“…Στα μελλοντικά μουσικά μου σχέδια είναι μια καινούργια μουσικοθεατρική παράσταση με νέα οπτική ματιά, αναθεώρηση και μεγαλύτερη χαρά μετά από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που βιώνουμε όλοι μας”
Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Αξέχαστη μένει μέσα μου η πρώτη συναυλία που είδα στα 15 μου με την Έλλη Πασπαλά και την Ευανθία Ρεμπούτσικα.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Από παιδί γοητευόμουν από τη δύναμη της μουσικής και γενικότερα της τέχνης, όπου και ξεκίνησα την επαφή μου με τον μουσικό χώρο μελετώντας πιάνο και θεωρητικά. Σπούδασα στην Αγγλία Medical Sciences & Clinical Nutrition. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνέχισα τις σπουδές μου στην μουσική εφόσον συνειδητοποίησα πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Παρακολούθησα μαθήματα κλασικού τραγουδιού και μουσικού θεάτρου με τη σοπράνο Μάιρα Μηλολιδάκη, σύγχρονο τραγούδι με την Έλλη Πασπαλά, κινησιολογία με τη Φρόσω Κορρού και υποκριτική με την Πέμη Ζόυνη. Με την μουσική ασχολούμαι επαγγελματικά από το 2015. Με κέρδισε ολοκληρωτικά το γαλλικό τραγούδι και η Μπελ Επόκ με την μουσική του καμπαρέ, σήμα κατατεθέν της εποχής, ο θεατρικός λόγος του Bertolt Brecht και η μουσική του Kurt Weill. Πάντα επιλέγω μαζί με το κουαρτέτο μου να κάνουμε τις παραστάσεις μας σε μουσικοθεατρικούς χώρους στην Αθήνα που μπορούν να στηρίξουν το χαρακτήρα του παριζιάνικου καμπαρέ. Οι επιρροές μου προέρχονται κυρίως από το θέατρο, τον Μάνο Χατζιδάκι, την κλασσική μουσική, την Jazz και την electro-dark wave μουσική. Σταθερά σημεία αναφοράς παραμένουν πάντα η ανατριχιαστική χροιά της Edith Piaf, η γυναίκα-σύμβολο Marlene Dietrich, η συναρπαστική φωνή της Milva και η μαγεία του Jacques Brel. Στην διαμόρφωση της αισθητικής μου έπαιξε σημαντικό ρόλο η δασκάλα μου Έλλη Πασπαλά. Άλλη καθοριστική επιρροή που αποτέλεσε για μένα και πηγή έμπνευσής για το ‘Clock Tick’,το φετινό μουσικοθεατρικό μας project που σκηνοθέτησε η Πέμη Ζούνη και το παρουσιάσαμε στο El Conventο del Arte ήταν η κινηματογραφική μουσική των συνθετών: Philip Glass, Αngelo Badalamenti, Shigeru Umebayashi και Ζbigniew Preisner που τους γνώρισα μέσα από τέσσερις ταινίες που με στιγμάτισαν.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Νομίζω πως όλους τους καλλιτέχνες μας τρομάζει. Πάντα έχουμε αγωνία για την επόμενη ‘σωστή’ κίνηση… μετά από μια επιτυχία ή αποτυχία. Πέρα από την χαρά και την ικανοποίηση η επιτυχία μπορεί να σε κάνει αυτοκαταστροφικό κάποιες φορές και η αποτυχία απίστευτα δημιουργικό.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Προσωπικά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι θα ήθελα να λάβω μέρος σε κάποιο talent show. Πολλοί μουσικοί/τραγουδιστές έχουν ταλέντο και μαθαίνουν πολλά από αυτό το είδος έκθεσης-εκπαίδευσης- διαδικασίας όπως και οι προσπάθειες από τους δασκάλους να βοηθήσουν κάποιες φορές είναι αξιέπαινες. Παρόλα αυτά βλέπουμε όμως και αυτό αποδεικνύεται για χρόνια ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν αναδειχτεί και έχουν κρατήσει μια επιτυχημένη πορεία με διάρκεια μετά το show. Είναι πολύ δύσκολο ένας καλλιτέχνης ν’ αντέξει και να μπορέσει να επιβιώσει στον χώρο και ειδικά στον χρόνο… και αυτή είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα…
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Μια συνεργασία με τον μουσικοσυνθέτη Ζbigniew Preisner, πολύ γνωστός από την μουσική που έγραψε για τις υπέροχες ταινίες του Κ. Kieslowski.
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού; Υπάρχουν κάποιοι καλοί μάνατζερ και μπορούν να βοηθήσουν τον καλλιτέχνη μέχρι ένα σημείο στην Ελλάδα του σήμερα αν υπάρχει σεβασμός και εμπιστοσύνη και δεν ξεπεράσουν κάποια όρια.
Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; …Στα μελλοντικά μουσικά μου σχέδια είναι μια καινούργια μουσικοθεατρική παράσταση με νέα οπτική ματιά, αναθεώρηση και μεγαλύτερη χαρά μετά από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που βιώνουμε όλοι μας.
Πως βιώνετε τον “εγκλεισμό”; Νιώθω την συναισθηματική κούραση και έχω κι εγώ την αγωνία όπως όλοι μας για την εξέλιξη αυτής της κατάστασης σε όλα τα επίπεδα…(και ναι είναι ψυχοφθόρα η αναμονή). Ταυτόχρονα συνειδητοποιώ και διαπιστώνω πολύ πιο έντονα μετά από την επικοινωνία μου αυτή την περίοδο με αρκετούς ανθρώπους, καλλιτέχνες και μη, ότι ο άνθρωπος είναι ‘εγκλωβισμένος’ στην εικόνα του. Είναι βαθιά ‘φυλακισμένος’ μέσα του. Όχι από τον τώρα ‘εγκλεισμό’… Πάντα ήταν. Είναι τόσο μεγάλη η καταπίεση που έχει βιώσει ή βιώνει καθημερινά και δυστυχώς πολλές φορές δεν μπορεί να εκφράσει, να απελευθερώσει από μέσα του τα πιο βασικά του ‘θέλω’. Δεν ζει την ζωή που θα ήθελε επειδή φοβάται, ντρέπεται ή δεν τολμάει να κάνει την επανάσταση του. Ο άνθρωπος πολλές φορές αποφεύγει την ίδια του την ζωή. Την προσπερνά και συνηθίζει να είναι ‘κεκλεισμένος των θυρών’ μέσα του. Αγνοεί τόσα πολλά συναισθήματα και πράγματα γύρω του που δυστυχώς ξεχνά τελικά τι ήθελε κάποτε πραγματικά να κάνει… με ποιον ήθελε να είναι και που ήθελε να βρίσκεται. Σε όλους μας έχει συμβεί κάποιες φορές να ‘εγκλωβιστούμε’ χωρίς καν να το έχουμε καταλάβει. Τώρα σε αυτή την παράνοια που ζούμε αισθάνομαι πως για να ‘ξεκλειδώσουμε’ και να μην βυθιστούμε ακόμα περισσότερο στην μοναξιά μας ίσως να πρέπει να προσπαθήσουμε να μοιραζόμαστε πραγματικά και να μάθουμε να βλέπουμε λίγο πιο ‘καθαρά’… Είναι μεγάλη η ‘απελευθέρωση’ όταν ανοίγεις την καρδία σου, όταν μιλάς, όταν ακούς και όταν αγαπάς περισσότερο καμιά φορά… ειδικά τώρα. Ίσως να είναι η μεγαλύτερη ελευθερία…
Bio. Η Pavlina Styl γεννήθηκε στην Λεμεσό όπου ξεκίνησε την επαφή της με τη μουσική σε ηλικία 10 ετών, μελετώντας πιάνο και θεωρητικά.
Σπούδασε στην Αγγλία Medical Sciences & Clinical Nutrition με μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο του Sheffield στην Αγγλία και επιστρέφοντας στην Αθήνα συνέχισε τις σπουδές της στη μουσική. Παρακολούθησε μαθήματα κλασικού τραγουδιού και μουσικού θεάτρου με τη σοπράνο Μάιρα Μηλολιδάκη, σύγχρονο τραγούδι με την Έλλη Πασπαλά, μαθήματα υποκριτικής με την Πέμη Ζούνη και κινησιολογίας με τη Φρόσω Κορρού. Έχει εμφανιστεί σε συναυλίες – περφόρμανς και σε μουσικά φεστιβάλ όπως ‘Το μικρό Παρίσι των Αθηνών-Petit Paris d’ Athenes’. Οι παραστάσεις της με τους τίτλους «MiLorDs», «Les Ombres de la Rue», «Τα βήματα των χωρισμένων εραστών», «Double visage à l’extrême», «Danser dans le Noir», «Sidewalks de la rue Pigalle», «Les demoiselles d’ Avignon» και «Clock Tick» σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία συνεργαζόμενη με τους πιανίστες-συνθέτες Νίκο Καλαντζάκο, Mάνο Κιτσικόπουλο, Χρίστο Θεοδώρου, Μάνο Αθανασιάδη και με τζαζ μουσικά σύνολα στην Αθήνα, σε χώρους όπως: το Half Note, το Athenaeum Kελάρι Maria Callas, την μουσική σκηνή «Σφίγγα», το Faust Bar Theater, το Θέατρο Χυτήριο, το El Convento del Arte, το Θέατρο Εliart, το Νομισματικό Μουσείο Aθηνών (Ιλίου Μέλαθρον), το Τρένο στο Ρουφ, το Θέατρο Βeton 7, κ.ά., ερμηνεύοντας τραγούδια του διεθνούς και ελληνικού ρεπερτορίου βασισμένα στο μουσικό θέατρο και το καμπαρέ, αλλά και στον κινηματογράφο με valse, tango, electro-rock, swing και jazz διασκευές μέσα από τους ρυθμούς των J. Brel, Ε. Piaf, Κ. Weill, Μ. Dietrich, Νino Rota, J. Kander, C. Porter, P. Glass, Z. Preisner, Γ. Σπανό, Σ. Κραουνάκη, Λ. Πλάτωνος κ.ά
