Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Πάντα όταν κάνω άρθρο για έναν γνωστό άνθρωπο, διαβάζω πολύ πριν ξεκινήσω να γράφω. Διαβάζω το βιογραφικό του, κάποια άρθρα που ήδη έχουν δημοσιευτεί, κάποιες συνεντεύξεις του κτλ.
Όταν μου έχουν δημιουργηθεί απορίες ή έχω κάποια κενά, τηλεφωνώ και σε παλιούς ηθοποιούς ή επαγγελματίες του χώρου για να μάθω περισσότερα. Έτσι ακριβώς έκανα και με τον Λάκη Κομνηνό. Επειδή μου είναι πολύ συμπαθής το έψαξα πολύ.
Είχα απορία, πως αυτός ο ψηλός, όμορφος, ξανθός νεαρός ηθοποιός δεν κατάφερε να γίνει ο σούπερ πρωταγωνιστής. Γιατί, αφού του δόθηκαν όλες οι ευκαιρίες δεν έγινε πρώτο όνομα; Αν όχι Κούρκουλος, ας πούμε κάτι σαν Αλεξανδράκης, Παπαμιχαήλ, Φέρτης ή και Καρράς ακόμα.
“Μα βρε χρυσέ μου άνθρωπε, αυτοί που αναφέρεις”, μου λέει παλιά γνωστή ηθοποιός που δεν θέλει να γράψω το όνομα της, “είναι άνθρωποι με πολύ μεγάλο ταλέντο και με τεράστια πορεία στο θέατρο. Ο Κομνηνός ήταν ωραίο και σοβαρό παιδί, αλλά δεν είχε το «μικρόβιο». Αν δεις για παράδειγμα 100 φωτογραφίες του, στις 95 είναι ίδιος. Ίδιο ύφος, ίδιο απλανές βλέμμα, ίδια πόζα. Αυτό και μόνο φτάνει για να καταλάβεις”.
Κάτι διαφορετικό μου είπε ένας παλιός κριτικός κινηματογράφου: “Ο Κομνηνός έπεσε στην παγίδα που του έστησε ο χώρος και ο ίδιος του ο ναρκισσισμός. Επειδή όλοι του έλεγαν και του έγραφαν πόσο ωραίος ήταν, επειδή όλες τον κυνηγούσαν, δεν στρώθηκε στην δουλειά. Δεν εξελίχθηκε και δεν βελτίωσε τις υποκριτικές του δεξιότητες. Είχε αλλού το μυαλό του”.
Και η απορία μου είναι, πως από…
Η συνέχεια εδώ:
