχο τραγούδι.
Ο ποιητής εργάστηκε στη Ρουμανική Πρεσβεία στη Δαμασκό, το 1954, ως νομικός και επισκέφτηκε τη Ρουμανία πολλές φορές, ειδικά επειδή εκεί ζούσε ο αδελφός του Nader Karajoli (Διευθυντής του Τμήματος Ειδήσεων του Τμήματος Αραβικής Γλώσσας του Ραδιοφώνου Βουκουρεστίου). και η σύζυγός του Σουλεϊμά.
Ήξερε να κουβαλάει τον Τίμιο Σταυρό της λογοτεχνίας, αιμορραγώντας τον εαυτό του από τόσα βάσανα. Ήταν σαν πανί πλοίου που το χτυπούσε ο άνεμος, γεννημένο από το σεισμό, λουλούδι που έδωσε ο κρατήρας στα δάση και στα περιβόλια. Ήταν ένας άγιος που θυσιάστηκε στο όνομα του θεού της βροχής. Αγαπούσε την Ελλάδα, την οποία κατάφερε να επισκεφτεί δύο φορές. Πάντα έλεγε: «Θέλω να επισκεφτώ τον Όλυμπο για να με εμπνεύσει κάτι νέο». Ήταν γνώστης της ελληνικής ιστορίας και ανέφερε τον Σωκράτη σχεδόν καθημερινά.
Κοιτάζοντας το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων όταν επισκεπτόταν την Ελληνική Δημοκρατία το 1986, κάθε πρωί επισκεπτόταν την όμορφη πρωτεύουσα Αθήνα, και ταΐζοντας τα περιστέρια, ανέπνεε τον αέρα της Δημοκρατίας, που στερήθηκε σε όλη του τη ζωή.
