Ο τίτλος της έκθεσης αποτελεί φράση ενός Γάλλου ποιητή του Paul Eluard.
Λίγα λόγια από την καλλιτέχνη: Ονομάζομαι Δέικου Όλγα. Γεννήθηκα στη Φλώρινα. Εδώ και 19 χρόνια ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη.
Στη Θεσσαλονίκη ήρθα αρχικά να σπουδάσω Χημικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Αυτό βέβαια κράτησε μόλις 2 χρόνια γιατί στην συνέχεια σπούδασα φωτογραφία. Τα τελευταία 12 χρόνια είμαι επαγγελματίας φωτογράφος για ιδιώτες, εταιρείες, έντυπα.
Σίγουρα υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη προσωπική, που με κάνει να βγω έξω και να φωτογραφίζω. Σε μένα προσωπικά λειτουργεί ως ένας τρόπος να με μάθω μέσα από τις εικόνες μου. Αυτή η μοναχική διαδικασία είναι κάτι μαγικό. Από την στιγμή δηλαδή που αποφασίσεις να βγεις να φωτογραφίσεις έως ότου σηκώσεις την μηχανή, άσχετα με το αποτέλεσμα της εικόνας που τελικά θα βγεί.
Νομίζω ότι πρώτα από όλα έρχεται η ανάγκη να παρατηρείς. Είναι κάτι που γίνετε ασυναίσθητα. Νιώθεις ότι ενώ είσαι μέρος ενός γεγονότος παράλληλα είσαι και ένας εξωτερικός παρατηρητής. Έπειτα μέσα από μια εσωτερική διαδικασία που κάνεις με τον εαυτό σου όλα αυτά τα φιλτράρεις και σιγά σιγά δημιουργείς την δική σου οπτική των πραγμάτων. Τέλος η ανάγκη να επικοινωνείς και να μοιράζεσαι με τους ανθρώπους γύρω σου είναι αυτή που σε ωθεί να μοιραστείς όλα αυτά που παρατηρείς και πιστεύεις. Πάντα μου άρεσε να αναλύω μέσα μου τα ερεθίσματα που δεχόμουν από το περιβάλλον μου και πάντα έψαχνα τον τρόπο για να τα εκφράσω. Εντελώς τυχαία και αναπάντεχα βρέθηκα με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι ενός φίλου μου. Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες και κατάλαβα ότι αυτό είναι το μέσο με το οποίο μπορώ να εκφράσω πολλά από αυτά που σκεφτόμουν.
Προσπαθώ να βάζω όσο μπορώ κίνηση στις εικόνες μου και πέρα από την δράση που εξελίσσετε πολλές φορές μέσα σε αυτές προσπαθώ να έχω και μια συναισθηματική «κίνηση» παράλληλα. Οι φωτογραφίες μου να βάζουν σε «κίνηση» και τα συναισθήματα την φαντασία ακόμα και την σκέψη του θεατή. ‘Ίσως για αυτό κάποιοι χαρακτηρίζουν τις φωτογραφίες μου κινηματογραφικές. Επεξεργάζομαι τις εικόνες μου δεν αποτυπώνω ακριβώς την πραγματικότητα αλλά βάζω μέσο της επεξεργασίας και μια άλλη αίσθηση μέσα σε αυτήν. Κυρίως μια αίσθηση διαφυγής και μοναξιάς για αυτό κάποιοι άλλοι λένε ότι οι φωτογραφίες μου είναι μια ονειρική πραγματικότητά. Αυτοι είναι 2 χαρακτηρισμοί που τείνω να ασπαστώ για την ώρα…για το μέλλον δεν ξέρω….μου αρέσουν οι αλλαγές και αν δω ότι κάτι άλλο με εκφράζει περισσότερο θα το ακολουθήσω χωρίς δεύτερη σκέψη.
Με χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός, πως κυρίως από την πρώτη καραντίνα με μια σειρά εικόνων που έκανα στη ταράτσα της πολυκατοικίας μου ο κόσμος έμαθε την δουλειά μου, με κορύφωση ίσως την δημιουργία της αφίσας του 23ου Φ.Ν.Θ.
«Υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Αλλά είναι μέσα σε αυτόν εδώ».
Καμία ρήση δεν θα μπορούσε να περιγράψει πιο συνοπτικά και εύστοχα το φωτογραφικό σύμπαν της Όλγας Δέικου, η οποία πετυχαίνει ένα μαγικό συγκερασμό: τα κάδρα της ανακαλούν μια αβάσταχτη νοσταλγία που έρχεται από το μακρινό μέλλον. Σαν θύμησες που μας υποσχέθηκαν ότι θα βιώσουμε κάποτε. Σαν μικρό και ανεπαίσθητο πένθος για έναν θησαυρό που χάσαμε προτού προλάβουμε να τον χαρούμε. Σε αυτά τα παλλόμενα ενσταντανέ, ο χρόνος διπλώνεται στα δύο, τινάζεται ψηλά και γίνεται ουρανός, γίνεται υγρός και χωράει σε κάθε δοχείο του μυαλού, μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε παχύρρευστο όνειρο με κλωστές και νήματα, γεύσεις και σχήματα. Οι φωτογραφίες της Όλγας είναι η αντανάκλαση αυτού του αλλοτινού κόσμου, που έχει βρεί την πιο τέλεια κρυψώνα, ακριβώς στην καρδιά της βιτρίνας, σε κοινή θέα: μια α(δι)όρατη υπόνοια ότι ζούμε σε ένα δωμάτιο από καθρέφτες, σε μια μπάμπουσκα από ολόιδιες μα τόσο διαφορετικές ζωές. Ο όρος έχει υποστεί κατάχρηση προ πολλού, αλλά τα κάδρα αυτά είναι όντως κινηματογραφικά, με τον πιο κυριολεκτικό τρόπο. Γιατί πλάθουν αληθινές ψευδαισθήσεις, από αυτές που δεν υποπίπτουν στη λήθη και αντιστέκονται στον πειρασμό της πραγματικότητας. Σαν μια αναμμένη λάμπα, ένα μισοφωτισμένο διάδρομο, ένα λουλουδάτο φόρεμα, ένα δαχτυλίδι καπνού και μια υγρή ταπετσαρία του Γουόνγκ Καρ-Γουάι. Σαν τα πλάνα ενός ατελείωτου ταξιδιού που δεν έχει καν ανάγκη από την απόσταση για να εκπληρώσει τον σκοπό του, όπως στις ταινίες του Βιμ Βέντερς.
Γιώργος Παπαδημητρίου Kριτικός Κινηματογράφου – Μεταφραστής
Facebook | Instagram | YouTube
polismagazino.gr
