Πριν ξεκινήσουμε θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον κ. Μιχάλη Γωνιωτάκη για τη ζεστή φιλοξενία που μου προσφέρει για δεύτερη φορά στη στήλη του «Polismagazino.gr». Κύριε Μιχάλη, πάντα είναι χαρά μου να συνεργάζομαι μαζί σας.
«Ημιζωές» πρώτος τόμος, αγαπητέ Νίκο. Πρόκειται για αρκετά ασυνήθιστο τίτλο. Πες μας λίγα λόγια για αυτόν. Όντως, είναι ασυνήθιστος τίτλος, δεν είναι; «Ημιζωές» είναι μια λέξη που συναντάμε σπάνια. Ή για να είμαι πιο ακριβής: δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ (με την έννοια που αναφέρεται στο βιβλίο). Ημιζωή πρόκειται για την κατάσταση στην οποία για ηθελημένους ή αθέλητους λόγους χάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Κάτω από την πίεση εξωγενών ή και εσωτερικών πιέσεων παύουμε να δρούμε ελεύθερα, γινόμαστε σιωπηλοί θεατές της ίδιας μας της ζωής. Μια Ημιζωή πρόκειται για ένα «γυάλινο κλουβί» που μπορεί να αιχμαλωτίσει τον οποιοδήποτε. Το να κοιτάμε πίσω από τους διάφανους τοίχους μπορεί να μας δίνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, αλλά είμαστε δεσμώτες.
Σε ποιον; Γιατί; Ο μοναδικός που μπορεί να δώσει την απάντηση είναι ο εαυτός μας.
Ανασφάλειες, φόβοι, ενοχές, πάθη, δειλία, παραίτηση αποτελούν την αόρατη φυλακή που μας εμποδίζει να ζήσουμε την πραγματική ζωή μας.
Ωστόσο, υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από την Ημιζωή του. Απαιτεί θάρρος και πολλές φορές υπάρχει ο φόβος της απώλειας και του πόνου, αλλά είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία.
Όσον αφορά το πώς προέκυψε σαν τίτλος, είναι λίγο αλλόκοτο και αδυνατώ να το εξηγήσω ακόμη και τώρα. Ήταν πριν αρκετά χρόνια που σηκώθηκα από το κρεβάτι μέσα στη νύχτα και ξαφνικά υπήρχε αυτή η λέξη στο μυαλό μου. Ήξερα ότι αυτός ήταν ο τίτλος. Μετά από εκείνη τη βραδιά, όλα όσα είχα περιγράψει στο βιβλίο είχαν πάρει πλέον την ονομασία τους.
Νόμιζα ότι οι «Ημιζωές» ήταν αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά με αυτά που είπες μοιάζει περισσότερο με βιβλίο αυτοβελτίωσης. Έχω άδικο; Ναι και όχι. Θέλω να πω ότι ναι, πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα. Όμως, όχι, δεν είναι μόνο αυτό. Στην ιστορία θίγονται αρκετά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας που κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει «ταμπού». Ο ρατσισμός (φυλετικός, κοινωνικός, οικονομικός), η κακοποίηση σε κάθε της μορφή, τα κακώς διαδεδομένα στερεότυπα είναι μερικά ζητήματα στα οποία επικεντρώνεται το βιβλίο. Οι κοινωνικές ανισότητες και οι διακρίσεις από τις οποίες κανένας δεν βγαίνει αλώβητος στο τέλος. Όπως επίσης, το θέμα της ψυχικής υγείας του ατόμου και τον αντίκτυπο που μπορεί επιφέρει στον ίδιο ή την κοινωνία..
Όλα αυτά σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα; Ναι, και πολλά περισσότερα. Δε θεωρώ ότι οι «Ημιζωές» αποτελούν βιβλίο αυτοβελτίωσης γιατί, πολύ απλά τέτοιου είδους βιβλία προσπαθούν να κάνουν τον αναγνώστη να αλλάξει την οπτική που έχει για τη ζωή.
Εγώ δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο. Επιθυμώ να αφυπνίσω τον αναγνώστη, να του θέσω τα ερωτήματα. Τις απαντήσεις ας τις δώσει εκείνος στον εαυτό του. Του έχω εμπιστοσύνη ότι θα είναι πολύ καλύτερος καθοδηγητής από εμένα.
Πες μας ποια θεωρείς ότι είναι τα δυνατά στοιχεία του βιβλίου σου; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντάς το; Όπως ανέφερα παραπάνω, θα αφήσω τους αναγνώστες να κρίνουν τόσο το ένα όσο και το άλλο. Κρίνοντας εξ ιδίων, λατρεύω τα βιβλία που αφυπνίζουν την κριτική μου σκέψη και αυτό είναι κάτι που θέλω να προσφέρω στους αναγνώστες των «Ημιζωών».
Το τί θεωρείται «δυνατό στοιχείο», λοιπόν, και ποιο ήταν το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου είναι κάτι που θα το αφήσω στο προσωπικό κριτήριο του καθενός. Σίγουρα θα με ενδιέφερε να ακούσω κάθε άποψη.
Περιγράψτε μας τη συνεργασία σας με το Υδροπλάνο. Όταν έλαβα την απάντηση ότι οι «Ημιζωές» είχαν εγκριθεί από τον εκδοτικό, πίστεψα ότι «είχα πιάσει οροφή» που λένε, ότι δηλαδή δεν μπορούσα να γίνω πιο χαρούμενος από ότι εκείνη την ημέρα (ήταν, μάλιστα, προπαραμονή Χριστουγέννων όταν έλαβα το e-mail). Όμως, έκανα λάθος. Στο διάστημα των επόμενων μηνών υπήρξαν αμέτρητες στιγμές ευτυχίας κατά τη διάρκεια της συνεργασίας με το πλήρωμα του «Υδροπλάνου».
Οι «Ημιζωές» είχαν την τύχη να βρεθούν στα χέρια άριστων επαγγελματιών και υπέροχων ανθρώπων. Αν το βιβλίο κατέκτησε μια θέση στις καρδιές των αναγνωστών το χρωστώ σε εκείνους. Πάντα δεκτικοί σε κάθε νέα πρόταση που ήθελα να θέσω, πάντα με το χαμόγελο, πάντα με σεβασμό προς εμένα και το έργο μου. Τους υπερευχαριστώ.
Από την ημέρα που υπογράφηκε το συμφωνητικό μέχρι και σήμερα το μόνο που έχω να καταθέσω είναι όμορφες αναμνήσεις. Και πιστεύω ότι έτσι θα συνεχίσουμε στο μέλλον.
Ας γνωρίσουμε λίγο τον συγγραφέα μας. Ο Νίκος ως συγγραφέας και ο Νίκος ως επαγγελματίας μελισσοκόμος… πώς εναρμονίζεις τις δυο αυτές ιδιότητες; Με μεγάλη χαρά και λιγότερο ύπνο από όσα θα επιθυμούσα (γελάκι).
Λατρεύω τη φύση, λατρεύω τη συγγραφή. Η φύση με ηρεμεί και με βοηθάει να αφουγκράζομαι την εσώτερη φωνή μου ώστε μετά να την αποτυπώσω στο χαρτί.
Η συγγραφή με βοηθάει διαρκώς να βελτιώνω την κοσμοθεωρία μου για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη φύση, τον κόσμο και κάθε ένα πλάσμα που τον συναποτελεί. Αν δεν ήμουν μελισσοκόμος δε θα ήμουν ο ίδιος συγγραφέας. Αν δεν ήμουν συγγραφέας δεν θα ήμουν ο ίδιος μελισσοκόμος. Πρόκειται για δυο ιδιότητες που έχουν συγχωνευτεί. Είναι μέρος της προσωπικότητας και της ζωής μου και νιώθω πολύ τυχερός για αυτό.
Πείτε μας συγγραφείς και βιβλία που σας έχουν επηρεάσει. Είναι τόσοι πολλοί και ο καθένας για τόσο ιδιαίτερους λόγους.
Ο Έρμαν Έσσε και ο «Λύκος της Στέπας» με μάγεψε με το υπέροχο λεξιλόγιο και την αφηγηματικότητά του.
Ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και η Αγκάθα Κρίστι με έκαναν να αγαπήσω την αστυνομική λογοτεχνία, μια αγάπη που με συντροφεύει από την εφηβεία ως σήμερα.
Έχω μια αμφιλεγόμενη σχέση (γελάκι) με τον Στίβεν Κινγκ. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλος συγγραφέας που θα μου γεννήσει τόσο αντικρουόμενα αισθήματα. Και μόνο για αυτό τον θεωρώ από τους κορυφαίους του είδους.
Λατρεμένος συγγραφέας είναι ο Ισπανός Χοσέ Κάρλος Σομόθα και ο Βρετανός Ντέιβιντ Μίτσελ για την μαγεία των ιστοριών τους. Πρόκειται για συγγραφείς που εγώ ονομάζω «λογοτεχνικοί χαμαιλέοντες» γιατί κανένα βιβλίο τους δε μοιάζει με το προηγούμενο. Το καθένα αποτελεί από μόνο του ένα ατομικό σύμπαν.
Επίσης, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στον Αφροαμερικανό Τζέιμς Μπόλντουιν για τα κοινωνικά ζητήματα που θίγει στα βιβλία του και την λεπτότητα και ευαισθησία της γραφής του.
Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, προτιμώ να διαβάζω Έλληνες συγγραφείς. Στην Ελλάδα του σήμερα έχουμε εξαιρετικές πένες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους συγγραφείς του εξωτερικού. Αγαπημένοι είναι: ο Σπύρος Πετρουλάκης, η Αναστασία Κορινθίου, η Κατερίνα Μαλακατέ και η Νατάσα Γκουτζικίδου.
Θεωρείς ότι οι σπουδές στην Φιλοσοφία σε βοήθησαν στον τομέα της συγγραφής και, αν ναι, με ποιον τρόπο; Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων ολοκλήρωσα τις πρώτες συγγραφικές μου απόπειρες. Δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά μαθήματα ελεύθερης επιλογής στο Πανεπιστήμιο αφορούσαν την νεοελληνική λογοτεχνία. Η πτυχιακή εργασία μου αφορούσε μεταξύ άλλων τον συγκερασμό της φιλοσοφίας με τη λογοτεχνία.
Στο Πανεπιστήμιο υπήρξαν καθηγητές που διάβασαν τα έργα μου και μου έδωσαν πολύτιμες συμβουλές. Αυτή η γνώση έγινε εμπειρία τόσο στον τομέα της Φιλοσοφίας, αλλά και της ίδιας της συγγραφής. Υποθέτω ότι ήταν η λογική εξέλιξη: από τις απόπειρες σε κάτι άρτιο και εκτενές όπως ένα μυθιστόρημα.
Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που έχει κάτι από σένα; Υπάρχει περίπτωση να συναντήσουμε το Νίκο μέσα στις σελίδες των «Ημιζωών»; Υπάρχουν χαρακτήρες (και δεν είναι ένας ή δυο) με τους οποίους μοιράζομαι κάποια κοινά χαρακτηριστικά ή/και παράλληλες σκέψεις. Ωστόσο, η απάντηση είναι απόλυτη: όχι, δεν υπάρχει ο Νίκος μέσα στο βιβλίο. Οι ήρωες έχουν αποκτήσει τα δικά τους γνωρίσματα, την δική τους κοσμοθεωρία και –πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;– τις δικές τους ιδιοτροπίες.
Ο αναγνώστης θα μπορέσει να διακρίνει εύκολα τις διαφορές από τον έναν ήρωα στον άλλο. Αυτό συμβαίνει διότι οι «Ημιζωές» είναι πολυπρωταγωνιστικό μυθιστόρημα. Ή για να το θέσω διαφορετικά: δεν έχει κανέναν πρωταγωνιστή. Είναι μια από τις ιδιαιτερότητες του βιβλίου, ότι κατά τη διάρκεια της ιστορίας τα φώτα εστιάζουν πότε στον έναν χαρακτήρα και πότε στον άλλο. Έτσι, τους γνωρίζουμε όχι μόνο από τις πράξεις, αλλά και από τις μύχιες σκέψεις τους.
Μέσα σε ένα τέτοιο σύμπαν, θα ήταν λάθος να τοποθετήσω τον Νίκο γιατί πολύ απλά η ιστορία θα έχανε την αντικειμενικότητα της.
Και, εδώ που τα λέμε (γελάκι), δε θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ενδιαφέροντα για να τον περιλάβω μέσα σε κάποια ιστορία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη συγγραφική σου φιλοδοξία; Να καταφέρω να φέρω τον κόσμο λίγο πιο κοντά στο βιβλίο. Να αφυπνίσω την κριτική του σκέψη, όπως ανέφερα παραπάνω. Να τον προβληματίσω για όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε έναν κόσμο που απέχει πολύ από το χαρακτηρισθεί «ιδανικός». Ε, δεν είναι και μικροί στόχοι, δε νομίζετε;
Μίλησέ μας για τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσένα και πόσο σύντομα; Δεν πρόκειται για συγγραφικά «σχέδια», αλλά για συγγραφικές «πράξεις». Ο δεύτερος τόμος της διλογίας έχει ήδη γραφτεί και περνά από το στάδιο της επιμέλειας πριν σταλεί στον εκδοτικό οίκο. Για όποιον διάβασε τον πρώτο τόμο και θέλει να μάθει τη συνέχεια, ζητώ λίγη υπομονή. Η αναμονή δε θα διαρκέσει πολύ.
Περιέγραψε τον εαυτό σου με τρεις μονάχα λέξεις: Χίλια διαφορετικά πρόσωπα.
Το αγαπημένο σου μότο στη ζωή; Αγάπησε τον άνθρωπο που σε κοιτάζει από τον καθρέφτη. Το αξίζει!
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και θα ήθελα να μας πεις πού και πώς μπορούμε να βρούμε εσένα και το βιβλίο σου. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω με τη σειρά μου για το βήμα που μου δώσατε άλλη μία φορά. Οι «Ημιζωές» τόμος Α’ κυκλοφορούν σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και τα mega bookstores σε Ελλάδα και Κύπρο και φυσικά, στο site των εκδόσεων «Υδροπλάνο», http://www.ydroplanobooks.gr
Περίληψη: «Νομίζω πως τα άψυχα μάτια της κοιτούν εμένα. Θέλουν να ουρλιάξουν. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τον Θάνατο να πλησιάζει, μικρή μου;»
Το Βέλβετ Ρόου έχει μείνει στην ιστορία ως «η πόλη των χιλίων χαμόγελων». Ωστόσο, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα ελλοχεύουν σκοτεινά μυστικά. Όταν ο εγκληματολόγος Άλαν Ράσελ αναλαμβάνει την υπόθεση δυο δολοφονημένων κοριτσιών, γνωρίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Τούτη η ιστορία θα είναι η τελευταία του δοκιμασία και ο μοναδικός δρόμος προς την προσωπική του εξιλέωση. Σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, αλλά και σε όσα στοιχειώνουν το παρελθόν του, ο Άλαν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα κακό που καλπάζει ξέφρενο. Ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου εκεί έξω… και δε θα αργήσει να χτυπήσει ξανά…
Συμφέροντα και ολέθρια πάθη, ψέματα και δίψα για εξουσία συνυφαίνουν έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται: τον κόσμο των Ημιζωών.
Βιογραφικό:
Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης γεννήθηκε το 1995 στη Βέροια. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση στον κλάδο της Φιλοσοφίας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ολοκλήρωσε τις πρώτες λογοτεχνικές του απόπειρες. Εργάστηκε ως φιλόλογος, αλλά η ανάγκη για μια ζωή κοντά στη φύση τον έκανε να επιστρέψει στη Βέροια, όπου κατοικεί μέχρι σήμερα. «Είμαι μελισσοκόμος και νιώθω τυχερός που το επάγγελμά που επέλεξα ξεκουράζει την ψυχή μου. Με ηρεμεί· με βοηθάει να αφουγκράζομαι καλύτερα τον Νίκο μέσα μου». Μελετητής της Φιλοσοφίας και της Ιστορίας, αλλά -πρωτίστως- της ανθρώπινης ψυχής, ο Νίκος Αγαθαγγελίδης αποτυπώνει μέσω της γραφής του την πραγματικότητα ως έχει, απογυμνωμένη από το απατηλό της φαίνεσθαι. Προσωπική του επιδίωξη και φιλοδοξία είναι να φέρει τους ανθρώπους κοντά στη λογοτεχνία, να τους κάνει συνοδοιπόρους σε τούτο το μαγικό ταξίδι. «Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, είναι ένα ταξίδι που αξίζει να το μοιραστείς, άλλωστε».
