Η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Αθανασία Κιφοκέρη γράφει για το θέατρο την περίοδο του κορονοϊού
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, το θέατρο κυνηγήθηκε, φιμώθηκε και απαγορεύτηκε. Ωστόσο κατάφερε να νικήσει και να επιβιώσει.
Μια τέτοια πρόκληση αντιμετωπίζει και τώρα εξαιτίας του αόρατου εχθρού του κορονοϊού.
Το θέατρο είναι μια ζωντανή, ανεπανάληπτη εμπειρία που πλήττεται δραματικά από την πανδημία και θα συνεχίσει να πλήττεται αφού περάσει ο άμεσος κίνδυνος.
Οι θεατές καλούνται να φοράνε μάσκες, τις οποίες θα μπορούν να ενσωματώνουν στη μεταμφίεσή τους, και αν θέλουν και γάντια. Το κοινό επίσης θα είναι περιορισμένο αριθμητικά και η διάρκεια της παράστασης, όπως και το πρόγραμμα διαμορφώθηκαν έτσι ώστε να υπάρχει χρόνος για πολύ προσεκτική απολύμανση.
Συνεπώς, από τη στιγμή που τo κοινό θα είναι λιγότερο αυτό σημαίνει πως θα δουλεύουν λιγότεροι συντελεστές προκειμένου να διεξαχθεί μια παράσταση όπως θα χρειάζονται λιγότεροι ηθοποιοί, τεχνικοί, ενδυματολόγοι και σκηνοθέτες.
Συνεπώς, ο χώρος του θεάματος και της τέχνης αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Οι κλειστές αίθουσες, η πολυκοσμία και ο συγχρωτισμός προβληματίζουν τον κόσμο, κάτω από τη σκηνή, αλλά και πάνω σε αυτήν.
Συνεπώς, δεν προτιμούν το θέατρο και τις συναυλίες για να ψυχαγωγηθούν.
Συνεπώς, απαιτείται πολύ υπομονή και κουράγιο από όλους όσους σχετίζονται με την τέχνη και όλοι μαζί πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να τα καταφέρουν απέναντι σε αυτό τον αόρατο εχθρό.
Τέλος, το θέατρο ήταν και είναι ο καθρέφτης της εκάστοτε κοινωνίας και είμαι σίγουρη πως μπορεί να βρει και πάλι τον βηματισμό του προκειμένου να συμπορευθεί με την κοινωνία.
