Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Την απόφαση την πήρα σταδιακά νομίζω. Θυμάμαι ότι όλα ξεκίνησαν στο αγγλικό γυμνάσιο που πήγαινα στην Τιμισοάρα, την πόλη μου στη Ρουμανία. Παίζαμε διάφορα σκετσάκια στην τάξη, πάντα στα αγγλικά. Αρχικά μου άρεσε αυτή η έκθεση στο κοινό σε μία ξένη γλώσσα για κάποιο λόγο.
Στο πατρικό μου είχαμε βιβλιοθήκη και γενικά μεγάλωσα σε σπίτια όπου υπήρχαν πίνακες ζωγραφικής και έπαιζε μουσική, κλασική τις περισσότερες φορές. Είχα επαφή με τα κλασικά όργανα, και στο σύνολο αντιλήφθηκα ότι κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν κάτι το οποίο με άγγιζε βαθιά. Οι τέχνες, η γνώση και ο μύθος, ήταν σημαντικές για μένα. Ωστόσο αυτό που κυριάρχησε ήταν η τάση προς την εξερεύνηση της επικοινωνίας και η διάθεση να εκτεθώ. Αυτά τα στοιχεία λοιπόν τα βρήκα στο θέατρο.
Την τελική απόφαση να γίνω ηθοποιός την πήρα στα δεκαεννέα μου χρόνια όταν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη νομική και στην υποκριτική αφού είχα περάσει τις εξετάσεις και στα δύο κρατικά πανεπιστήμια της Ρουμανίας.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε;
Πολλούς. Θαυμάζω για την δουλειά τους τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τον Γιώργο Κιμούλη. Αλλά προσθέτω συνέχεια και άλλους στη λίστα μου. Ας πούμε, τελευταία μου αρέσει πολύ ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Τον είχα δει πέρσι το χειμώνα στο θέατρο και μου φάνηκε υπέροχος.
Θέατρο ή κινηματογράφος τι προτιμάτε;
Αυτό είναι σαν να με ρωτάτε αν προτιμώ να πίνω η να τρώω, νομίζω ότι ο ηθοποιός τα χρειάζεται και τα δυο. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω ένα από τα δυο θα διάλεγα τον κινηματογράφο.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς;
Η καριέρα είναι για εμένα η επένδυση του ανθρώπου στο επάγγελμα του, και θεωρώ ότι αυτή η επένδυση λειτουργεί όπως όλες οι υπόλοιπες επενδύσεις. Θέλει «κεφάλαιο», θέλει συγκέντρωση, θυσία η τουλάχιστον μια στοιχειώδη σειρά προτεραιοτήτων και στόχο. Η επιτυχία για μένα είναι η ευτυχία.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Καλλιτέχνης για μένα γεννιέται κανείς. Νομίζω όμως ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης, γίνεται, και το συνδέω αυτό με την ελεύθερη βούληση και με την προσωπική απόφαση, ευρύτερα.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Η ελευθερία είναι μια λέξη η οποία μου αρέσει.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε;
Όχι, αυτό που νιώθω είναι ότι πρέπει να γίνει δουλειά. Πάνω στη δουλειά, μετά ναι, συμβαίνουν διάφορα.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Υπεύθυνος. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια ότι αυτό είναι πάντα καλό για έναν καλλιτέχνη…
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Τα μελλοντικά μου σχέδια αφορούν το παιδικό θέατρο, την περιοδεία και το ρουμανικό θέατρο στην Ελλάδα. Επίσης κοιτάω να καλυτερέψω τα εσωτερικά «εργαλεία» μου ως ηθοποιός, οπότε τα πλάνα μου δεν θα μπορούσαν να παραβλέψουν αυτό το κομμάτι.
Βιογραφικό.
Γεννήθηκε στην Τιμισοάρα της Ρουμανίας.
Απόφοιτος του Εθνικού Πανεπιστημίου Θεατρικής και Κινηματογραφικής Τέχνης του Βουκουρεστίου (2005).
Τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά σεμινάρια που παρακολούθησε ήταν του Francis Ford Coppola και του Roman Polanski στο Βουκουρέστι και του Α. Καφετζόπουλου και του Θ. Αμπαζή στην Αθήνα.
Το 2002 συμμετείχε στην ταινία ”Επιστροφή στο παγωμένο βουνό” του Anthony Minghella.
Το 2009 πρωταγωνίστησε στους “Φασουλίδες” του Φ.Γ. Λόρκα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σ. Πάτροκλου.
Το 2010 συμμετείχε στην τηλεταινία ”Ο γάμος της κόρης μου” σε σκηνοθεσία Ν. Κουτελιδάκη και στο ”Κόκκινο Δωμάτιο” σε σκηνοθεσία Ρήγα-Αποστόλου.
Το 2013 συμμετείχε στη παράσταση ”Or not to love” σε σκηνοθεσία Κ. Παπαναστασάτου στο BETON7 και στο ”Δράκουλα” της Α. Τσοπανάκη στο θέατρο Παραμυθίας.
Το 2014 συμμετείχε στη παράσταση «Τα Κύματα» σε σκηνοθεσία Αγγελίτας Τσούγκου στο Σύγχρονο Θέατρο και στη παράσταση «Ο κυρ Λεωνίδας μπροστά στην αντίδραση» στο Θέατρο Πρόβα.
Το 2017 συμμετείχε στη παράσταση «Με λένε Οδυσσέα και έχω να σας πώ…» της Δώρας Δόριζα.
Το 2018 συμμετείχε στη παράσταση «Ο Λιποτάκτης» στο θέατρο Σταθμός.
Το 2019 συμμετείχε στη παράσταση «Οδυσσεβάχ» σε σκηνοθεσία Φώτη Σπύρου. Η παράσταση έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Εργάστηκε επίσης ως βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο Σταθμός στην παραγωγή «Ο Ήχος του Όπλου» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
