Ο Γιάννης Μωραΐτης, τραγουδιστής και ηθοποιός, τοποθετείται στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
“Έχουμε όλοι στερηθεί πολλά και θυσιάσει ακόμα περισσότερα… Μου έχει λείψει η σκηνή… Το τραγούδι, η μουσική, ο κόσμος στις εμφανίσεις και όλα όσα μοιραζόμαστε σε ένα live…”
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Στο πρώτο lockdown κλειστήκαμε άπαντες μέσα για να προσέξουμε, για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους μας και για να δώσουμε το χρόνο στην κυβέρνηση να εξοπλίσει το ιατρικό/ νοσηλευτικό σύστημα, ώστε να μην “μπατάρει” όλο αυτό από ενδεχόμενη τάχιστη διασπορά του ιού. Βέβαια, στην “ευλαβική” τήρηση του ως άνω εγκλεισμού συνετέλεσε και ο κατά τη χρονική εκείνη στιγμή φόβος μας για το άγνωστο… Το υποστηρίξαμε στο έπακρο! Σήμερα, ένα χρόνο μετά τα συναισθήματα μου είναι μπερδεμένα με τις σκέψεις μου, αόριστα και “γκρίζα”… με διακατέχει ένα συναίσθημα αδικίας, μια αίσθηση εκμετάλλευσης, μια φοβία και μια κούραση… Δεν τοποθετούμαι πολιτικώς, ούτε με αφορά κάτι τέτοιο, πολλώ δε μάλλον δημοσίως, άλλωστε υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι εμού να το πράξουν, τοποθετούμαι όμως ως πολίτης και ως καλλιτέχνης. Σχεδόν όλα λάθος! Πρώτα λαμβάνει κανείς μέτρα πρόληψης και στήνει έναν μηχανισμό λειτουργίας των πάντων, ώστε να αποφευχθούν οι συνωστισμοί και η εξάπλωση και αν και εφόσον δει ότι ο μηχανισμός αυτός απέτυχε ή δεν λειτούργησε ή έστω δεν απέδωσε, τότε και μόνο υπάρχει και η έσχατη λύση του lockdown… Αυτό το “δεν κάνω τίποτα, παρά μόνο κλείνω τα πάντα και τους πάντες, πάμε σε lockdown, διότι μόνο κλεισμένοι αποφεύγουμε τη διασπορά και ο Θεός βοηθός” δεν είναι σχέδιο! Δεν είναι καν μέτρο. Αυτό έχω να πω, κατά τα λίγα που ξέρω και τίποτα παραπάνω.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Έχοντας μεγαλώσει εντός μίας κοινωνίας, που δυστυχώς ανέκαθεν προωθούσε ιδανικές θέσεις “ισχύος” και “δεσπόζοντα” πρότυπα, δυστυχώς μας καλλιεργήθηκαν αυτές οι νοοτροπίες… Πράγματι, λεκτική βία παντού, σε όλους τους κλάδους και bullying από μικρές ηλικίες, πατριαρχία και μισογυνισμός και έπειτα τη σκυτάλη να παίρνουν σύνδρομα κατωτερότητας που εκρήγνυνται δοθείσης της ευκαιρίας… Ήταν επόμενο και φυσικό επακόλουθο το ξέσπασμα αυτό, ειδικά τώρα που τέχνη, πολιτισμός και αθλητισμός βρίσκονται σε καταστολή, διότι μόνο τώρα και υπό τις τρέχουσες συνθήκες τα θύματα δεν έχουν να φοβηθούν κάτι, δεν έχουν να χάσουν τίποτα… Ούτως ή άλλως, άνεργοι και οικονομικά δυσχερείς βρίσκονται στα σπίτια τους, δεν κινδυνεύουν ούτε να μείνουν εκτός “συστήματος”, ούτε να χάσουν τις δουλειές τους, ούτε κάτι άλλο… οπότε βγήκαν από την ντουλάπα, μίλησαν, κατήγγειλαν… Μπήκαν κάποια πράγματα στη θέση τους. Βέβαια, για να κάνω μια μικρή παρέμβαση, γενικώς και υπό ομαλές συνθήκες είμαι υπέρ του να καταφεύγει κάποιος στη δικαιοσύνη και εκεί να επιλύονται οι διαφορές, αυτό είναι το σωστό, το φυσιολογικό και όχι στα λαϊκά “δικαστήρια” της κάθε Τατιάνας και της κάθε Αννίτας. Δεν είναι σωστό αυτό… Όπως αντίστοιχα, και ακόμα χειρότερα, είναι λάθος σε άλλες περιπτώσεις, να δίνονται έτσι απλόχερα στη δημοσιότητα στοιχεία της δικογραφίας και να καταλύεται στα λαϊκά πάλι “δικαστήρια” της μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης το τεκμήριο της αθωότητας, αυτό βέβαια, τονίζω, είναι άλλη συζήτηση, παρεμπιπτόντως το ανέφερα. Παραμένω ωστόσο, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, υπέρ της αποκάλυψης των περιστατικών! Και τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή, διότι κανείς δεν φοβήθηκε να μιλήσει μην τυχόν μετά μείνει χωρίς δουλειά ή μην τυχόν κλείσουν επαγγελματικές πόρτες… Εγώ προσωπικά δέχτηκα κάποιες ελαφρές παρενοχλήσεις σε νεαρότερη ηλικία, σχεδόν στο ξεκίνημα μου και με είχε πειράξει αφάνταστα το γεγονός ότι οι “ιθύνοντες” αυτοί που καθορίζουν τα καλλιτεχνικά, με προσέγγισαν αποκλειστικά και μόνο έχοντας το μυαλό τους στο σεξ, παρακάμπτοντας την καλλιτεχνική μου υπόσταση. Ήταν πολύ προσβλητικό. Βέβαια εγώ έτυχε και άντλησα τότε τη δύναμη από κάπου, ποιος ξέρει από πού ακόμα προσπαθώ να καταλάβω που βρήκα το θράσος, και έβαλα φρένο την ίδια στιγμή, πέταξα κόσμο έξω από το καμαρίνι, άπλωσα το χέρι και έδειξα το σήμα “στοπ”. Αυτό βέβαια επ’ ουδενί με καθιστά εξυπνότερο ή ισχυρότερο από κάποιον συνάδελφο που δεν βρήκε τη δύναμη να το κάνει, απλά έτυχε εκείνη την ώρα να βρω μια ψυχραιμία και τη χρησιμοποίησα, επωμιζόμενος βέβαια τα επαγγελματικά επακόλουθα κόστη του θάρρους μου αυτού… Ήτοι, έκλεισαν πόρτες, έχασα δουλειές, υπέστην bullying μέσα στο χώρο… “Πώς “τόλμησα” να περάσω τα τριάντα και να μην έχω γίνει πρώτο όνομα” και άλλες τέτοιες ταμπέλες… Δεν μετάνιωσα στιγμή βέβαια και εξακολουθώ να με θεωρώ τυχερό που δεν σάστισα τότε. Τέλος, να προσθέσω πως θεωρώ ανήθικο αυτό που κάποιοι συνάδελφοι “άδειασαν” τα θύματα με ατάκες τύπου “τώρα το θυμήθηκε” ή “εμένα δεν μου έτυχε ποτέ, εγώ δεν έδωσα δικαιώματα” και άλλα τέτοια… Θέλω να πιστεύω ότι δεν το εννοούσαν και ήταν απλά μια δήλωση αμηχανίας.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Ανέκαθεν ήμουν υπέρ των εμβολιασμών και παραμένω, για κάθε τι που μπορεί να προκύψει. Θεωρώ ότι ακόμα και όσοι επιμένουν κατά των εμβολιασμών, κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να το κάνουν διότι θα τα φέρουν έτσι οι συνθήκες. Σέβομαι βέβαια και την άποψη όσων αρνούνται, κατανοώ ότι φοβούνται, κατανοώ ότι τους είναι άγνωστο, μας είναι άγνωστο, ωστόσο έχω εμπιστοσύνη στην επιστήμη, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο λόγο εις βάρος, πολλώ δε μάλλον συνομωσιολογίες και τέτοια που αρνούμαι και να ακούσω… Ειδικά τη στιγμή που ήδη κάνω το εμβόλιο κατά της γρίπης, χρόνια τώρα. Πιστεύω θα πάνε όλα καλά!
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εαν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Έχουμε όλοι στερηθεί πολλά και θυσιάσει ακόμα περισσότερα… Και επιδερμικά θα αναφέρω διασκέδαση και ψυχαγωγία, διότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που κλείστηκαν μέσα μη έχοντας την οικονομική ευχέρεια να το κάνουν και στερούνται βασικά πράγματα… Οικογένειες που μοιράζονται 50 τετραγωνικά όλη μέρα, δεν είναι εύκολο… Και ειδικά αν υπάρχει θέμα επιβίωσης λόγω ανεργίας ή ακόμα και αδυναμία κάλυψης του ενοικίου… Έχω στενοχωρηθεί πολύ με διάφορα που ακούω… Ωστόσο, για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, να σας πω ότι μου έχουν λείψει πολύ τα ταξίδια, οι μικρές αποδράσεις… Και βέβαια η σκηνή… Το τραγούδι, η μουσική, ο κόσμος στις εμφανίσεις και όλα όσα μοιραζόμαστε σε ένα live…
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Τηλεργασια… Απομακρυσμένη σύνδεση… Ηλεκτρονικές αιτήσεις και ηλεκτρονική εξυπηρέτηση… Μα έπρεπε πραγματικά να μας κυριεύσει μια πανδημία για να τα “εφεύρουμε” αυτά όλα στην Ελλαδίτσα μας;; Πόσα χρόνια εφαρμόζονται σε άλλες χώρες, ενώ αντιθέτως για εμάς ήταν ανύπαρκτα! Λες και δεν είχαν εφευρεθεί πριν… Και ξάφνου, εν μία νυκτί ανακαλύψαμε την πυρίτιδα…! Πλατφόρμες για ηλεκτρονικά ραντεβού, ηλεκτρονικές αιτήσεις και ηλεκτρονική παραλαβή εγγράφων… Μα έλεος δηλαδή, τόσα χρόνια σε mode “υποανάπτυξης”…Ως προς αυτό το σκέλος της ερώτησης, λοιπόν, καλώς όρισαν και μακάρι να παραμείνουν… Γλιτώσαμε χρόνο, ουρές, φασαρίες και γκρίνια σε δημόσιες υπηρεσίες, και βέβαια γραφειοκρατία… Τώρα ως προς την αναστολή των εργασιακών συμβάσεων, είναι πολύ ευαίσθητο θέμα και άβολο… Ελπίζω να συνοδεύτηκαν οι αναστολές αυτές με βοήθημα… Με στενοχωρεί πολύ όλο αυτό. Ο “θάνατος” του λιανεμπορίου, της εστίασης, της τέχνης, του πολιτισμού… Πονάω που το σκέφτομαι! Γι’ αυτό αναφέρθηκα πιο πριν στο lockdown ως έσχατη λύση και μόνο και όχι σαν μέτρο και πρόνοια, δεν είναι, ας μη γελιόμαστε. Δεν ξέρω και φοβάμαι να σκεφτώ πως θα είναι η επόμενη μέρα, διότι έχω μια καχυποψία ότι ούτε στον τομέα αυτό θα έχουν ληφθεί μέτρα ή πλάνο επανόδου… Ήδη η εστίαση έχει καταστραφεί, τα θεάματα και οι τέχνες επίσης, η δικαιοσύνη κλειστή τόσους μήνες (παίζει να είμαστε και η μόνη χώρα στον πλανήτη με κλειστή δικαιοσύνη τόσο καιρό)… Μικρές επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο ας πούμε… Είναι πολύ άσχημες καταστάσεις. εύχομαι η σταδιακή βελτίωση να ξεκινήσει άμεσα, ώστε να προλάβει να οργανωθεί καθένας ξεχωριστά.
Στα πλαίσια όλης αυτής της κατάστασης βέβαια, επειδή η τέχνη, σε όση αναστολή κι αν τη βάλει κανείς, ποτέ δεν πεθαίνει, ούτε σωπαίνει, είχα την τύχη, την χαρά και την τιμή να συνάψω μια νέα, ιδιαιτέρως σημαντική συνεργασία! Γνωρίστηκα με τον σπουδαίο μας καλλιτέχνη τον Γιάννη Ζουγανέλη, και τον χαρακτηρίζω σπουδαίο, όχι επειδή συνεργάζομαι π.χ. μαζί του, αλλά επειδή συντρέχουν στο πρόσωπο του τα χαρακτηριστικά εκείνα που αναδεικνύουν έναν καλλιτέχνη σε σπουδαίο, και προέκυψε ένα νέο τραγούδι που μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε! Μέσα σε όλη αυτή τη χαρά μου βέβαια συνετέλεσε το γεγονός ότι στίχο στο συγκεκριμένο τραγούδι έχει γράψει μια από τους σημαντικότερους στιχουργούς της ελληνικής δισκογραφίας, η Γιούλα Γεωργίου και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πλέον ανήκω στους καλλιτέχνες που είχαν την τιμή να τραγουδήσουν στίχο της… Είχα τη χαρά και την τιμή, επαναλαμβάνω, να μου εμπιστευτούν μια ιδιαίτερη, μια ξεχωριστή, μια ειδική κοινή τους στιγμή, ένα τραγούδι που εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν ορμώμενοι από όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε, ένα τραγούδι για την αποξένωση, για την κοινωνική απομόνωση, για τον εγκλεισμό… Ένα τραγούδι που έγινε από το πρώτο άκουσμα του demo κομμάτι του εαυτού μου, μίλησε μέσα μου και ένιωσα την ανάγκη με τη φωνή μου να περιγράψω όλο αυτό που οι σημαντικοί αυτοί δημιουργοί εμπνεύστηκαν και εγώ με τη δική μου ερμηνεία εξωτερίκευσα και μέχρι στιγμής ο κόσμος έχει ταυτιστεί… Να πω πως σημαντικό ρόλο έπαιξε και η οπτικοποίηση του τραγουδιού από το Βαγγέλη Αραβαντινό, που έκλεισε όλο το “σήμερα” μας, σε ένα κλιπ 3,5 λεπτών… Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Spark Records και την ευχαριστώ πολύ…
Βιογραφία
Ο Γιάννης Μωραΐτης Πτυχιούχος της Νομικής σχολής Αθηνών και ήδη Δικηγόρος, σπούδασε φωνητική και μουσική στο Ωδείο Αττικής και υποκριτική στη Δραματική Σχολή “Ιάκωβος Καμπανέλλης”. Συνέχισε τα μαθήματα φωνητικής με τη Μαντώ και με την Αλμπίνα Ζαχαριάδου και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Ξεκίνησε επαγγελματικά το τραγούδι σε πολύ νεαρή ηλικία και έπαιξε και στο θέατρο σε μεγάλες θεατρικές παραστάσεις, στο πλευρό καταξιωμένων ηθοποιών,όπως τον Κώστα Αρζόγλου, τη Σόφη Ζαννίνου,τον Περικλή Λιανό,τη Νταίζη Σεμπεκοπούλου, τον Μάξιμο Μουμούρη ,τον Κλέωνα Γρηγοριάδη ,τη Τζένη Θεωνά ,το Μιχάλη Μητρούση , τη Γώτα Φέστα κ.α.
Το 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο του cd με τίτλο «Στ ’ορκίζομαι» και ένα χρόνο αργότερα το ομώνυμο τραγούδι, επιλέχτηκε απο τον διεθνή οργανισμό CIEECOR ως συμμετοχή της Ελλάδας για το μουσικό compilation του EURO 2008.Το 2011 με το τραγούδι του «Για Πρώτη Φορά» σε μουσική Ανδρέα Λάμπρου και στίχους Ρεβέκκας Ρούσση, κατέκτησε την 1η θέση στον Παγκόσμιο διαγωνισμό INFE.VISION 2011, ανοίγοντας τις πόρτες για τα playlists ξένων χωρών όπως Βουλγαρία, Τουρκία, Κίνα, Ρωσία και Ρουμανία, στην οποία μάλιστα πραγματοποίησε και εμφανίσεις. Το 2012 βραβεύτηκε στο Σ.Ε.Φ από τον όμιλο της UNESCO ως νέος καλλιτέχνης, ενώ το 2013 συμμετείχε στο cd της “διεθνούς” Ζωής Τηγανούρια. Δισκογραφικώς έχει συνεργαστεί με διακεκριμένους συνθέτες και στιχουργούς,όπως Γιάννης Ζουγανέλης, Ανδρέας Λάμπρου, Γιούλα Γεωργίου, Ζωή Τηγανούργια, Ρεβέκκα Ρούση, Ευθύβουλος, Μαργαρίτα Δρούτσα κ.α., είτε στις προσωπικές του δισκογραφικές δουλειές, είτε συμμετέχοντας σε δουλειές άλλων.
Στις αρχές του 2014 επιλέχτηκε από τον «δάσκαλο» της ελληνικής μουσικής Μίμη Πλέσσα και τον σκηνοθέτη Μάνο Πετούση για να συμμετάσχει στο musical «Ξημερώνει Κυριακή». Δύο χρόνια μετά, το 2016, ξανατραγούδησε Μίμη Πλέσσα σε ένα μεγάλο αφιέρωμα για το μεγάλο αυτό συνθέτη.
Λίγους μήνες μετά, έπαιξε στο θρυλικό musical “Rocky Horror Show” του Richard O’ Brien, σε σκηνοθεσία του ανατρεπτικού Κωνσταντίνου Ρήγου, μαζί με πολλούς άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες.
Τον Αύγουστο του 2015 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Διαβαλκανικό “OHRID FEST”, τη “μικρή Eurovision των Βαλκανίων” και κατέκτησε για τη χώρα μας την 3η θέση και το ειδικό βραβείο “Καλύτερος Ξένος Καλλιτεχνης”.Το 2018 ήταν υποψήφιος για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη EUROVISION καταθέτοντας υποψηφιότητα συμμετοχής στην ΕΡΤ και το 2020 αποπειράθηκε εκ νέου να συμμετάσχει στη EUROVISION καταθέτοντας υποψηφιότητα συμμετοχής τόσο για την εκπροσώπηση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, όσο και για την εκπροσώπηση της Ελβετίας με Ισπανούς συντελεστές.
Το 2021 κυκλοφόρησε από τη Spark Records Greece το τραγούδι “Έλα να πούμε Σ’ αγαπώ” σε μουσική Γιάννη Ζουγανέλη και στίχους Γιούλας Γεωργίου.
Ορισμένες από τις πιο σημαντικές του συνεργασίες με μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού: Γιάννης Πάριος, Ρένα Κουμιώτη,Φίλιππος Νικολάου, Καίτη Γαρμπή, Δημήτρης Μπάσσης, Πωλίνα, Κωνσταντίνα, Σοφία Βόσσου, Γιώργος Μαζωνάκης, Λένα Αλκαίου, Μπέσσυ Αργυράκη, Στέλιος Διονυσίου, Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, Αρετή Κετιμέ, Έλλη Κοκκίνου κ.α.
