Ο Χρήστος Ναούμ, γιατρός-συγγραφέας, απαντάει στις ερωτήσεις της δημοσιογραφικής ομάδας του polismagazino.gr
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε κληθεί ν’ αντιμετωπίσετε;
Όταν στο απόγειο της ιατρικής μου καριέρας εξέδωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα. Φοβόμουν το ρίσκο. Τελικά, τα κατάφερα. Ο κόσμος αγάπησε τις «Βασίλισσες». Ακόμα και τώρα μιλάνε για αυτό το μυθιστόρημα.
Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το νέο σας μυθιστόρημα: «Στο σκοτάδι ανθίζω». Θα θέλατε να μας ενημερώσετε με συντομία;
Εδώ και πολλά χρόνια σκεφτόμουν να το γράψω. Τον σκληρό αγώνα επιβίωσης που κάνει ένας άνθρωπος για να αποκτήσει τα στοιχειώδη δικαιώματα του. Όταν γεννιέται κάποιος «διαφορετικός» ανήκει σε μειονότητα, έχει να αντιμετωπίσει την καχυποψία την επιθετικότητα και τον εκφοβισμό από παιδί. Ο ήρωας μου αναζητούσε την αγάπη από το ίδιο του το φύλο καταλήγοντας σε απογοητεύσεις, προσβλητικές συμπεριφορές και προδοσίες μέχρις ότου τον συναντά η αρρώστια. Τότε αναγκαστικά η συνείδηση του φωτίζεται και αρχίζει να αγαπά και να σέβεται τον εαυτό του. Την Φύση του. Όχι να την πολεμά αλλά να της δείχνει τρυφερότητα και στοργή. Αγάπη.
Ο ήρωας του βιβλίου σας, Φίλιππος Δελλής, μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και επανεξετάζει τα πάντα στη ζωή του. Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό;
Καθόλου εύκολο. Είναι κεραυνός εν αιθρία. Τότε τα προβλήματα που φάνταζαν μεγάλα σμικρύνονται και γίνονται αδιάφορα. Ο κόσμος μέσα κι έξω του αλλάζει. Όλα αλλάζουν. Η ματαιότητα δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Πρέπει να αντιμετωπίσει την Αλήθεια και αυτή τον οδηγεί στις σωστές διαστάσεις της ζωής του και των στόχων του.
Μπορούν οι άνθρωποι να ξανανθίσουν -ακόμα και στο σκοτάδι;
Μπορούν αρκεί να παραμερίσουν τοξικούς ανθρώπους, απέλπιδες προσπάθειες, άπιαστα όνειρα. Προσγειωμένοι στη γη να αρπάξουν τις τρέχουσες ευκαιρίες, να αρκεστούν στα ελάχιστα και κυρίως να αγαπήσουν και να σεβαστούν τον εαυτό τους. Να τον αγκαλιάσουν τρυφερά και, όσο γίνεται, να καλύψουν τις ανάγκες του. Τότε γίνονται τα θαύματα.
Η κατάσταση που επικρατεί τον τελευταίο χρόνο, λόγω της πανδημίας, σε τι βαθμό έχει επηρεάσει την καθημερινότητα σας;
Οι συγγραφείς είναι μοναχικοί άνθρωποι. Λίγα πράγματα άλλαξαν στην καθημερινότητα μου ακόμα κι όταν νόσησα από κορωνο-ιό. Είμαι σαν ένα σκαρί που επιπλέει επί παντός καιρού. Αγαπώ την ζωή μου και προσαρμόζομαι στις δύσκολες καταστάσεις. Ποιος εμποδίζει τον ήλιο να ανατέλλει ξανά και ξανά; Και πάντα. Ωστόσο, έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας. Ο ιός τώρα μελετιέται. Υπάρχουν άγνωστες πτυχές στην βιολογία του. Εκτός από αυτό, οι νέες συνήθειες ήρθαν και φοβάμαι ότι θα παραμείνουν. Η επιφυλακτικότητα, η απόσταση κι η καχυποψία για μετάδοση του ιού θα χρειαστούν χρόνο για να σιγάσουν. Θα μάθουμε νέες συμπεριφορές. Νέους τρόπους επικοινωνίας. Δεν το βρίσκω κακό. Η ζωή παίρνει πολλές εκφράσεις και είμαστε υποχρεωμένοι να τις μάθουμε και να τις ακολουθήσουμε.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Να είμαστε γεροί. Όλα τα άλλα θα έρθουν. Θα ήθελα να δω ένα νέο θεατρικό μου έργο στην σκηνή το «Strogger with you», το οποίο λόγω της καραντίνας βρίσκεται σε αναμονή. Θα συμμετάσχω επίσης στο Φεστιβάλ Παραμυθιού με ένα παιδικό θεατρικό κείμενο. Και θα κρατάω σημειώσεις μέχρις ότου εμφανιστούν οι νέοι ήρωες και οι ιστορίες τους. Ευχαριστώ για την φιλοξενία σας.
Λίγα λόγια για τον γιατρό-συγγραφέα Χρήστο Ναούμ
Εργάζομαι ως δερματολόγος στον Ευαγγελισμό για τα προς το ζην. Τον ελεύθερο χρόνο μου έγραφα. Πάντα έγραφα. Και το 2008 μετεπήδησα στην Λογοτεχνία γράφοντας το πρώτο μου μυθιστόρημα: «Αχ αυτές οι βασίλισσες», από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Μετά ακολούθησαν κι άλλα μυθιστορήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα. Νοιώθω πλήρης και γαλήνιος. Η γραφή με ακολουθούσε από της γεννήσεως μου. Χρειάστηκαν η κατάλληλη στιγμή, οι ώριμες συνθήκες και το ρίσκο μου να επιδοθώ με ζήλο στα κείμενα μου. Αφιέρωσα χρόνο, μεγάλα κομμάτια από την ζωή μου, από τις κοινωνικές μου δραστηριότητες και τελικά τα κατάφερα. Αλλάζει ο τρόπος δουλειάς έμπνευσης και σκέψης στα διάφορα είδη γραφής. Εννοώ ανάμεσα στη λογοτεχνία και το θεατρικό έργο. Με τον καιρό αποκτιέται η τακτική των κειμένων. Στόχος μου πάντα είναι να γράφω όσο το δυνατόν πιο κομψά, πιο μεστά, πιο σουρεαλιστικά και πιο ελκυστικά για τον αναγνώστη ή τον θεατή. Αγαπώ και τα δυο είδη γραφής.
