Δεν είναι λίγοι πια αυτοί που πιστεύουν ότι σε τούτο τον τόπο όλα πήγαν κάπως στραβά από την αρχή και συνεχίζουν να πηγαίνουν στραβά ακόμη και σήμερα διακρίνοντας πολλές σχεδόν παράλληλες ιστορίες.
Θα θέσω παρακάτω ορισμένα ερωτήματα πιστεύοντας ότι για οποιονδήποτε θα προσπαθούσε με μία πιο καθαρή ματιά να δει την ιστορία του Ελληνικού κράτους θα ήταν σε θέση να τα θέσει και αυτός σε κάθε περίοδο της ιστορία του κράτους από την αρχή δόμησης του ως και τα σήμερα.
Που τοποθετούμε συνειδησιακά την επιστήμη και την έρευνα στην χώρα μας;
Γιατί παρόλο που η Ελλάς χρωστάει σχεδόν τα πάντα στους Έλληνες της διασποράς εντούτοις οι Έλληνες του εξωτερικού δεν έχουν δικαίωμα ψήφου; Βόλευε και συνεχίζει να βολεύει άραγε το πελατειακό σύστημα αυτή η κατάσταση;
Γιατί τα σύνορα της χώρας μένουν οικονομικώς ανοχύρωτα και κατά ένα μεγάλο βαθμό και εξαιτίας της οικονομικής υπανάπτυξης και αποβιομηχανοποίησης εντελώς ανοχύρωτα;
Γιατί όλο συζητάμε περί ανάγκης αυξήσεως των αμυντικών δαπανών οι οποίες έχουν απειλήσει ουκ ολίγες φορές την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας; (δεν θα υπολογίσω εδώ και τα διάφορα γνωστά σκάνδαλα).
Ποιοι άραγε ευθύνονται περισσότερο για την σημερινή κατάσταση και την συνεχή ύφεση, οι αυτόχθονες ή οι εξωγενείς παράγοντες;
Υπήρξαν ουσιαστικοί νόμοι στην Ελλάδα όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη και γιατί ενώ το Σύνταγμα έχει αναθεωρηθεί ουκ ολίγες φορές εντούτοις η ευνομία αυτού του κράτους δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς και το Σύνταγμα δεν λειτούργησε ως νομικό θεμέλιο;
Γιατί οι χώρες της Ευρώπης με έντονη εξωστρέφεια επενδύουν στον ανθρώπινο δυναμικό επιλέγοντας το αξιοκρατικά;
Ενώ λίγο πολύ ήταν γνωστό ότι τόσο η είσοδος της Ελλάδος στην Ε.Ε όσο και στην Ο.Ν.Ε έγινε για πολιτικούς λόγους περισσότερο, εντούτοις δεν έγινε σχεδόν τίποτα που θα βοηθούσε ώστε η Ελλάς να γίνει μία χώρα ανταγωνιστική με υποδομές και εξωστρέφεια. Γιατί άραγε;
Μεγάλες πλατείες, επιβλητικά κτήρια, μεγάλα πάρκα, προσπάθεια για διατήρηση του ίδιου αρχιτεκτονικού στυλ με αρκετή δόση από αρχαία ελληνική παιδεία σε κάποιες οδούς, πολύ καλά συντηρημένο οδικό δίκτυο, διαλογή στην πηγή για τα σκουπίδια, πολλοί τουρίστες έτοιμοι να πληρώσουν ακριβά τις υπηρεσίες, πεζά περίπολα παντού και αισιοδοξία για το αύριο με λιγότερες φανφάρες και πολιτικές του θεαθήναι. Αυτά λοιπόν συναντά κανείς στο μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης, ακόμη και στις χώρες που σχετικά πρόσφατα κάνανε την μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό καθεστώς. Εδώ στη χώρα μας τι στο καλό έγινε τα τελευταία χρόνια;
Πνιγήκαμε στο τούβλο, σε δρόμους τους οποίους πιο εύκολα κάποιος θα ονομάτιζε σοκάκια, στις λακκούβες ,τα πολλά αδιέξοδα, τα σκάνδαλα και την απαρχαιωμένη γραφειοκρατία. Είναι άραγε ψέμα όλο αυτό;
Ένα θετικό σημάδι ώστε να μην υφίσταται αυτή η επανάληψη των γεγονότων με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο είναι το γεγονός ότι δειλά-δειλά και κυρίως ορισμένοι νέοι, αυτοί που θέλουν να προσφέρουν και όχι να τους προσφέρουν μόνο, έχουν αντιληφθεί ότι ούτε διαπραγμάτευση στο εξωτερικό θα κάνουμε επικαλούμενοι μονίμως τους αρχαίους έλληνες αλλά ούτε και προκοπή θα δούμε ως τόπος αν αυτοί που άρχουν δεν έχουν την ικανότητα να προβλέπουν αλλά και να πράττουν με βάση το κοινό συμφέρον.
Θα πρέπει την ώρα της ψήφου να βάλουμε τη λογική μπροστά και όχι το συναίσθημα ώστε να μην παρασυρθούμε απο αφηρημένα ιδεολογήματα και εν συνεχεία να μήν μείνουμε αμέτοχοι και απαθείς.
Αυτά για σκέψη και προβληματισμό.
*Τραϊκούδης Χρήστος
Οικονομολόγος
MSc in politics & economics in Eastern & S.E Europe, UoM
