Η Aθηνά Κιλιμάντζου, Καλλιτέχνης, απαντάει στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
“Η µέρα της κανονικότητας θα µε βρει στην ίδια καθηµερινότητά µου, ζωγραφίζοντας και δηµιουργώντας µε ό,τι µπορώ να κάνω πιο ονειρικό, µε υλικά, σκέψη και φαντασία.”
Εγκλεισµός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήµατα σας διακατέχουν; Πριν 5 χρόνια, είχα την πρόγνωση και την πολυτέλεια ν’ αποµακρυνθώ από την πρωτεύουσα Αθήνα. Έχω αποσυρθεί έκτοτε, παίρνοντας τα “βουνά και τα όρη”, οπότε ο τρόπος της ζωής µου θα µπορούσε να λέγεται και “καραντίνα”.
Αυτή όµως την εποχή µε διακατέχουν χιλιάδες αρνητικά συναισθήµατα για τα τεκταινόµενα, καθώς η ελπίδα και η ελευθερία έχουν ελαχιστοποιηθεί.
Το χρόνο µου, που είναι άφθονος, το διαχειρίζοµαι όσο πιο δηµιουργικά µπορώ… Ζωγραφίζοντας και ατενίζοντας την κάθε µέρα µου, από το πρωί ως το βράδυ µε τις εναλλαγές της φύσης κάθε στιγµή. Ταυτόχρονα, µαζεύω τα ξύλα για το τζάκι µου και τα αγριόχορτα για την κατσαρόλα µου… Νοµίζω πως ζω µια πλούσια ζωή…
Ακούµε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συµβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια µορφή βίας; Η βία είναι µια “συνήθεια” αιώνων! Η πάλη του κακού µε το καλό είναι η ζωώδης ανάγκη του ανθρώπου να επιβάλλει τις δικές του ανάγκες και ιδέες στους άλλους. Η βία υπάρχει παντού, από τα πιο µικρά µέχρι τα πιο µεγάλα δηλ. Από τον τρόπο που θα σπρώξεις τον συνάνθρωπό σου στο λεωφορείο µέχρι ό,τι ακούµε αυτές τις µέρες στις οθόνες µας. Οµολογουµένως η βία που πληροφορούµαστε για τον καλλιτεχνικό χώρο, µ’ έχει σοκάρει περισσότερο… Κι αυτό γιατί αν σκεφτούµε ότι σ’ αυτό το χώρο υπάρχουν άνθρωποι που εξ ορισµού υπηρετούν το καλό, µιας και η λέξη καλλιτέχνης εµπεριέχει τη λέξη καλό, σκέφτοµαι τι άραγε συµβαίνει στους άλλους χώρους της κοινωνίας…
Πολλές φορές, ακόµα και η “αγάπη” που κάποιοι λανθασµένα επικαλούνται, είναι µια µορφή αφόρητης βίας. Μια τέτοια έχω υποστεί κι εγώ από ανθρώπους του οικογενειακού µου περιβάλλοντος, όταν η δική τους ανάγκη γίνεται εντολή και η δική τους φιλοσοφία υποταγή ζωής. Ας µου επιτραπεί όµως να µην επεκταθώ παραπάνω σ’ αυτό, παρελθόν είναι και πέρασε (πέρασε;)…
Κοινωνία και υποχρεωτική καραντίνα. Πώς θα είναι η επόµενη ηµέρα; Ήγγικεν η ώρα της αποξένωσης των ανθρώπων; Από την αρχή του ο 21ος αιώνας (που µε τόσες τυµπανοκρουσίες υποδεχθήκαµε), µετέτρεψε σιγά – σιγά το “εµείς” στο “εγώ”. Πράγµα που σηµαίνει πως στη σηµερινή εποχή η αποξένωση είναι δεδοµένη. Τα ριάλιτι, και όχι µόνο, µεγαλούργησαν, έτσι ώστε ο ένας να “φάει τον άλλο”. Θέλω όµως να πιστεύω και να ελπίζω πως, µετά την εµπειρία του covid, ο άνθρωπος θα βγει πιο συντροφικός, πιο φιλικός, πιο απλός, πιο καθηµερινός… Θέλω να πιστεύω πως “πήρε το µάθηµά του”, πως κατάλαβε ότι η αξία της ζωής βρίσκεται στο ελάχιστο που λέγεται “στιγµή”…
Πολιτισµός και κορωνοϊός. Άλλο ένα «χτύπηµα» για τον πολιτισµό ή µια «ευκαιρία» για διαδικτυακή πολιτιστική επικοινωνία; Ο πολιτισµός ξεκίνησε από την ώρα που ο άνθρωπος σηκώθηκε στα δύο πόδια. Με τον πολιτισµό ξέφυγε από την κάλυψη µόνο των βασικών του αναγκών και άρχισε να οµορφαίνει την ψυχή και τη ζωή του.
Είναι βέβαιο όµως, πως αυτή την εποχή περνάµε έναν “Μεσαίωνα”. Μα έτσι είναι η ιστορία, θά ‘ρθει µετά η “Αναγέννηση”. Εξ άλλου οι άνθρωποι της Τέχνης πάντα βρίσκουν το δρόµο να δηµιουργήσουν το Καινούργιο, το Ελπιδοφόρο! Το διαδίκτυο βοηθάει σ’ αυτό.
Τον Πολιτισµό ποτέ δεν τον σταµάτησαν οι εποχές, ξέρουµε πως υπήρξαν µαύρες εποχές της ιστορίας και οι Καλλιτέχνες µεγαλούργησαν!
Βέβαια ο καλλιτέχνης, άνθρωπος είναι κι αυτός, χρειάζεται να φάει, να ντυθεί, να ζεσταθεί… Στη συγκεκριμένη πανδημία δεν αντιμετωπίστηκε όπως και ο υπόλοιπος πληττόμενος πληθυσμός των επαγγελματιών, ήρθε στη σειρά τελευταίος, λες και ο Πολιτισμός είναι περιττός. Μέγα λάθος!
Όσο δε για τους καλλιτέχνες – ζωγράφους νομίζω πως πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η “υπέροχη γνώμη” ότι πρέπει νάναι φτωχοί εν ζωή και μετά θάνατον να κάνουν κάποιους (επενδυτές) πλουσιότερους.
Ποια είναι τα σχέδιά σας την επόµενη ηµέρα της κανονικότητας; Η µέρα της κανονικότητας θα µε βρει στην ίδια καθηµερινότητά µου, ζωγραφίζοντας και δηµιουργώντας µε ό,τι µπορώ να κάνω πιο ονειρικό, µε υλικά, σκέψη και φαντασία. Κατά τα υπόλοιπα, ανυποµονώ να σφίξω στην αγκαλιά µου τα παιδιά µου (που βρίσκονται σε …Άλλο νοµό) και αγαπηµένους φίλους , που µου έχουν λείψει. Και βέβαια πάντα ελπίζω για µια Ατοµική Έκθεση, σε κάποιο καλαίσθητο χώρο, που θα περάσω καλά εγω και τα έργα µου!
